ماجرای ساخت نمونه سینمایی براساس مجموعه‌های عروسکی، به امروز و داستان «جناب خان» محدود نمی‌شود، 31 سال پیش و در سال 64، چهار سال پس از موفقیت برنامه تلویزیونی «مدرسه موش‌ها»، فیلم سینمایی عروسکی «شهرموش‌ها» به کارگردانی سینمایی محمدعلی طالبی و کارگردانی عروسکی «مرضیه برومند» به سالن‌های سینما راه یافت. شخصیت‌های اصلی فیلم «شهر موش‌ها» همان موش‌های دوست‌داشتنی مدرسه موش‌ها بودند که کودکان آن روزگار خاطرات بسیاری از داستان‌هایش در ذهن داشتند، به همین دلیل هم بود که فیلم سینمایی «شهر موش‌ها» در آن سال توانست فروش بسیاری خوبی را تجربه کند.

سال 72 و هشت سال پس از اکران «شهر موش‌ها»، «ایرج طهماسب» پس از موفقیت مجموعه تلویزیونی «کلاه‌قرمزی و آقای مجری» تصمیم به ساخت فیلم سینمایی «کلاه‌قرمزی و پسرخاله» را گرفت. کلاه‌قرمزی یکی از قهرمانان نوستالژیک کودکان دهه 60 بود، «کلاه قرمزی» معصوم، ساده، سمج و سربه هوا بود و این باعث می‌شد دهه شصتی‌ها که در سال‌های دهه 70، روزهای کودکی‌شان را سپری می‌کردند با شخصیت او همذات‌پنداری کنند. حتی لباس «کلاه قرمزی» هم همان لباسی بود که بچه‌های دهه 60 هنگام بازی در کوچه‌ها بر تن می‌کردند.

ماجرای فیلم هم از این قرار بود که کلاه‌قرمزی، روستایش را برای این‌که به تهران بیاید و همکار آقای مجری بشود، ترک می‌کند. فیلم سینمایی «کلاه‌قرمزی و پسرخاله» در سال 73 به پرده نقره‌ای سینماها پیوست و توانست فروشی رویایی در کارنامه خود به ثبت برساند تا جایی که هنوز هم بسیاری از کودکان دهه شصتی صف‌های طولانی مقابل سالن‌های نمایش دهنده این فیلم را به خاطر می‌آورند. فروش«کلاه قرمزی و پسرخاله» به اندازه‌ای بود که به اعتقاد برخی براساس تعداد بلیت‌ها فرخته شده‌اش، توانسته لقب پرفروش‌ترین فیلم تاریخ سینمای ایران را به خود اختصاص دهد. این اما تنها حضور سینمایی کلاه قرمزی و دوستانش نبود. هشت سال از پس از آن روزگار، زمانی که کودکان دهه شصتی طرفدار کلاه قرمزی به دوره جوانی رسیده بودند، کلاه‌قرمزی با فیلم سینمایی «کلاه‌قرمزی و سروناز» بار دیگر به سینماها بازگشت. آخرین حضور سینمایی کلاه‌قرمزی که در امتداد پخش مجموعه کلاه‌قرمزی نوروزی رخ داد، در مرداد 91 بود، سالی که در آن سالن‌های سینما رکودی شدید را پشت سر می‌گذاشتند و برخی سالن‌ها تا معرض تعطیلی پیش رفته و بعضی هم برای همیشه تعطیل شده بودند. در چنین روزهایی بود که «کلاه‌قرمزی و بچه‌ننه» اکران شد و توانست رکود آن سال‌های سالن‌های سینمایی را بشکند و رکورددار فروش آن سال لقب گیرد. در آن شرایط خیلی‌ها از این فروش به عنوان مورد عجیب کلاه‌قرمزی و 200 گرم کاموایی که مامور نجات سینماها شده بود یاد می‌کردند و از این‌که یک عروسک دهه شصتی با ساختاری ساده چگونه می‌تواند بیش از ستاره‌های سینما فروش کند و یخ آن روزهای سالن‌های سینما را بشکند، متحیر بودند.

همین مسأله باعث شد که مجموعه ساز عروسکی دیگری که 30 سال از ساخت ورژن سینمایی برنامه تلویزیونی‌اش می‌گذشت به فکر بازسازی نوستالژی سه دهه پیش خود بیفتد. سرانجام پس از اما و اگرهای فراوان، هفته اول دی‌ماه 91 بود که خبر ساخت فیلم سینمایی «شهر موش‌های 2» به کارگردانی مرضیه برومند و تهیه‌کنندگی منیژه حکمت و علی سرتیپی رسانه‌ای شد. آن روزها قرار بود که فیلم اواخر فروردین سال 92 کلید بخورد و به اکران پاییز 92 سینماها برسد؛ اما در نهایت پس از تأخیرهای مکرر، فیلم شهریور 93 بر پرده سینماهای تهران و شهرستان‌ها جای گرفت. سری دوم مدرسه موش‌ها ادامه زندگی موش‌ها را پس از گذر 30 سال روایت می‌کرد و کاراکترهای اصلی مانند کپل و نارنجی و دم باریک و گوش دراز همگی دهه چهارم زندگی‌شان را پشت سر می‌گذاشتند و باز هم درگیر «اسمشو نبر» بودند. در نهایت فیلم «شهر موش‌های 2» با فروشی قابل توجه توانست لقب پر فروش‌ترین فیلم سینمایی سال 93 سینماها را به خود اختصاص دهد و با فروش 12 میلیارد تومانی خود از سالن‌های سینمایی آن سال خداحافظی کرد.

این روزها پس از گذشت دو سال از اکران آخرین نمونه سینمایی از برنامه‌های عروسکی تلویزیونی این بار نوبت به «رامبد جوان» رسیده است که شانس کاراکتر عروسکی برنامه تلویزیونی‌اش را در قاب سینما بیازماید.

این طور که از اظهارات وی بر می‌آید، فیلمنامه «من و جناب خان» که موقعیت درخشانی در درام و شخصیت پردازی به حساب می‌آید، این روزها در حال طراحی و نگارش است و طبق برنامه ریزی‌های انجام شده در سال 96 این فیلم کلید می‌خورد. با توجه به اقبال عمومی مردم طی سال اخیر به کاراکتر جناب خان و همچنین موفقیت نمونه‌های سینمایی مجموعه‌هایی عروسکی تلویزیون، می‌توان این گونه پیش‌بینی کرد که بار دیگر نوستالژی تلویزیون می‌تواند در قاب سینما درخششی دوباره آغاز کند و این بار نوبت به جناب خان محبوب شبکه نسیم رسیده است که با حضور سینمایی‌اش، رکوردی تازه را در جدول فروش سالن‌های سینمایی به ثبت برساند، شاید برای اثبات دوباره این مسأله که نوستالژی تلویزیون می‌تواند ضامن فروش فیلم‌های سینمایی باشد.