به گزارش گروه جهاد و مقاومت مشرق، حاج حمید تقوی‌فر از جمله فرماندهان اطلاعات و عملیات دوران دفاع مقدس است که مأموریت‌های برون مرزی متعددی را در طول حیاتش انجام داده است. با آغاز تحرکات گروه تروریستی داعش در منطقه، سرلشکر حاج قاسم سلیمانی او را به عنوان فرمانده محور سامرا معرفی می‌کند. این فرمانده مجاهدی نستوه و سراسر اخلاص و بیزار از پست و مقام دنیوی بود که سرانجام در ششم دی‌ماه 1393 پس از ماه صفر در منطقه عزیزبلد در سامرا در حالی که پیشرو تمام نیروهایش بود پس از آزادسازی کیلومترها مناطق مسکونی از چنگال داعش در زیر آتش رگبار آن حرامیان با اصابت دو گلوله به پهلویش در میدان جنگ به شهادت رسید.پیکر این فرمانده در گلزار شهدای اهواز در جوار مزار پدر شهیدش به خاک سپرده شده است.31 سال روزه‌داری
پروین مرادی همسر شهید حاج حمید روایت می‌کند: 31 سال روزه‌دار بود. دلیل این روزه داری نیز به سال 62 باز می‌گردد که پدرش در عملیات خیبر به شهادت رسید. پدر ایشان وصیت کرده بودند که روزه‌های قضایش را حاج حمید بر عهده بگیرد. پس از آن سال 64 نیز برادر حاج حمید به شهادت می‌رسد. حاجی روزه‌های برادرش را نیز ادا می‌کند تا اینکه پس از پایان روزه‌های قضا، حاج حمید تا هنگام شهادت این کار را انجام می‌دهد.
یکی از همرزمان حاج حمید تقوی‌فر می‌گوید: چه در دوران دفاع مقدس و چه بعد از آن هرگاه وقت وعده ناهار می‌رسید خودش سفره را پهن می‌کرد و هنگام خوردن به گونه‌ای که ما متوجه نشویم مشغول انجام کاری می‌شد. از همین رو یادم نمی‌آید که تا کنون وعده ناهار را با یکدیگر خورده باشیم . این روزه‌داری تاثیری بر عملکرد جسمانی و فرماندهی‌اش نداشت و همواره ماموریت‌هایی که به او محول می‌شد را به خوبی انجام می‌داد.
«زبان» سلاحش بود
یکی دیگر از ویژگی‌های فرماندهی حاج حمید این بود که با خودش اسلحه‌ای حمل نمی‌کرد. شاید برای افرادی این سوال باشد که چگونه این موضوع شدنی است؟! باید گفت که زبان حاج حمید سلاح او بود. خودش نیز در مستندی که از او به یادگار مانده است به این مساله اشاره دارد. حاج حمید بر اساس آداب اسلامی و قرآنی رفتار کرد. ایمان و عمل صالح او موجب شده بود تا هنگامی که صحبت می‌کند بر نیروهایش اثرگذار باشد. نیروها نیز هنگامی که متوجه می‌شدند که فرمانده‌شان با یک سربند که به یک چوب دستی بسته شده است و در خط مقدم نبرد حضور دارد شجاع می‌شدند و همراه فرمانده‌شان به مقابله با دشمن می‌پرداختند.
