به گزارش مشرق، روزنامه «رسالت» در سرمقاله شماره امروز خود نوشت:
در اردیبهشت هرسال به دلیل تقارن با سالروز شهادت روحانی گرانقدر استادمطهری وبراساس یک سنت ملی ودینی نسبت به برگزاری مراسم گرامیداشت مقام معلم اقدام می شود و از معلمان نمونه که اکثر آنها براساس احراز شرایط مربوط برگزیده شده اند تجلیل به عمل می آید. تکریم معلم از نشانه های ارج و منزلت علم و فرهنگ در افق فرهنگی یک کشور است اما دولتی یا مردمی برگزار شدن آن تابع میزان کارآمدی معلم است. تحقیقا بخشی از کارآمدی یا ناکارآمدی معلم معلول کیفیت ریل گذاری نظام تعلیم و تربیت، و تحت تأثیر نگرش و بینش مسئولان عالی آن است. در نظام تعلیم و تربیت اسلامی، معلم محور است و انسان، انسان را تربیت
می کند نه تجهیزات یا کتاب. دانش آموز نیز تربیت را از شخصیت معلم(مربی) می گیرد.و بیش از آن که گفتار معلم برشخصیت و تربیت دانش آموز اثر بگذارد، منش ، متانت و نجابت او مؤثر است. کتاب و مدرسه نیز قدرت نفوذ خود را از اخلاق و شخصیت معلم می گیرند. ولذا در گام اول بیشترین دقت باید صرف کشف بهترین استعدادها برای کار معلمی شود. هرچه بذر بهتری برای این کشتزار انتخاب شود محصول عالی تری در آموزش و پرورش دانش آموزان به دست می آید. نظام تربیت معلم بیش ازآن که بخواهد نسبت به انباشته سازی حافظه معلم با آثار نظریه پردازان غربی اقدام کند باید با شیوه های بومی و اسلامی به «تربیت» و پرورش معلم و روش اعتلای ظرفیتهای باطنی و معنوی و ارتقای دانش و فرهیختگی او بیندیشد. این دوراندیشی حوزه اصلی «بزرگداشت مقام معلم» و بسیار مهم است. قطعا تربیت چنین معلمی در افق آرمانهای انقلاب اسلامی، به طور خودجوش و تصادفی نمی تواند اتفاق بیفتد، و مساله ساده ای هم نیست که برون سپاری شود. اگر دانشگاه فرهنگیان وزارت آموزش و پرورش علیرغم فلسفه شکل گیری خود،از مهندسی نظام تربیت معلم در تراز جمهوری اسلامی ناتوان باشد، وزارت علوم و دانشگاه آزاد و...به طریق اولی از تحقق چنین مهمی ناتوان تر خواهند بود. این مهم فرایند سازمان یافته و مشخصی را طلب می کند.آن چه که تاکنون در گزینش معلم معیار بود سنجش توانایی های اکتسابی بود و ظرفیتهای ذاتی که بخش زیر ساختی و اساسی شخصیتی او بود معمولا مورد غفلت واقع می‌شد !. در صورتی که فقد مسائل اکتسابی از طریق آموزش قابل جبران است اما فقد اقتضائات ذاتی مثل نجابت و متانت و عزت نفس و شرح صدر و...از طریق آموزش های متعارف نوعا قابل جبران نیست.
به دلیل نقش خطیری که معلم در معماری آینده نظام جمهوری اسلامی به عهده گرفته، انتخاب معلم باید مبتنی بر کشف باشد نه براساس مراجعه، تا عالی ترین استعدادها برای تعلیم و تربیت آینده سازان کشور اختصاص یابد و هر کسی دنبال شغلی است یا در جای دیگری توفیقی به دست نیاورده، در صف جذب معلم قرار نگیرد. اگر آموزش و پرورش این مدارس را در اختیار نداشت باید منطقه به منطقه به جستجو می رفت و بهترین استعدادها را برای کار معلمی انتخاب می کرد.
اما اکنون که مدارس را در اختیار دارد می تواند از دوره نوجوانی و حتی کودکی از بین دانش آموزان بهترین استعدادهای معلمی را کشف، و برای امر خطیر معلمی هدف تربیت ویژه قراردهد. این مسئله امری ممکن اگر چه دیربازده است. اما وزیری که براساس ملاحظات حزبی و جریانی انتخاب شده باشد،اراده و انگیزه ای برای کارهای دیربازده ندارد هر چند امری بسیار مهم و استراتژیک باشد چون ممکن است وزیر بعدی بهره آن را ببرد!!.
