به گزارش مشرق، شبکه تهران (اچ‌دی) دست به اقدامی تازه زده و پخش فیلم‌های معروف ژانر وحشت
را در دستور کار خود قرار داده است. نمایش یک هفته‌ای فیلم‌های برگزیده
ژانر وحشت که با شعار «از هفته فیلم وحشت بدون حضور کودکانتان لذت ببرید»
به عنوان اولین قدم‌های مثبت در زمینه رواج فرهنگ درجه‌بندی فیلم‌های سیما
براساس سن برای مخاطبان و در نظر گرفتن نیازهای گروه‌های گوناگون مخاطبان
به روی آنتن رفته است و پیش‌بینی می‌شود آغازگر اتفاقاتی جدید در این زمینه
باشد. این فیلمها هر شب ساعت 23 روی آنتن شبکه تهران می‌رود و مخاطبان
می‌توانند تکرار آن را ظهر روز بعد ساعت 14 ببینند.
در ادامه برای دریافت جزئیات بیشتر در این خصوص به سراغ احسان کاوه مدیر شبکه تهران رفتیم؛ مخاطبان می توانند در ادامه مشروح این مصاحبه را بخوانند.
جناب آقای کاوه ممنونم که در این گفتگو شرکت کردید. هفته فیلم وحشت شبکه تهران خیلی سر و صدا به راه انداخته است؟
کاوه: ما خیلی به دنبال سر و صدا نبودیم. اتاق فکر شبکه تصمیم گرفت که برای ارتقای سطح توقع مخاطبان شبکه و پوشش آن سلایقی که ژانرها و مضمون های خاصی از سینما را دنبال می کنند، یک هفته در میان، به صورت مضمونی، فیلم های سینمایی را پخش کنیم. یکی از این مضمون ها، خب مضمون وحشت است که طرفداران بسیاری دارد و یک سینمای جدی در جهان محسوب می شود. ما حالا یک هفته به این سینما پرداختیم.
اما همین پرداختن به مضمون وحشت، حالا انتقاداتی را برانگیخته، نظر شما در این باره چیست؟
کاوه: ما از انتقادات استقبال می کنیم و سعی می کنیم که به موارد وارد عمل کنیم. اما انتقاد از اینکه چرا فیلم با مضمون وحشت پخش می کنیم، با یک برنامه ریزی قبلی و به صورت هدفمند صورت گرفته است. ما قصد این را داشتیم که توجه کنیم همه‌ی خوراک‌های فرهنگی مناسب همه‌ی افراد نیستند. ما با بررسی همه نظام های رده بندی در آثار تلویزیونی و رسانه ای، در پی ساختن یک نظام رده بندی سنی بومی هستیم. شبکه تهران در این مسیر گام های جدی را تا بحال برداشته، اما چون مسیر بسیار طولانی است، تصمیم گرفتیم که در ابتدا هشدارها را آغاز کنیم. بگوییم که لزومی ندارد همه برنامه های تلویزیونی ، توسط همه اعضای خانواده دیده شوند. ما باید حواسمان باشد که نظام رده بندی سنی را لحاظ کنیم و آن را به خانواده ها هشدار دهیم. هفته‌ی فیلم وحشت علاوه بر ویژگی‌های خودِ این مضمون سینمایی، برای ما از این حیث بسیار مهم بوده است.
یعنی صرفا با همین رویکرد این فیلمها را پخش می‌‌کنید؟
کاوه: ببینید ما فیلم هایی را پخش می کنیم که همه شان قبلا توسط شبکه های مختلف سیما پخش شده است. ما در شبکه تهران فقط به این فیلم ها نظم و نسق و یک هفته را برایشان اختصاص دادیم. این یک موضوع؛ موضوع بعدی این است که به مخاطب نشان دهیم، برنامه های تلویزیونی هر کدام مختص یک مخاطب است و فقط بعضی از برنامه ها هستند که مخاطب عام دارند و همه می توانند از آن استفاده کنند. یعنی اینگونه نیست که افراد با سنین پایین، هر آنچه را که ما می‌بینیم، ببینند. البته برای ما و طبق مطالعاتمان هر چقدر برنامه ها، رده بندی بیشتری داشته باشند، می توانند ایمن تر باشند و این رده بندی تنها شامل سن نیست، بلکه حوزه‌های دیگری را نیز می‌تواند در بر بگیرد. سن عام‌ترین این رده بندی است.
