اما مهم ترین چالشی که کلینتون با آن مواجه است، موضوع بی اعتمادی مردم نسبت به صداقت وی است؛ درصد رای دهندگانی که نگاه منفی به هیلاری کلینتون دارند از 25 درصد در اوایل 2013 به 56 درصد در زمان حاضر رسیده و دلیل آن هم بی اعتمادی به وی است. تنها کمی بیش از یک سوم از رای دهندگان آمریکایی هیلاری کلینتون را قابل اعتماد می دانند.

گالوپ در یکی از نظرسنجی های خود از مردم پرسیده است که اولین کلمه ای که با شنیدن نام هیلاری کلینتون به ذهن آنها خطور می کند، چیست. پاسخ های مردم در این زمینه قابل تامل است؛ متقلب، دروغگو، به وی اعتماد نکن و شخصیت ضعیف عمده پاسخ های مردمی به این پرسش را تشکیل می دهند. عده ای دیگر نیز از واژه های مجرم، دزد و مستحق بازداشت برای توصیف وزیر خارجه سابق آمریکا استفاده کرده اند.

تفکر بشر تمایل شدیدی دارد که اطلاعات به دست آورده را به روایات کلی تبدیل کند. به همین ترتیب جرالد فورد (که در واقع یک ورزشکار برازنده بود) فردی دست و پاچلفتی جلوه داده شد و همه کلیپ هایی که از وی پخش می شد، ناامید کننده بودند. همین پروسه در مورد شخصیت جیمی کارتر نیز تکرار شد. این نگرانی وجود دارد که روایت کلینتون دروغگو نیز بیش از حد فراگیر شود و از حدود واقعیت تجاوز کند.

ایجاد این روایت در مورد کلینتون سابقه ای دیرینه دارد و به «دروغگوی مادرزادی» خواندن هیلاری در مقاله ای در نیویورک تایمز در سال 1996 باز می گردد.

یکی از مهم ترین استاندارهایی که با استفاده از آن می توان صداقت یک سیاستمدار را آزمایش کرد، سنجش میزان راستگویی وی در کمپین های انتخاباتی است. با این معیار می توان نمره مثبتی به صداقت هیلاری داد. به گفته سایت «پولتیک فکت» که یکی از سایت های مشهور در بررسی حقایق دعاوی سیاستمداران است و توانسته جایزه پولیتزر را نیز در همین زمینه از آن خود کند، حدود 50 درصد ادعاهای هیلاری کلینتون در کمپین انتخاباتی خود حقیقت داشته یا به حقیقت نزدیک بوده است.

آمار پولتیک فکت برای سندرز 49 درصد، برای ترامپ 9 درصد، برای تد کروز 25 درصد و برای کیسیک 52 درصد را نشان می دهد. بنابراین استانداردهای سیاسی نشان می دهد که بر خلاف باور عمومی، هیلاری کلینتون نسبتا کاندید صادقی بوده است.

کلینتون نیز مانند هر کاندیدای دیگری محاسباتی دارد، همانطور که سندرز دیدگاه خود را روی موضوع تسلیحات تنظیم کرده، کلینتون هم برای بدست آوردن رای روی بحث تجارت و حداقل دستمزدها متمرکز شده است.

به نظر می رسد که کلینتون نسبت به سندرز بیشتر از ارائه پاسخ های صریح طفره می رود. یکی از دلایل آن می تواند جنگ طلب تر بودن وی نسبت به سایر دموکرات ها باشد و یکی دیگر از دلایلش این است که وی با اجتناب از ارائه پاسخ دقیق در مورد برخی از موضوعات، امکان تغییر پاسخ خود در نوامبر و زمانی که باید در معرض رای عمومی قرار بگیرد را برای خود حفظ می کند.

آیا این رویکرد می تواند وی را فریبکار جلوه دهد؟ شاید، اما استفاده از واژه ای مانند « عمل گرا» می تواند مناسب تر باشد.

یکی دیگر از موضوعاتی که با مطرح کردن آن صداقت کلینتون زیر سوال می رود، سخنرانی در گلدمن ساکس و سایر شرکت ها در ازای دریافت هزاران دلار است. شرکت ها در ازای پرداخت مبالغ هنگفت به دنبال خرید نفوذ و افزایش دسترسی های خود هستند، اما اگر ورود به این پروسه را فساد بنامیم، باید قبول کنیم که کل سیستم مالی کمپین های انتخاباتی فاسد است. بیل کلینتون، کالین پاول و بسیاری از چهره های برجسته دیگر نیز در ازای دریافت مبالغ کلان، به ایراد سخنرانی می پرداختند.

موضوع دیگری که علیه هیلاری کلینتون مطرح می شود، موضوع ایمیل های وزارت خارجه است که بررسی آن به اف.بی آی سپرده شده بود. چرا هیلاری کلینتون باید از یک سرور شخصی برای ارسال ایمیل های کاری استفاده می کرد؟ به نظر می رسد که هدف کلینتون و کارکنان وی از استفاده از یک سرور شخصی جلوگیری از عمومی شدن محتوای نامه های الکترونیکی وی به دنبال درخواست های ارائه شده به موجب قانون آزادی اطلاعات بوده است.

در مورد این اقدام کلینتون و تاثیر آن بر امنیت ملی آمریکا نباید مبالغه کرد. همانطور که اوباما نیز پیشتر گفت، هیلاری کلینتون با این اقدام امنیت ملی آمریکا را به خطر نینداخته است.

این احتمال وجود دارد که سرور ایمیل شخصی هیلاری کلینتون از سوی هکرهای روسی مورد نفوذ قرار گرفته باشد، اما این نکته را نیز نباید فراموش کرد که سیستم پست الکترونیکی وزارت خارجه و کاخ سفید نیز از نفوذ هکرهای روسی در امان نبوده اند.

به عبارتی در صورت استفاده از ایمیل رسمی وزارت، احتمال رصد محتوی مکاتبات وی به مراتب بیشتر بود.

در نهایت نباید فراموش کنیم که هیلاری کلینتون یک سیاستمدار و نه یک قدیس است. بنابراین نباید انتظار صداقت صد درصدی از وی داشته باشیم، اما ادعای دروغگو بودن هیلاری نیز به دور از واقعیت است.