به گزارش مشرق به نقل از بولتن، هیئت موسس این انجمن علیرضا نوری زاده، احمد رافت، نیک آهنگ کوثر، هوشنگ اسدی، کامبیز فروهر و روزبه میرابراهیمی و نوشابه امیری هستند.
این خبر ظاهرا برای همه کسانی که به شکل حرفه ای و یا نیمه حرفه ای در دنیای مجازی و یا کاغذی به کار روزنامه نگاری مشغولند، باید خوشحال کننده باشد، اما از ابتدا مشخص است که تشکیل این انجمن تنها خط مشی سیاسی دارد و به جای فعالیت صنفی، به دنبال فعالیت حزبی و سیاسی است و اصلا به وضعیت کار روزنامه نگاران توجه ندارد بلکه تنها بخش خاصی از روزنامه نگاران را که در رسانه های شناخته شده کار می کنند را هدف گرفته است.
نکته اصلی این است که این افراد که در خارج به سر می برند تنها از طریق روزنامه نگاری ارتزاق نمی کنند و به خاطر مسائل صنفی در خارج کشور به سر نمی برند بلکه به خاطر مخالفت با نظام یا به دلیل علایق دیگری به خارج رفته اند و در نتیجه موضوع ارتزاق از طریق روزنامه نگاری برای آنها اولویت اول نبوده است بلکه بسیاری از آنها از راه های دیگری تامین درآمد می کنند.
همچنین آن دسته از روزنامه نگاران که معاش آنها به حقوق روزنامه نگاری وابسته است در روزنامه ها، رادیو و تلویزیون دولت های غربی کار می کنند و از طریق منابع دولت های غربی تامین معاش می شوند.
افرادی که تنها در سایت ها و وبلاگ ها فعالیت دارند نیز معاش خود را از راه های دیگری تامین می کنند.
در نتیجه، تشکیل انجمن روزنامه نگاران ایرانی مقیم خارج به جای آن که هدف صنفی و آموزشی داشته باشد هدف سیاسی دارد و ترکیب اعضای هیات موسس نیز به خوبی این موضوع را ثابت می کند.
ترکیب اعضای موسس نیز نشان می دهد که بیش از روزنامه نگاری، به کار سیاسی و ضدیت با جمهوری اسلامی مشغولند ومنافع کشورهای غربی، آمریکا و قدرت های غربی را در نظر دارند و وابستگی زیادی به رسانه های دولتی کشورهای غربی، سازمان های دولتی آمریکایی و انگلیسی و فرانسوی و... دارند.
نکته جالبی که به عنوان اولین شرط در فرم عضویت آمده از روزنامه نگار متقاضی می خواهد که فایل قرارداد کاری یا توضیح وضعیت کنونی کاری خود را که الزامی است، ارسال نماید. در حالی که بسیاری از روزنامه نگاران در فضای مجازی و دیجیتالی کار می کنند و قرارداد خاصی برای اشتغال خود ندارند.
نکته دیگر این است که در میان صدها نفری که به شکل حرفه ای در خارج از کشور به کار روز نامه نگاری مشغولند تنها تعداد بسیار اندکی از آنان از راه خبرنگاری، حقوق و یا دستمزد دریافت می کنند و معیشت آنها به حقوق روزنامه نگاری وابسته است و دارای قرار داد کاری هستند.
عده ای از افراد اپوزیسیون نیز با انگیزه سیاسی و فشار بر جمهوری اسلامی، در کنار شغل واقعی خود به کار روزنامه نگاری مشغولند و درآمد اصلی آنها از راه دیگری تامین می شود و به معنای واقعی روزنامه نگار نیستند بلکه در رسانه ها راهی برای جستجوی اهداف خود یافته اند.
مدیران، گردانندگان، گزارشگران و نویسندگان رادیو و تلویزیون های ماهواره ای و همچنین یکصد سایت اول اپوزیسیون، عملا شغل اصلی دیگری غیر از روزنامه نگاری و رسانه دارند و از محل درآمد و کسب و کار خود، برای گردش کار روزنامه و رسانه هزینه می کنند.
