به گزارش مشرق، تابستان! یادآور تب و تاب سفر در گرمترین فصل سال است. بچه‌هایی که در گذشته روز شماری می‌کردند تا تابستان شده و فارغ از تحصیل به سفر بروند حالا تبدیل به فوتبالیست‌هایی شده‌اند که ترک عادت نکرده و در این فصل گرم سال، تب و تاب سفر این بار اما به اروپا را در ذهن دارند! حالا بهانه برای سفر، داشتن پیشنهاد از تیم‌های اروپایی است که مشخص نیست با کدام دلیل و ادله و با پشتوانه کدام کارنامه به بازیکنان ایرانی سرازیر می‌شود!
بازیکنانی که با یک فصل فوتبال بازی کردن( حتی اگر خوب هم بازی کرده باشند) صحبت از پیشنهادهای مختلف از سراسر اروپا می‌کنند واقعا به دنبال چه هستند؟ پول؟ پیشرفت؟ دیده شدن؟ آیا بازی در لیگ‌هایی درجه دوم یا حتی درجه سوم اروپا این قدر ارزش دارد؟ بازی در لیگ روسیه که جایگاهی در فوتبال روز دنیا ندارد یا رفتن به لیگ ترکیه چه چیزی قرار است به فوتبالیست‌های ایرانی اضافه کند؟ لیگ یونان چه دارد که همین فوتبال خودمان ندارد؟ آیا بازیکنانی مثل عزت‌الله پورقاز، کمال کامیابی‌نیا، امید ابراهیمی، محمدرضا اخباری و ... در لیگ‌های اروپایی بازی کردند که به تیم ملی رسیدند؟ حداقل کی‌روش نشان داده بازیکن خوب را به تیم ملی دعوت می‌کند و برایش خیلی فرق نمی‌کند که چه کسی کجا بازی می‌کند. این بازیکنان باید بدانند بازی کردن در لیگ ایران به مراتب از نیمکت نشینی در لیگ‌های دسته چندم اروپایی بهتر است. الان میلاد محمدی در فوتبال روسیه چه می‌کند؟ آیا همه امید و آروزهای این بازیکن جوان فقط نیمکت نشینی در تیم یا بازی کردن در 5 دقیقه پایانی بوده است؟
تیم ملی ایران یا بهتر بگوییم فوتبال ملی و بین المللی ایران در این چند سال توفیقی نداشته است. حتی بعد از بازی افتخار آمیز مقابل آرژانتین از آنجایی که یک بازی ملاک انتخاب بازیکنان از سوی تیم‌های اروپایی نیست اما شاهد بودیم هیچ پیشنهاد چشمگیری از سوی تیم‌های اروپایی به بازیکنان ایرانی نرسید و حتی بازیکنی مثل اشکان دژاگه که در اروپا بازی می‌کرد مقابل وسوسه دلارهای نفتی کشورهای حوزه خلیج فارس کم آورد و راهی قطر شد. پس الان بازیکنانی که ادعای پیشنهادهای خارجی می‌کنند با چه ادله‌ای این بازار مکاره را به راه انداخته‌اند؟
در این که بازیکن خوب با پیشنهاد روبرو می‌شود هیچ شکی نیست؛ همان طور که بازیکنان استقلال خوزستان با توجه به عملکرد فوق‌العاده‌ای که داشتند این روزها با پیشنهادهای خوبی روبرو شده‌اند اما شاید باید اسم برخی از تحرکات بازیکنان پرسپولیس را بازار گرمی گذاشت نه مذاکره برای پیوستن به تیم‌های اروپایی. وقتی مدیر برنامه رسمی یک بازیکن پرسپولیس در مصاحبه‌ای اعلام می‌کند بازیکن مورد نظر پیشنهاد خارجی ندارد این بازیکن چطور به خود اجازه داده که ضمن بازی با افکار عمومی قیمت خودش را در آشفته بازار نقل و انتقالات بالا و بالاتر ببرد؟ اسم این کار اگر بالا بردن ناجوانمردانه قیمت بازیکن نیست پس چه نامی می‌توان بر روی آن گذاشت؟
موضوع دیگری در خصوص بازیکنان پرسپولیس به چشم می‌خورد؛ این بازیکنان که تا قبل از لیگ پانزدهم جزو بازیکنان معمولی رو به بالای فوتبال ایران بودند در پرسپولیس برانکو توانستند به این درخشش برسند. آیا این بازیکنان به این فکر کرده‌اند که هیچ تیم اروپایی به صرف یک سال خوب بازی کردن بازیکن نمی‌گیرد؟ در ثانی اگر باشگاه‌ها به دنبال جذب بازیکن جدید و جوان باشند صبر می‌کنند تا المپیک 2016 به پایان برسد و بازیکنان مورد نظر و زیر 23 سال خود را گلچین کرده و جذب باشگاه‌های مورد نظر خواهند کرد. طبعا جذب این گونه بازیکنان عقلانی تر از جذب بازیکنانی است که از مرز 25 سال گذشته‌اند.