پس موضوع رده بندی برای شما حائز اهمیت دارد؟
کاوه: بسیار زیاد. ما فیلم پخش می کنیم و به مخاطب می گوییم از دیدن این فیلم ها اگر مطابق سلیقه تان هست، بدون حضور افراد آسیب پذیر در این حوزه، لذت ببرید و مدام این را تکرار می کنیم، چون خودمان می‌دانیم این آثار می تواند تاثیرات بدی روی ذهن اینگونه افراد داشته باشد چه کودکان و نوجوانان، چه بیماران قلبی و چه حتی افرادی که از هیجان خوششان نمی‌آید. از طرفی ما به مخاطبانمان تلنگر می زنیم که اجازه ندهید از صبح کنترل تلویزیون دست بچه هایتان باشد و بین صدها شبکه، هر چه دوست دارند تماشا کنند. ما می خواهیم یادآور شویم که چه خطراتی ممکن است کوکان، نوجوانان و حتی جوانان ما را در استفاده‌ی بی رویه و بی برنامه از تلویزیون تهدید می کند. اینکه تلویزیون به عنوان یک وسیله، انواع محتوا با انواع رویکرد را می تواند به مخاطب عرضه کند. اینکه ما نباید اجازه دهیم فرزندانمان هر سریالی را ببینند. هر فیلمی را تجربه کنند، هر برنامه ای را بشنوند. مثلا برنامه هایی را که درباره مفاهیم زندگی مشترک است، کودکان نباید تماشا کنند. برنامه های ورزشی خشن، فیلم های غیراخلاقی و قس علی هذا.... در فضای مجازی همینطور، ما باید خیلی حواسمان باشد که در معرض چه امواجی قرار می‌گیریم و فرزندانمان چطور باید در کنار استفاده از ابزار، مدیریت برخورد با محتوا نیز بشوند.
این نظام رده بندی بر چه اساسی صورت می گیرد؟
مطالعات بسیار گسترده ای در این باره صورت گرفته و شبکه های مختلف در جهان و شرکت های سازنده و تولید کننده محصولات فرهنگی و سرگرمی، با رویکردهای اختصاصیشان و بنا بر پارامترها و فاکتورهای مشخصی رو به سوی تنظیم این نظام گام برداشتند. ما اما باید به دنبال الگوی خودمان باشیم. در قدم اول باید این را نهادینه کنیم که مخاطب به علامت ها و توجهات برنامه ها، حساس باشد. برای این فرهنگسازی ما هفته ی فیلم وحشت را بهانه کردیم. حالا مخاطب ما می داند که یک لوزی قرمز به همراه یک خط سفید در میان آن، به معنای عدم تناسب برنامه برای کودکان و نوجوانان است، ما باید این را بین مخاطبانمان جا بیندازیم. هرگاه که فرهنگ توجه به علائم نهادینه شد؛ هرگاه مخاطب توجه کرد که باید برای دیدن تلویزیون برنامه ریزی داشته باشد یا این فرهنگ جا افتاد که کودکان و نوجوانان نباید به دلخواه خودشان هر چه پخش می شود تماشا کنند، آن وقت ما وارد گام بعدی می شویم که این رده بندی را تدقیق و مطالعات تکمیلی را بر اساس شاخص های فرهنگی، عقیدتی خودمان، بیشتر کنیم.
اگر خانواده ای به این موضوع توجه نکند چه؟
کاوه: ببینید رابطه مستقیمی است بین اختیار و مسئولیت. کسی که مختار است برای انتخاب فیلم و یا هر برنامه‌ای ، و به این نشانه‌ها و زنگ خطرهای پی در پی ما توجه نمی کند، مسئولیت قضیه با خود اوست. ضمن اینکه ما برای پایین آوردن خطر این فیلم ها، تکرارشان را نیز حذف کردیم. یعنی بر خلاف سایر فیلم های ساعت 23 که از شبکه تهران پخش می شود و فردای آن در ساعت 14 تکرار می گردد، ما این فیلم ها را تکرار نمی کنیم، چون احتمال می دهیم، بعد از ظهرها کودکان و نوجوانان بیشتر مهار تلویزیون را در اختیار دارند و شاید در تسامح توجه والدینشان به دیدن این فیلم ها بپردازند. لذا ما این امکان را هم از بین بردیم. اما ساعت 23 عمده بزرگترها در خانواده حضور دارند و آن ها می توانند تصمیم گیر باشند و در صورت انتخاب، بدون حضور افراد آسیب پذیر این فیلمها را ببینند.
نکته آخر؟
نکته ی آخر اینکه ما باید برای دریافت های فرهنگیمان برنامه ریزی داشته باشیم. ما معتقدیم لازم نیست همه افراد، در همه‌ی ساعات تلویزیون تماشا کنند. تلویزیون بخشی از بسته تفریحی فرهنگی ماست. کتاب هست، مجله هست، روزنامه هست. ما باید یاد بگیریم از آن لحظه که از خواب بیدار می شویم تا آن لحظه که به خواب می رویم لزومی ندارد تلویزون روشن باشد و هر چه پخش می کند را ببینیم. ما باید یاد بگیریم که برای اوقاتمان و چشم هایمان بیشتر ارزش قائل باشیم و سلیقه مان را اعتلا ببخشیم و بزرگترهایمان بتوانند بیشتر مراقب برنامه هایی باشند که بچه ها می بینند. ما سعی می‌کنیم که این تلنگرها و توجه ها را فرهنگسازی کنیم و معتقدیم که تازه در قدم اولیم. امیدوارم بتوانیم در این مسیر گام‌های جدی‌تری برداریم. ان‌شاءالله.
