همان طور که باید به نیت صدق سیاسمداران امریکایی همواره با شک بدبینانه برخورد کرد، از اینکه در سینمای ایران قیلمی قرآنی ساخته بشود باید با دیده شک به همراه بدبینی نگاه کرد. در این گونه موارد من یادداستان ابلیس و یکی از عرفای الهی می افتم که روزی ابلیس او را دعوت می کند که در باب توحید با هم صحبت کنند. عارف مذکور هم از باب این که این فرصتی ایست تا توحید را برای کسی (ابلیس) که خودبینی اش و فقدان کمال توحیدی در او، او را در درگاه الهی به زمین زد، درست تبیین کند درخواست ابلیس را اجابت می کند. در ملاقات ابلیس شروع می کند در باب وحید صحبت کردن. چنان ظرائف مسئله توحید و اعماق آن را برای عارف تبیین و شرح می کند که خود عارف تا به آن زمان چنان مسائل عمیق و بدیعی را در باب توحید از هیچ کس از نشینیده بود حال آن که مرد عارف فردی استاد دیده بود. یک ساعت ابلیس صحبت می کند و عارف محو تماشا. ناگهان ابلیس قصد رفتن می کند؛ عارف می گوید کجا این طور ناگهانی؟ ابلیس می گوید: این که تورا دعوت کردم که در باب شریف تریم مسائل با تو صحت کنم این بود که می بایست طرحی میریختم که تورا از کار مهم تری باز بدارم. الان زمان انجام آن کار مهتر گذشت و من به هدفم رسیدم فعلا کاری با تو ندارم. بدرورد!