صحبت از سن و سال شد. آقای گل لیگ برتر به صرف اینکه 25 ساله شده قصد و سودای رفتن به فوتبال اروپا را دارد؛ قطعا نفس این کار موفقیت برای فوتبال ایران را به همراه خواهد داشت اما با چه روشی؟ طارمی که بارها اعلام کرده برای پیشرفت فوتبالش می‌خواهد راهی اروپا شود و به دلارهای شیوخ کشورهای حوزه خلیج فارس بارها نه گفته آیا حضور در تیم‌هایی که نام آنها در گمانه‌زنی‌ها مطرح می‌شود او را راضی می‌کند؟ چه این بازیکن و چه بازیکنان دیگر شاید تا همین 2،3 سال قبل آرزوی بازی در لیگ برتر را داشتند اما چه شده که حالا صحبت از پیشنهادهایی می‌کنند که شاید 10 درصد آن واقعیت داشته باشد؟ جالب تر اینجاست که برخی از بازیکنان که حتی ملی‌پوش هم نیستند صحبت از پیشنهادهای اروپایی می‌کند آن هم فقط برای بالا بردن رقم قراردادشان با این بهانه که «من پیشنهاد اروپایی دارم و به خاطر عرق و تعصب و به خاطر هواداران(!) می‌خواهم در تیم باقی بمانم!»
بازیکنان استقلال خوزستان امسال شاهکار لیگ برتر بودند. تیم جوان و بی ادعایی که با هزینه‌ای کمتر از 5 میلیارد تومان نشان داد که نه پول و نه نام نمی‌تواند قهرمانی بیاورد. جالب اینجاست که بازیکنان این تیم بر خلاف بازیکنان سایر باشگاه‌ها نه دم از پیشنهادهای نجومی می‌کنند و نه حرفی از لژیونر شدن به میان می‌آورند. در این میان اما برخی از بازیکنان تیم‌های دیگر که موفقیت تیمی خاصی هم به دست نیارودند هر لحظه مدعی داشتن قرارداد از خیلی از لیگ‌های دنیا می‌شوند!
به نظر می‌رسد به شایعات پیشنهادهای خارجی بازیکنان خیلی نباید اعتماد کرد. حداقل تا زمانی که فوتبال ایران در بُعد بین المللی به موفقیت چشمگیری دست پیدا نکند این گونه شایعات بیشتر بازارگرمی در بازار مکاره نقل و انتقالاتی است که باید آن را از یک گوش شنید و از گوش دیگر در کرد.
بازیکنانی که با یک فصل فوتبال بازی کردن( حتی اگر خوب هم بازی کرده باشند) صحبت از پیشنهادهای مختلف از سراسر اروپا می‌کنند واقعا به دنبال چه هستند؟ پول؟ پیشرفت؟ دیده شدن؟ آیا بازی در لیگ‌هایی درجه دوم یا حتی درجه سوم اروپا این قدر ارزش دارد؟ بازی در لیگ روسیه که جایگاهی در فوتبال روز دنیا ندارد یا رفتن به لیگ ترکیه چه چیزی قرار است به فوتبالیست‌های ایرانی اضافه کند؟ لیگ یونان چه دارد که همین فوتبال خودمان ندارد؟ آیا بازیکنانی مثل عزت‌الله پورقاز، کمال کامیابی‌نیا، امید ابراهیمی، محمدرضا اخباری و ... در لیگ‌های اروپایی بازی کردند که به تیم ملی رسیدند؟ حداقل کی‌روش نشان داده بازیکن خوب را به تیم ملی دعوت می‌کند و برایش خیلی فرق نمی‌کند که چه کسی کجا بازی می‌کند. این بازیکنان باید بدانند بازی کردن در لیگ ایران به مراتب از نیمکت نشینی در لیگ‌های دسته چندم اروپایی بهتر است. الان میلاد محمدی در فوتبال روسیه چه می‌کند؟ آیا همه امید و آروزهای این بازیکن جوان فقط نیمکت نشینی در تیم یا بازی کردن در 5 دقیقه پایانی بوده است؟
تیم ملی ایران یا بهتر بگوییم فوتبال ملی و بین المللی ایران در این چند سال توفیقی نداشته است. حتی بعد از بازی افتخار آمیز مقابل آرژانتین از آنجایی که یک بازی ملاک انتخاب بازیکنان از سوی تیم‌های اروپایی نیست اما شاهد بودیم هیچ پیشنهاد چشمگیری از سوی تیم‌های اروپایی به بازیکنان ایرانی نرسید و حتی بازیکنی مثل اشکان دژاگه که در اروپا بازی می‌کرد مقابل وسوسه دلارهای نفتی کشورهای حوزه خلیج فارس کم آورد و راهی قطر شد. پس الان بازیکنانی که ادعای پیشنهادهای خارجی می‌کنند با چه ادله‌ای این بازار مکاره را به راه انداخته‌اند؟