در ادامه برای دریافت جزئیات بیشتر در این خصوص به سراغ احسان کاوه مدیر شبکه تهران رفتیم؛ مخاطبان می توانند در ادامه مشروح این مصاحبه را بخوانند.
جناب آقای کاوه ممنونم که در این گفتگو شرکت کردید. هفته فیلم وحشت شبکه تهران خیلی سر و صدا به راه انداخته است؟
کاوه: ما خیلی به دنبال سر و صدا نبودیم. اتاق فکر شبکه تصمیم گرفت که برای ارتقای سطح توقع مخاطبان شبکه و پوشش آن سلایقی که ژانرها و مضمون های خاصی از سینما را دنبال می کنند، یک هفته در میان، به صورت مضمونی، فیلم های سینمایی را پخش کنیم. یکی از این مضمون ها، خب مضمون وحشت است که طرفداران بسیاری دارد و یک سینمای جدی در جهان محسوب می شود. ما حالا یک هفته به این سینما پرداختیم.
اما همین پرداختن به مضمون وحشت، حالا انتقاداتی را برانگیخته، نظر شما در این باره چیست؟
کاوه: ما از انتقادات استقبال می کنیم و سعی می کنیم که به موارد وارد عمل کنیم. اما انتقاد از اینکه چرا فیلم با مضمون وحشت پخش می کنیم، با یک برنامه ریزی قبلی و به صورت هدفمند صورت گرفته است. ما قصد این را داشتیم که توجه کنیم همه‌ی خوراک‌های فرهنگی مناسب همه‌ی افراد نیستند. ما با بررسی همه نظام های رده بندی در آثار تلویزیونی و رسانه ای، در پی ساختن یک نظام رده بندی سنی بومی هستیم. شبکه تهران در این مسیر گام های جدی را تا بحال برداشته، اما چون مسیر بسیار طولانی است، تصمیم گرفتیم که در ابتدا هشدارها را آغاز کنیم. بگوییم که لزومی ندارد همه برنامه های تلویزیونی ، توسط همه اعضای خانواده دیده شوند. ما باید حواسمان باشد که نظام رده بندی سنی را لحاظ کنیم و آن را به خانواده ها هشدار دهیم. هفته‌ی فیلم وحشت علاوه بر ویژگی‌های خودِ این مضمون سینمایی، برای ما از این حیث بسیار مهم بوده است.
یعنی صرفا با همین رویکرد این فیلمها را پخش می‌‌کنید؟
کاوه: ببینید ما فیلم هایی را پخش می کنیم که همه شان قبلا توسط شبکه های مختلف سیما پخش شده است. ما در شبکه تهران فقط به این فیلم ها نظم و نسق و یک هفته را برایشان اختصاص دادیم. این یک موضوع؛ موضوع بعدی این است که به مخاطب نشان دهیم، برنامه های تلویزیونی هر کدام مختص یک مخاطب است و فقط بعضی از برنامه ها هستند که مخاطب عام دارند و همه می توانند از آن استفاده کنند. یعنی اینگونه نیست که افراد با سنین پایین، هر آنچه را که ما می‌بینیم، ببینند. البته برای ما و طبق مطالعاتمان هر چقدر برنامه ها، رده بندی بیشتری داشته باشند، می توانند ایمن تر باشند و این رده بندی تنها شامل سن نیست، بلکه حوزه‌های دیگری را نیز می‌تواند در بر بگیرد. سن عام‌ترین این رده بندی است.