این چند نفر هیئت موسس یعنی خانم نوشابه امیری و آقایان علیرضا نوری زاده، احمد رافت، نیک آهنگ کوثر، هوشنگ اسدی، کامبیز فروهر و روزبه میرابراهیمی، اگرچه همگی در برابر کار روزنامه نگاری پول دریافت می کنند و روزنامه نگار محسوب می شوند، اما از منابع دیگری نیز کمک مالی دریافت می کنند و در کنار قرارداد کاری با بنگاه های خبری دولتی و خصوصی، از حمایت های مالی دولت ها نیز برخوردار هستند. براین اساس خود موسسان نیز تنها از محل روزنامه نگاری ارتزاق نمی کنند.
به عبارت دیگر، هیچ تعریف مشترکی برای اعضای خود ارائه نداده اند و قادر نیستند به یک تعریف مشترک برسند و اگر منظور آنها تنها رادیو، روزنامه و تلویزیون های اپوزیسیون باشد، به این معنی است که به دنبال تشکیل انجمنی هستند که بتوانند مخالفان نظام جمهوری اسلامی را دور هم جمع کنند .
در شرایطی که اعضای هیات موسس، بارها ضدیت خود را با نظام نشان داده اند و وابسته به دولت های غربی هستند، معلوم است که هدف آنها اصولا روزنامه نگاران فارسی زبان خارج کشور نیست بلکه به دنبال کارکرد سیاسی این انجمن هستند، کار این عده وابسته به دولت های غربی و منابع بودجه ای آنها است. به عنوان مثال نوری زاده، میر ابراهیمی و احمد رافت با صدای آمریکا همکاری دارند و از منابع آن بهره مند هستند.
همچنین بخشی از روزنامه نگاران از منابع غیر روزنامه ای و رسانه ای ارتزاق می کنند و تعدادی نیز به رسانه های دولتی آمریکا وآلمان و فرانسه و بریتانیا وابسته هستند و قرارداد کاری با صدای امریکا، بی بی سی، رادیو فردا، دویچه وله، رادیو فرانسه، سایت روز و زمانه دارند که خط مشی آنها کاملا مشخص و در راستای مخالفت با نظام است و میزان وابستگی معیشت این روزنامه نگاران به منابع دولت های غربی زیاد است.
از دید این چند نفر هئیت موسس یعنی خانم نوشابه امیری و آقایان علیرضا نوری زاده ،احمد رافت ،نیک آهنگ کوثر ،هوشنگ اسدی، کامبیز فروهر و روزبه میرابراهیمی که همگی در برابر کار روزنامه نگاری پول دریافت می کنند و قرار داد کاری با بنگاههای خبری دولت ها دارند، بسیاری فاقد شرایط عضویت شناخته می شوند، چرا که بطور مثال آنان قرارداد کاری با صدای امریکا، رادیو فردا، دویچه وله، رادیو فرانسه، سایت روز و زمانه ندارند!
اشکال جدی دیگری در فرم عضویت وجود دارد که از متقاضی امضاء می گیرند که : من اساسنامه و آیین‌نامه پذیرش را خوانده‌ام و آن را می‌پذیرم. این بند هم کاملا غیر دمکراتیک و انحصارطلبی است زیرا هئیت موسس موقتی است و بعد از تشکیل مجمع عمومی،باید اساسنامه را تنظیم و تصویب کنند نه این که هفت نفر به جای صدها نفر تصمیم بگیرند.
از آن جا که این هفت نفر تنها به ملاحظات سیاسی خود توجه داشته اند اصلا فکر نکرده اند که تعریف روزنامه نگار در خارج کشور چیست؟ مشکل کجاست ؟ خبر چیست و خبرنگار کیست؟ و شرایط سیاسی و وضعیت خبرنگاران مهاجر کدام است ؟ و تفاوت خبرنگار حرفه ای با ژورنالیست در کجاست ؟
اما قطعا این انجمن همه روزنامه نگاران ایرانی و نویسندگان سایت ها را تحت پوشش قرار نخواهد داد وصدای اعتراض دیگران را به دنبال خواهد داشت.