در این که بازیکن خوب با پیشنهاد روبرو می‌شود هیچ شکی نیست؛ همان طور که بازیکنان استقلال خوزستان با توجه به عملکرد فوق‌العاده‌ای که داشتند این روزها با پیشنهادهای خوبی روبرو شده‌اند اما شاید باید اسم برخی از تحرکات بازیکنان پرسپولیس را بازار گرمی گذاشت نه مذاکره برای پیوستن به تیم‌های اروپایی. وقتی مدیر برنامه رسمی یک بازیکن پرسپولیس در مصاحبه‌ای اعلام می‌کند بازیکن مورد نظر پیشنهاد خارجی ندارد این بازیکن چطور به خود اجازه داده که ضمن بازی با افکار عمومی قیمت خودش را در آشفته بازار نقل و انتقالات بالا و بالاتر ببرد؟ اسم این کار اگر بالا بردن ناجوانمردانه قیمت بازیکن نیست پس چه نامی می‌توان بر روی آن گذاشت؟
موضوع دیگری در خصوص بازیکنان پرسپولیس به چشم می‌خورد؛ این بازیکنان که تا قبل از لیگ پانزدهم جزو بازیکنان معمولی رو به بالای فوتبال ایران بودند در پرسپولیس برانکو توانستند به این درخشش برسند. آیا این بازیکنان به این فکر کرده‌اند که هیچ تیم اروپایی به صرف یک سال خوب بازی کردن بازیکن نمی‌گیرد؟ در ثانی اگر باشگاه‌ها به دنبال جذب بازیکن جدید و جوان باشند صبر می‌کنند تا المپیک 2016 به پایان برسد و بازیکنان مورد نظر و زیر 23 سال خود را گلچین کرده و جذب باشگاه‌های مورد نظر خواهند کرد. طبعا جذب این گونه بازیکنان عقلانی تر از جذب بازیکنانی است که از مرز 25 سال گذشته‌اند.
صحبت از سن و سال شد. آقای گل لیگ برتر به صرف اینکه 25 ساله شده قصد و سودای رفتن به فوتبال اروپا را دارد؛ قطعا نفس این کار موفقیت برای فوتبال ایران را به همراه خواهد داشت اما با چه روشی؟ طارمی که بارها اعلام کرده برای پیشرفت فوتبالش می‌خواهد راهی اروپا شود و به دلارهای شیوخ کشورهای حوزه خلیج فارس بارها نه گفته آیا حضور در تیم‌هایی که نام آنها در گمانه‌زنی‌ها مطرح می‌شود او را راضی می‌کند؟ چه این بازیکن و چه بازیکنان دیگر شاید تا همین 2،3 سال قبل آرزوی بازی در لیگ برتر را داشتند اما چه شده که حالا صحبت از پیشنهادهایی می‌کنند که شاید 10 درصد آن واقعیت داشته باشد؟ جالب تر اینجاست که برخی از بازیکنان که حتی ملی‌پوش هم نیستند صحبت از پیشنهادهای اروپایی می‌کند آن هم فقط برای بالا بردن رقم قراردادشان با این بهانه که «من پیشنهاد اروپایی دارم و به خاطر عرق و تعصب و به خاطر هواداران(!) می‌خواهم در تیم باقی بمانم!»
بازیکنان استقلال خوزستان امسال شاهکار لیگ برتر بودند. تیم جوان و بی ادعایی که با هزینه‌ای کمتر از 5 میلیارد تومان نشان داد که نه پول و نه نام نمی‌تواند قهرمانی بیاورد. جالب اینجاست که بازیکنان این تیم بر خلاف بازیکنان سایر باشگاه‌ها نه دم از پیشنهادهای نجومی می‌کنند و نه حرفی از لژیونر شدن به میان می‌آورند. در این میان اما برخی از بازیکنان تیم‌های دیگر که موفقیت تیمی خاصی هم به دست نیارودند هر لحظه مدعی داشتن قرارداد از خیلی از لیگ‌های دنیا می‌شوند!
به نظر می‌رسد به شایعات پیشنهادهای خارجی بازیکنان خیلی نباید اعتماد کرد. حداقل تا زمانی که فوتبال ایران در بُعد بین المللی به موفقیت چشمگیری دست پیدا نکند این گونه شایعات بیشتر بازارگرمی در بازار مکاره نقل و انتقالاتی است که باید آن را از یک گوش شنید و از گوش دیگر در کرد.
