به گزارش مشرق، بیشترین پیشروی ایران در سال‌های اخیر مربوط به حضور استقلال در جمع 4 تیم برتر آسیا در این رقابت‌هاست که البته آبی‌پوشان با شکست مقابل اف‌سی‌سئول شانس حضور در فینال را از دست دادند. این یادداشت به طور اجمال به دلایل ناکامی طولانی ایران در عرصه باشگاهی آسیا می‌پردازد.
* بازیکنان بزرگ
در حال حاضر در بازار قطر، امارات، عربستان، چین و ژاپن و کره بازیکنان بزرگی حضور دارند که دستمزد آنها بیش از بودجه یک سال بزرگترین باشگاه‌های ایرانی است. این بازیکنان خارجی تاثیرگذار که تعدادی از آنها ستاره‌های دنیای فوتبال هم بوده‌اند، عامل اصلی تفاوت سطح تیم‌های آسیایی هستند. این در حالی است که تیم‌های ایرانی برای خرید بازیکنان خارجی نهایتا بودجه‌ای در حدود 300هزار دلار دارند که فاصله‌ای بزرگ با ستاره‌هایی دارد که در کشورهای یاد شده به فعالیت مشغول‌اند.
* تقویم آسیایی
تقویم آسیایی کاملا برعلیه فوتبال ماست. اوج رقابت‌های لیگ قهرمانان آسیا مربوط به زمانی است که فوتبال ایران به مرحله تعیین‌کننده خود نزدیک شده و البته مراحل حذفی هم در شرایطی برگزار می‌شود که باشگاه‌های ایرانی وارد فصل نقل و انتقالات شده‌اند. همچنین همزمانی این مسابقات با تعطیلات نوروز که به صورت طبیعی ذهن بازیکنان را با خود به شدت درگیر می‌کند، مساله دیگری است که هنوز بر آن فائق نیامده‌ایم. در این شرایط حفظ یک پارچگی و نشاط یک تیم آن هم در انتهای یک فصل خسته‌کننده برای مربیان باشگاهی ما تقریبا غیرممکن است.
* ضعف مالی
باشگاه‌های ایران در مقایسه با رقبای غرب و شرق آسیایی شرایط مالی ضعیف‌تری دارند و این مساله در نحوه سفرها، پاداش‌ها، خوش‌قولی‌های مالی و ... جلب توجه می‌کند. توجه داشته باشید که اگر چه تیم‌های ایرانی ضعف خود را با فاکتور تماشاچی جبران می‌کنند اما موضوع مالی که به استخدام بازیکنان، شرایط اردویی، نحوه سفر به کشور میزبان و در نهایت کلیت اداری یک باشگاه برمی‌گردد در نهایت کاستی غیرقابل جبرانی است.
* بنیه
اگرچه سیاست سازمان لیگ در بستن فهرست تیم‌ها و استفاده مربیان از 18 بازیکن بزرگسال منجر به ظهور چند جوان آینده‌دار در فوتبال ایران شده است اما از طرفی باعث ضعف کلی در فوتبال ایران نیز شده. تیم‌های باشگاهی حاضر در لیگ قهرمانان آسیا با 18 بازیکن بزرگسال نمی‌توانند نیروی خود را برای حضور در دو یا سه جام تقسیم کنند و مثل ذوب آهن ناگهان دچار افتی غیرقابل باور می‌شوند. شاید باید این معافیت را حداقل برای تیم‌های آسیایی قائل شد. اینکه آنها بتوانند با 23 بازیکن بزرگسال وارد رقابت‌های چمپیونزلیگ آسیایی بشوند.
* نکاتی که مورد اشاره قرار گرفت، نکات کلی و پایه‌ای تیم‌های ایرانی و مشکلاتی است که آنها برای حضور در این مسابقات دارند که در صورت رفع آنها آن وقت باید موضوعات کیفی را مورد بررسی قرار داد.
* بازیکنان بزرگ
در حال حاضر در بازار قطر، امارات، عربستان، چین و ژاپن و کره بازیکنان بزرگی حضور دارند که دستمزد آنها بیش از بودجه یک سال بزرگترین باشگاه‌های ایرانی است. این بازیکنان خارجی تاثیرگذار که تعدادی از آنها ستاره‌های دنیای فوتبال هم بوده‌اند، عامل اصلی تفاوت سطح تیم‌های آسیایی هستند. این در حالی است که تیم‌های ایرانی برای خرید بازیکنان خارجی نهایتا بودجه‌ای در حدود 300هزار دلار دارند که فاصله‌ای بزرگ با ستاره‌هایی دارد که در کشورهای یاد شده به فعالیت مشغول‌اند.
* تقویم آسیایی
تقویم آسیایی کاملا برعلیه فوتبال ماست. اوج رقابت‌های لیگ قهرمانان آسیا مربوط به زمانی است که فوتبال ایران به مرحله تعیین‌کننده خود نزدیک شده و البته مراحل حذفی هم در شرایطی برگزار می‌شود که باشگاه‌های ایرانی وارد فصل نقل و انتقالات شده‌اند. همچنین همزمانی این مسابقات با تعطیلات نوروز که به صورت طبیعی ذهن بازیکنان را با خود به شدت درگیر می‌کند، مساله دیگری است که هنوز بر آن فائق نیامده‌ایم. در این شرایط حفظ یک پارچگی و نشاط یک تیم آن هم در انتهای یک فصل خسته‌کننده برای مربیان باشگاهی ما تقریبا غیرممکن است.
* ضعف مالی
باشگاه‌های ایران در مقایسه با رقبای غرب و شرق آسیایی شرایط مالی ضعیف‌تری دارند و این مساله در نحوه سفرها، پاداش‌ها، خوش‌قولی‌های مالی و ... جلب توجه می‌کند. توجه داشته باشید که اگر چه تیم‌های ایرانی ضعف خود را با فاکتور تماشاچی جبران می‌کنند اما موضوع مالی که به استخدام بازیکنان، شرایط اردویی، نحوه سفر به کشور میزبان و در نهایت کلیت اداری یک باشگاه برمی‌گردد در نهایت کاستی غیرقابل جبرانی است.
* بنیه
اگرچه سیاست سازمان لیگ در بستن فهرست تیم‌ها و استفاده مربیان از 18 بازیکن بزرگسال منجر به ظهور چند جوان آینده‌دار در فوتبال ایران شده است اما از طرفی باعث ضعف کلی در فوتبال ایران نیز شده. تیم‌های باشگاهی حاضر در لیگ قهرمانان آسیا با 18 بازیکن بزرگسال نمی‌توانند نیروی خود را برای حضور در دو یا سه جام تقسیم کنند و مثل ذوب آهن ناگهان دچار افتی غیرقابل باور می‌شوند. شاید باید این معافیت را حداقل برای تیم‌های آسیایی قائل شد. اینکه آنها بتوانند با 23 بازیکن بزرگسال وارد رقابت‌های چمپیونزلیگ آسیایی بشوند.
* نکاتی که مورد اشاره قرار گرفت، نکات کلی و پایه‌ای تیم‌های ایرانی و مشکلاتی است که آنها برای حضور در این مسابقات دارند که در صورت رفع آنها آن وقت باید موضوعات کیفی را مورد بررسی قرار داد.
