به گزارش گروه جهاد و مقاومت مشرق، سرهنگ خلبان بهمن ایمانی، خلبان هوانیروز ارتش جمهوری اسلامی ایران و مدیر هیئت معارف جنگ پایگاه هوانیروز اصفهان، در یادداشتی اختصاصی که در اختیار خبرگزاری دفاع مقدس قرار داد به تشریح فعالیت‌های شهید سید عبدالهادی ملک حسینی پرداخت:

دوم مردادماه سال 61 -ادامه عملیات رمضان- رزمندگان لشکر 23 تکاور نیروی زمینی ارتش -محور پاسگاه زید- خاک تفتیده جنوب صحنه هنرنمایی دیگری از مردان مرد روزهای سخت ایران اسلامی گشته بود. فرمانده پاسگاه زید، قهرمان و غیرتمند به نقطه نقطه‌ی صحنه نبرد سر می کشید و دستورات لازم را صادر می‌کرد. دشمن لحظه‌ای از رصدهای زیرکانه فرمانده خارج نبود. حضور فرمانده در کنار سربازانش باعث قوت قلب و استواری اراده و توان زانوانشان بود برای ایستادگی جانانه و حرکت به سوی پیروزی.

سربازان از فرمانده شان بارها شنیده بودند: «می‌ایستیم تا اسلام و ایران بایستد و در هنگام لزوم می‌افتیم تا آرمان‌هایمان بر زمین نیفتد». رزمندگان محکم همپای فرمانده‌شان ایستاده بودند. فرمانده‌ای که معلمشان نیز بود. از او بارها درس قرآن، اخلاق و عرفان و حتی علوم دانشگاهی آموخته بودند. فرمانده را دوست داشتند و امروز نیز درس غیرت و شجاعت و ایثار از او می‌آموختند.

اعتقاد به کلام و راه استادشان که خود الگوی مجسم سخنانش بود، آن‌ها را در راه نبرد و دفاع مصمم‌تر می‌ساخت.

هوای گرم مردادماه جنوب، و شرایط سخت عملیات خستگی را دو چندان می‌کرد. اما سربازان از فرمانده آموخته بودند که چگونه دندان تعصب و غیرت و حماسه بر جگر خسته بفشارند و چون کوه بایستند.

گام‌های با صلابت، اراده آهنین و فریادهای عاشقانه حنجره طلایی فرمانده، صحنه نبرد را به میدان بزم و رزم عاشقان تبدیل کرده بود.

روز به میانه رسید و وقت نماز گشت و فرمانده به نماز ایستاد.

نمازش را به پایان برد و سر به سجده گذارد و نمی دانم در آن لحظات از خدای خود چه خواست و بین او خدایش چه گذشت که چند لحظه پس از آن راز و نیاز عارفانه خمپاره‌ای از آسمان رسید و راه بهشت را برای فرمانده گشود و فرمانده غیرتمند پاسگاه زید، استاد اخلاق و عارف بزرگ، شهید سعید مظلوم سید عبدالهادی ملک حسینی به فیض شهادت نائل آمد.

***

شهید سید عبدالهادی ملک حسینی فرزند برومند مرحوم حضرت آیت الله سید کرامت الله ملک حسینی (رضوان الله تعالی علیه) نماینده ولی فقیه در استان کهگیلویه و بویراحمد و نماینده مردم استان در مجلس خبرگان رهبری بود.

وی ضمن آموختن بزرگترین درس‌های زندگی خود از محضر پدر بزرگوارشان در سال 1354 به مدرسه عالی بازرگانی تهران راه یافت و در رشته اقتصاد به تحصیلاتش ادامه داد.

وی به معنی واقعی یک انسان عارف و خود ساخته وعالم بود.

پس از پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی و شروع جنگ تحمیلی به عنوان یک بسیجی گمنام به غرب کشور عزیمت کرد و حماسه‌های مدبرانه او در صحنه نبرد و دفاع از ایران اسلامی به خصوص در محور بازی دراز و اقدامات متهورانه او به عنوان نقطه درخشان نبردهای او در دل تاریخ ثبت شد.

سپس وقت اعزام به خدمت سربازی رسید. این انسان شریف و پاک در حالی که به علت شرایط زندگی اش سنگرهای مختلفی را می‌توانست برای خدمت به اسلام و ایران انتخاب کند. در کمال رشادت و پاکی و شجاعت، سنگر ارتش و نیروی زمینی و لشکر 23 تکاور را انتخاب نمود و به علت و ذات پاک و توانمندی‌هایش در میان تکاوران، خط مقدم را برای خدمت برگزید. وی در فرازی از نامه‌اش به پدر گرانقدرش به خطبه مولا علی (ع) اشاره می‌کند و می‌نویسد: «به درستی که گرامی‌ترین مرگ‌ها کشته شدن در راه خداست. سوگند به آنکه جان فرزند ابوطالب به دست اوست، هر آینه هزار شمشیر بر من آسانتر است از جان دادن در بستری که در غیر طاعت خدا باشد».

وی در روز دوم مردادماه 61 در خط مقدم نبرد در حالی که دوش به دوش سربازان تحت فرماندهی‌اش در حال پاسداری از مناطق آزاد شده عملیات بود، بلافاصله بعد از ادای نماز ظهر بر اثر اصابت خمپاره دشمن به آرزوی دیرینه‌اش رسید و به پیروی از مولایش امام حسین (ع) سرش را در راه اسلام و قرآن فدا نمود.

وقتی که پیکر بی جان فرزند به حضرت آیت الله ملک حسینی رسید، معظم له نامه‌ای به فرزند شهیدش نوشت که مطلع آن اینگونه بود:

قرة العین من آن میوه دل یادش باد/ که خود آسان بشد و کار مرا مشکل کرد

***

امروز سال ها از شهادت شهید ملک حسینی می گذرد. عزت اسلام و آزادی ایران، امانت ماندگار این معلم شهید برای امروز ماست.

و من به عنوان یک خلبان ارتش و سرباز ایران اسلامی، درس های بزرگ زندگی شهید ملک حسینی را با خود مرور می‌کنم: خدمت بی منت، ایثار در سکوت، شهادت در مظلومیت...