گروه جهاد و مقاومت مشرق: از اوایل سال ۱۳۶۷ اوضاع جبهه ها دگرگون شد. دشمن به طرز بی سابقه ای قوی شده بود. آمریکا و شوروی هم از هر لحاظ به او کمک می کردند.ناوهای آمریکایی مدتی بود به خلیج فارس آمده بودند و مزاحمت های زیادی برای ما فراهم می کردند. امریکا حتی سکوهای نفتی ما را بمباران و موشک باران می کرد و به هواپیمای غیر نظامی ایران در خلیج فارس عمداً موشک می زد که صدها نفر غیر نظامی بی گناه، به شهادت رسیدند. عراق طی یک حمله با حمایت آمریکا در خلیج فارس و پشتیبانی هوایی و دریایی از آنان، موفق شد شهر فاو رااز ما پس بگیرد. روز به روز از جبهه های مختلف، خبرهای بدی می رسید. رادیو فارسی عراق مرتب و با آب و تاب خبر پخش می کرد. شنیدن آن خبرها خنجر به قلبم فرو می کرد.
فروردین ۱۳۶۷ بود که فاو سقوط کرد و به چنگ عراقی ها افتاد. وقتی آن همه فداکاری بچه ها در عملیات والفجر هشت رابه یاد می آوردم، با آن موانع عجیب و غریب و آن همه شهید و مجروح، دلم کباب می شد و ناخودآگاه اشکم جاری می گشت.
پس از سقوط فاو به من مرخصی دادند. به خانه برگشتم اما حال و حوصله ی زندگی نداشتم. کلافه و سردرگم بودم. وقتی خانواده و اهالی روستا از احوال جبهه و اوضاع جنگ از من می پرسیدند، خشک و کوتاه می گفتم: الحمدالله خوبه!
بیست روزی ماندم. مرخصی ام که تمام شد با خانواده خداحافظی کردم و باز به جبهه برگشتم. حدود یک ماه دیگر از خدمتم باقی بود. در خط بودم که دشمن در اوایل خرداد ماه به شلمچه حمله کرد. احساس کردم صدام به سگ هاری تبدیل شده که مرتب به این و آن حمله می کند. گیج شده بودم و به درستی نمی توانستم اتفاقاتی را که ظرف چند ماه اخیر رخ داده بود تحلیل کنم.
همسایه های ایران هم دست و دل بازانه به عراق کمک می کردند. شنیدیم کویت، بندر احمدی خود را در اختیار ارتش صدام قرار داده و عراقی ها از آن جا با هلی کوپتر و موشک به نیروهای ایرانی حمله می کنند. حتی در جبهه شایع بود که در جریان سقوط فاو، هلی کوپتر های آمریکایی نیز مشاهده شده است که به عراقی ها کمک می کردند.
بخشی از خاطرات اسیر آزاد شده ایرانی مجید بنشاخته (سجادیان) /سایت جامع آزادگان
