پسرم! چگونه مردم از آنچه وعده داده شده‌اند، نمى‌ترسند، در حالى كه هر روز، از [عمر] آنان كاسته مى‌شود؟! و چگونه كسى كه اجلِ پايان پذيرى دارد، براى آنچه وعده داده شده، مهيّا نمى‌گردد؟!
پسرم! از دنيا به اندازه نياز، بر گير و چنان در آن وارد نشو كه به آخرتت زيان رسانَد، و آن را چنان رها نكن كه سربارِ مردم شوى، و چنان روزه بگير كه شهوتت را قطع كند و روزه‌اى نگير كه از نماز، بازت دارد؛ چرا كه نماز، نزد خدا، از روزه بزرگ تر است.
متن حدیث:
کان لقمانُ عليه السلام يَقولُ لاِبنِهِ: يا بُنَيَّ، إنَّ الدُّنيا بَحرٌ ، وقَد غَرِقَ فيها جِيلٌ كَثيرٌ، فَلتَكُن سَفينَتُكَ فيها تَقوَى اللّه ِ تَعالى، وَليَكُن جِسرُكَ إيمانا بِاللّه، وَليَكُن شِراعُهَا التَّوَكُّلَ، لَعَلَّكَ ـ يا بُنَيَّ ـ تَنجو وما أظُنُّكَ ناجِيا!
يا بُنَيَّ، كَيفَ لا يَخافُ النّاسُ ما يوعَدونَ ، وهُم يَنتَقِصونَ في كُلِّ يَومٍ، وكَيفَ لا يُعِدُّ لِما يوعَدُ مَن كان لَهُ أجَلٌ يَنفَدُ.
يا بُنَيَّ، خُذ مِنَ الدُّنيا بُلغَةً، ولا تَدخُل فيها دُخولاً يَضُرُّ فيها بِآخِرَتِكَ، و لا تَرفُضها فَتَكونَ عِيالاً عَلَى النّاسِ، و صُم صِياما يَقطَعُ شَهوَتَكَ، و لا تَصُم صِياماً يَمنَعُكَ مِنَ الصَّلاةِ؛ فَإِنَّ الصَّلاةَ أعظَمُ عِندَ اللّه ِ مِنَ الصَّومِ.
"قصص الانبیاء، صفحه 190"