اگر بسیاری از مدیران عالی آموزش و پرورش هنوز ضرورت تحول را در ابعاد عمیق اش باور ندارند و یا مسائل دیگری را در اولویت می پندارند! یا از پذیرش مسئولیت در این دستگاه راهبردی و سرنوشت ساز برای ملت و کشور اهداف دیگری دارند، ممکن است تحول به بیراهه رود یا درحد یک سلسله اصلاحات سطحی متوقف بماند.
اکنون که پنج سال اول (بعدازتصویب) سند تحول بدون دستاورد قابل اعتنایی در عرصه اجرا، سپری شده است و سند براساس پیش بینی روزآمدی هر پنج سال یک بار(درفصل هشتم خود)، در آستانه بازنگری قرار گرفته است انتظار می رود شورای عالی انقلاب فرهنگی با اجتناب از خوش بینی مجدد در امیدواری به اجرای سند تحول به دست مدیرانی که دغدغه نخست آنها مسائل حزبی است، از هدر رفت پنج سال دوم و عمر ارزشمند یک نسل پیشگیری کنند و راه حل واقع بینانه ای برای اجرایی شدن سند و امیدواری خانواده ها به تحول در آموزش و پرورش فرزندانشان بیابند.
خانواده هایی که قرار بود براساس تصریح قانون اساسی از تعلیم و تربیت کارآمد و رایگان برای فرزندانشان برخوردار باشند اکنون هم باید به مدرسه هزینه بدهند هم به کلاسهای تقویتی و مؤسسات آموزشی و بعد هم به کلاسهای کنکور. و این در شرایطی است که دولت نیز در ازای هر دانش آموز سالانه 20میلیون ریال از جیب دیگر همین مردم در اختیار وزارت آموزش و پرورش قرار می دهد و هزینه ای که خانواده ها صرف تحصیل هر یک از فرزندان خود می کنند نیز با اضافه شدن لباس و کیف و کتاب و لوازم التحریر و سرویس ایاب و ذهاب و اردوها و...به موارد فوق الذکر بیش از رقم اختصاص یافته از سوی دولت می شود. با این هزینه و بودجه کلان دستاورد این وزارت و خانواده ها در صورت کسب موفقیت تحصیلی دانش آموزان (و نادیده گرفتن چند هزار تکرار پایه آشکار و پنهان) این است که تنها چند کتاب درسی از حافظه معلم به انبار ذهن فرزند آنها منتقل شده است یعنی بجای علم به "معلوم"دست یافتند! و بدون احساس توانمندی و خودباوری و خوداتکایی و ازعهده اداره یک زندگی مختصر برآمدن!. و بدون فرصت یابی برای رویش استعدادهای خدادادی ، اخلاقی و شخصیتی. با این همه بودجه و اعتبار دولتی و مردمی و انواع و اقسام برون سپاری های صرفه جویانه نه خانوده ها از دستاورد مدرسه راضی اند و نه معلمان از معیشت و چرخش ناموزون چرخ زندگی خود.
راستی اگر مدیری به قامت بلند آموزش و پرورش برای تصدی این وزارت انتخاب شده بود، شاهد هدر رفت میلیاردها نفر ساعت از بهترین سالهای عمر فرزندان ملتی که با همه نجابت و کرامت خود به وعده "تدبیر"، امید بسته بود، می شدیم؟
جناب آقای روحانی رئیس محترم جمهور و رئیس شورای عالی انقلاب فرهنگی
وزارتی که سند تحول اش پس از 3سال از سپری شدن عمر این دولت، اجرایی نشده است و هنوز چشم اندازی برای نیمی از مأموریت خود یعنی "پرورش" ترسیم نکرده و برای جبران کاستی های تخصصی نیم دیگرش نیز، خود به هزاران مؤسسه آموزشی و کمک آموزشی مجوز فعالیت داده است! و آنان اکنون یک نظام آموزشی در سایه به وجود آورده و داد و ستدهای خود را در عرصه های مختلف پیش می برند. وزارتی که همچنان در نظام تربیت معلم خود بی برنامه و متحیر است و نمی داند که چه می‌خواهد بکند؟ وزارتی که رقم مختصر پاداش و سنوات بازنشستگی معلمان خود را پس از یکسال (و کاهش ارزش آن) نمی تواند بپردازد و....
اگر بدون وزیر هم رها شود از این که هست نه کندتر می شود و نه سرگردان تر. و چه بسا مردم مثل سایر عرصه های بر زمین مانده، خود به کمک بیایند و برای آن
چاره اندیشی اضطراری شبیه عمل "احیاء" به عمل آورند.
