فيلم
«خانه دختر» به كارگرداني شهرام شاهحسيني تنها در جشنواره سي و سوم فيلم
فجر به نمايش درآمد و از همان زمان به دليل موضوع كاملاً مغاير با اخلاق،
احتمال توقيف آن از سوي خيلها مطرح شد.
محمد شايسته در حالي از انجام اصلاحات براي اكران اين فيلم سخن گفت كه اين مسئله اساساً با توجه به محتوا و داستان فيلم غيرممكن به نظر ميرسد. فيلم «خانه دختر» براي اولين بار در سينماي ايران موضوع تجاوز به محارم آنهم در يك خانواده مذهبي را مطرح كرده است. «خانه دختر» داستان دختري دانشجو و در آستانه ازدواج است كه درست در روز عقد اتفاقي برايش رخ ميدهد و قصه فيلم از اينجا رقم ميخورد. ماجرا از اين قرار است كه در اين فيلم ابتدا مخاطب فكر ميكند كه دختر پيش از ازدواج با مرد ديگري رابطه داشته و از اين جهت است كه دچار برخي مشكلات است و نميتواند شرط مادر شوهرش را براي آزمايش بپذيرد، اما در ادامه پاي پدر به ماجرا باز ميشود. فيلمساز از المانهاي مذهبي براي نشان دادن ريشههاي ديني خانوادههايي كه رفتارهاي ناهنجار از آنها سر ميزند، استفاده كرده است. منصور با بازي حامد بهداد و بهار با بازي رعنا آزاديور نقش يك زوج را بازي ميكنند كه قصد عروسي دارند. ابتداي فيلم دوستان دانشجوي بهار با بازي پگاه آهنگراني و باران كوثري مشغول خريد و آماده كردن خود براي مراسم عروسي هستند كه شخصي به آنها اطلاع ميدهد بهار فوت كرده است و مراسم عروسي برگزار نميشود.
نفس مطرح كردن چنين موضوعي در سينماي ايران، عجيب و شيطنتآميز به نظر ميرسد. فيلمساز اگر چنين مسئلهاي را در قالب خانوادهاي مطرح ميكرد كه به دليل دور شدن از آموزههاي ديني و تأثيرات ناشي از آثار ماهواره دچار مشكلات اخلاقي شده، قدري جا براي اصلاح و خوشبيني ناظران ميگذاشت، اما كاملاً مشخص است كه فيلم «خانه دختر» به منظور بدبين كردن جامعه به دين و مذهب ساخته شده است. برخلاف آنچه تهيهكننده فيلم از آن به عنوان سوءتفاهم ياد كرده در مورد فيلم خانه دختر دلايل كاملاً مشهودي وجود دارد كه بر مفسدهزا و حتي توهينآميز بودن آن دلالت ميكند. خانه دختر جزو آثاري محسوب ميشود كه معلوم نيست بر اساس چه منطقي فيلمنامه آن از شوراي پروانه ساخت مجوز گرفته است. آيا تهيهكننده با ارائه فيلمنامهاي متفاوت، اعضاي اين شورا را فريب داده يا اينكه اين فيلم نيز مانند فيلم جنجالي «ارادتمند؛ نازنين، بهاره، تينا»ي عبدالرضا كاهاني با حكم رياستي يا اعمال نفوذ عواملي ديگر راه به توليد برده است.
برخي ساختهشدن آثاري از اين دست را كه به دليل
محتواي ناشايست، اساساً رنگ اكران را نميبينند، ناشي از پالسهاي غلطي
ميدانند كه از سوي برخي مسئولان به فيلمسازان داده ميشود. دولتها همواره
براي جلبنظر هنرمندان بدون در نظر گرفتن همه جوانب يك مسئله تن به ارائه
شعارهاي پوپوليستي ميدهند. در آستانه انتخابات سال 92 و در ابتداي روي
كارآمدن دولت يازدهم پيامهاي دوپهلويي ارائه ميشد كه براي برخي ولنگار
شدن فضاي فرهنگ را نويد ميداد. توليد فيلمهايي چون خانه دختر و فيلم اخير
كاهاني را بايد نتيجه سياستهاي اعلامي و اعمالي وزارت فرهنگ و ارشاد به
عنوان اصليترين متولي فرهنگي كشور به شمار آورد.
سؤال اينجاست كه چه
چيزي باعث شده تهيهكننده فيلم سرا پا موهن خانه دختر نسبت به اكران اين
فيلم پس از نزديك به يك سال و نيم از رد شدن آن در شوراي پروانه نمايش
اميدوار شود؟ آيا از درون سازمان سينمايي، نشانههايي كه ناشي از نرمش در
برابر چنين آثاري است نمايان شده يا محمد شايسته خواسته در فضاي ولنگاري
فرهنگي كه حاكم شده بار ديگر غيرت مسئولان نظارتي وزارت ارشاد را محك بزند؟
منبع: جوان