پس موضوع رده بندی برای شما حائز اهمیت دارد؟
کاوه: بسیار زیاد. ما فیلم پخش می کنیم و به مخاطب می گوییم از دیدن این فیلم ها اگر مطابق سلیقه تان هست، بدون حضور افراد آسیب پذیر در این حوزه، لذت ببرید و مدام این را تکرار می کنیم، چون خودمان می‌دانیم این آثار می تواند تاثیرات بدی روی ذهن اینگونه افراد داشته باشد چه کودکان و نوجوانان، چه بیماران قلبی و چه حتی افرادی که از هیجان خوششان نمی‌آید. از طرفی ما به مخاطبانمان تلنگر می زنیم که اجازه ندهید از صبح کنترل تلویزیون دست بچه هایتان باشد و بین صدها شبکه، هر چه دوست دارند تماشا کنند. ما می خواهیم یادآور شویم که چه خطراتی ممکن است کوکان، نوجوانان و حتی جوانان ما را در استفاده‌ی بی رویه و بی برنامه از تلویزیون تهدید می کند. اینکه تلویزیون به عنوان یک وسیله، انواع محتوا با انواع رویکرد را می تواند به مخاطب عرضه کند. اینکه ما نباید اجازه دهیم فرزندانمان هر سریالی را ببینند. هر فیلمی را تجربه کنند، هر برنامه ای را بشنوند. مثلا برنامه هایی را که درباره مفاهیم زندگی مشترک است، کودکان نباید تماشا کنند. برنامه های ورزشی خشن، فیلم های غیراخلاقی و قس علی هذا.... در فضای مجازی همینطور، ما باید خیلی حواسمان باشد که در معرض چه امواجی قرار می‌گیریم و فرزندانمان چطور باید در کنار استفاده از ابزار، مدیریت برخورد با محتوا نیز بشوند.
این نظام رده بندی بر چه اساسی صورت می گیرد؟
مطالعات بسیار گسترده ای در این باره صورت گرفته و شبکه های مختلف در جهان و شرکت های سازنده و تولید کننده محصولات فرهنگی و سرگرمی، با رویکردهای اختصاصیشان و بنا بر پارامترها و فاکتورهای مشخصی رو به سوی تنظیم این نظام گام برداشتند. ما اما باید به دنبال الگوی خودمان باشیم. در قدم اول باید این را نهادینه کنیم که مخاطب به علامت ها و توجهات برنامه ها، حساس باشد. برای این فرهنگسازی ما هفته ی فیلم وحشت را بهانه کردیم. حالا مخاطب ما می داند که یک لوزی قرمز به همراه یک خط سفید در میان آن، به معنای عدم تناسب برنامه برای کودکان و نوجوانان است، ما باید این را بین مخاطبانمان جا بیندازیم. هرگاه که فرهنگ توجه به علائم نهادینه شد؛ هرگاه مخاطب توجه کرد که باید برای دیدن تلویزیون برنامه ریزی داشته باشد یا این فرهنگ جا افتاد که کودکان و نوجوانان نباید به دلخواه خودشان هر چه پخش می شود تماشا کنند، آن وقت ما وارد گام بعدی می شویم که این رده بندی را تدقیق و مطالعات تکمیلی را بر اساس شاخص های فرهنگی، عقیدتی خودمان، بیشتر کنیم.
اگر خانواده ای به این موضوع توجه نکند چه؟
کاوه: ببینید رابطه مستقیمی است بین اختیار و مسئولیت. کسی که مختار است برای انتخاب فیلم و یا هر برنامه‌ای ، و به این نشانه‌ها و زنگ خطرهای پی در پی ما توجه نمی کند، مسئولیت قضیه با خود اوست. ضمن اینکه ما برای پایین آوردن خطر این فیلم ها، تکرارشان را نیز حذف کردیم. یعنی بر خلاف سایر فیلم های ساعت 23 که از شبکه تهران پخش می شود و فردای آن در ساعت 14 تکرار می گردد، ما این فیلم ها را تکرار نمی کنیم، چون احتمال می دهیم، بعد از ظهرها کودکان و نوجوانان بیشتر مهار تلویزیون را در اختیار دارند و شاید در تسامح توجه والدینشان به دیدن این فیلم ها بپردازند. لذا ما این امکان را هم از بین بردیم. اما ساعت 23 عمده بزرگترها در خانواده حضور دارند و آن ها می توانند تصمیم گیر باشند و در صورت انتخاب، بدون حضور افراد آسیب پذیر این فیلمها را ببینند.
نکته آخر؟
نکته ی آخر اینکه ما باید برای دریافت های فرهنگیمان برنامه ریزی داشته باشیم. ما معتقدیم لازم نیست همه افراد، در همه‌ی ساعات تلویزیون تماشا کنند. تلویزیون بخشی از بسته تفریحی فرهنگی ماست. کتاب هست، مجله هست، روزنامه هست. ما باید یاد بگیریم از آن لحظه که از خواب بیدار می شویم تا آن لحظه که به خواب می رویم لزومی ندارد تلویزون روشن باشد و هر چه پخش می کند را ببینیم. ما باید یاد بگیریم که برای اوقاتمان و چشم هایمان بیشتر ارزش قائل باشیم و سلیقه مان را اعتلا ببخشیم و بزرگترهایمان بتوانند بیشتر مراقب برنامه هایی باشند که بچه ها می بینند. ما سعی می‌کنیم که این تلنگرها و توجه ها را فرهنگسازی کنیم و معتقدیم که تازه در قدم اولیم. امیدوارم بتوانیم در این مسیر گام‌های جدی‌تری برداریم. ان‌شاءالله.
