سرویس جهان مشرق- تکرار حملات تروریستی در فرانسه، یادآور دهه 1980 میلادی است؛ زمانی که ارتش آزادی‌بخش ارمنستان (ASALA) و گروه‌های لبنانی حامی چند زندانی عرب‌تبار از ناآرامی‌ها و چندپارگی جامعه فرانسه استفاده کرده و حدود 30 عملیات ترویستی را به اجرا گذاشتند.

حالا بار دیگر موجی از تروریسم، شهروندان فرانسوی را در برگرفته است. از سال 2011 تا کنون، 17 عملیات تروریستی در اروپا انجام شده که 9 مورد آن تنها در یک کشور، یعنی فرانسه رخ داده است. با این تفاوت که فرانسویان قربانی‌شده در حملات دهه 1980 میلادی کمتر از حمله دیشب در نیس بود. اکنون کشتار وسیع به ویژگی خاص هر حمله تروریستی در اروپا تبدیل شده است.

مهمترین حملات تروریستی در فرانسه (2011 تا کنون)

مارس 2011 میلادی: سه حمله تروریستی به سربازان فرانسوی و یک مدرسه یهودی در تولز و مونتابان رخ داد. این حمله‌ها مجموعاً 7 کشته و 5 زخمی برجای گذاشت. ضارب، محمد مراح بود که انگیزه‌ خود را حمایت از مردم افغانستان و فلسطین اعلام کرد.

ژانویه 2015 میلادی: دفتر مجله شارلی ابدو و یک رستوران در پاریس هدف حمله تروریستی شاخه یمنی القاعده قرار گرفت که به جز مهاجمان، 17 نفر کشته و 22 نفر نیز زخمی شدند. از آن زمان تا کنون در فرانسه حالت فوق‌العاده اعلام شده است.


ژوئن 2016 میلادی: دو افسر پلیس فرانسه که زن و شوهر بودند، در خانه خود واقع در 55 کیلومتری غرب پاریس به ضرب چاقو کشته شدند. قاتل مراکشی‌تبار، لاروسی آبالا بلافاصله به عنوان یکی از اعضای داعش معرفی شد.


ژوئیه 2016 میلادی: راننده تونسی-فرانسوی در شهر ساحلی نیس، فرمان کامیون خود را به سمت تجمع مردم چرخاند و 84 تن را به دریای مرگ ریخت. حدود 100 تن در شام جشن ملی فرانسه زخمی شده و اولاند سه روز عزای عمومی اعلام کرده است.

چرا فرانسه؟

برای کشف عامل یا عوامل گسترش حملات تروریستی در فرانسه باید ویژگی‌های مشترک دهه 1980 میلادی با سالیان اخیر را دریابیم. به نظر می‌رسد عوامل متعددی دست به دست هم داده تا فرانسه را بار دیگر به ناامن‌ترین کشور اروپایی در 6 سال اخیر تبدیل کند:

* نفوذ گسترده سوسیالیست‌ها: فرانسه بیش از هر کشور اروپایی دیگر شاهد قدرتمندیِ جنبش‌ها و احزاب سوسیالیست بوده است. مشخصه این جنبش‌ها تمایل به برهم‌زدن ساختارهای حاکم است، زیرا قوانین موجود را دست‌ساخته باندهای سرمایه‌داری برای مدیریت جامعه می‌دانند تا به جای اکثریت مردم، منافع بیشتری به اقلیت ثروتمند برسد.

بنابر این جنا‌حهای معتدل در جنبش‌های سوسیالیست به دنبال دستیابی به قدرت و تغییر قوانین می‌روند اما جناح‌های تندرو تلاش می‌‌کنند با برهم‌زدن وضع موجود بر هیأت حاکمه سرمایه‌دار فشار بیاورند.

در 1968، جنبش دانشجویان سوسیالیست‌، اروپا و آمریکا را در برگرفت، اما گستردگی آن در هیچ کشوری مانند فرانسه نبود. بار دیگر پس از وقوع بحران‌ اقتصادی 2008 میلادی نارضایتی‌ها بالا گرفت که نقطه اوج آن جنبش «شب‌بیداری» فرانسویان است. جرقه آن از پاریس در ماه مارس پس از ارائه لایحه اصلاح قانون کار از سوی دولت اولاند زده شد و به تدریج به اعتصاب‌های فلج‌کننده و تظاهرات گسترده در سراسر فرانسه منجر شده است. کارگران و سپس دانشجویان، دو گروه اصلی در این اعتراضات را تشکیل می‌دهند.

هم در دهه 1980 و هم دهه 2010 میلادی اندیشه‌‌های چپ به حدی در فرانسه گسترش یافت که کرسی ریاست‌جمهوری را نصیب دو سیاستمدار از حزب سیوسیالیست کرد: فرانسوا میتران (1981-1995) و فرانسوا اولاند (2012 تا کنون). بنابر این هیچ عجیب نیست که دقیقاً در همین دوره‌‌ها جناح تندرو سوسیالیست‌‌ها نیز هواداران بیشتر داشته باشد.

* حضور گروه‌های مختلف تروریستی در این کشور: فرانسه به بهانه تأکید فزاینده بر حقوق بشر، از اعمال فشار بر پایگاه‌‌های قدرتمند تروریسم در کشورش خودداری می‌کند. از حزب صهیونیسم تا حزب منافقین (مجاهین خلق) آزادنه به فعالیت می‌پردازند بدون اینکه کسی مزاحم آنها شود. حضور منافقین در این کشور تا حدی است که فرانسه برای میزبانی از رئیس‌جمهور ایران در دوره اصلاحات دچار معضلات امنیتی شد.

* رشد نارضایتی‌‌های اقتصادی: بیکاری هر از چندی جامعه فرانسه به ویژه جوانان را درگیر خود می‌‌کند و دولت در مدیریت مالی و تجاری دچار مشکل می‌شود. بحران بزرگ اقتصادی که از 2008 میلادی آغاز شده، موج دیگری از نارضایتی را در بسیاری کشورهای اروپایی دامن زد. نه اثرات بحران، تمام شده و نه نارضایتی‌ها فروکش کرده است.