به گزارش مشرق، وقتی دربی که حساس ترین و گل سرسبد فوتبال این قدر کرخت به نمایش در می آید نوشتن از آن هم سخت است. البته نه اینکه حرفی برای گفتن نباشد. نه اینکه انتقادی نباشد و یا تعریفی نباشد اما جذابیتی در کار نیست. هر دربی واقعا یک تجربه ای جدید است. این دربی به ما یک درس داد و اینکه حتی اگر به تیمت اطمینان داری یا از آن قطع امید کرده ای خیالهای باطل به سرت نزند.

دربی خوبی ندیدیم. لذتی در این بازی نبود. شاید برای استقلال و منصوریان از لحاظ استراتژی با توجه به شرایط جدولی اش این یک امتیاز خیلی ارزش داشت و نوع بازی استقلال نشان می داد که می خواهد نبازد و از این وضعیتی که دارد بیشتر از این به زمین سُر نخورد اما فوتبالی که در زمین پیاده شد هیچ نشانی از فوتبال مدرن و متفاوت نداشت.

برانکو هم قطعا شب گذشته در خلوت خود بارها بازی کسل شاگردانش را در ذهنش مرور کرده است. پرسپولیس را چه شده بود شاید تا زمانی که برانکو در موردش صحبت کند به حالت یک راز بماند. بازی بی کیفت و البته شاید گاهی هم هیجانات کاذب.

** مصدومیت امیری فدای یک تار موی تیم ملی

همان طور که خود برانکو گفته بود، نبود وحید امیری فقدان بزرگی برای پرسپولیس بود. قطع به یقین اگر وحید امیری در بازی روز گذشته میدان دار بود منصوریان در نشست خبری این قدر با اطمینان از این صحبت نمی کرد که می توانسته در همان نیمه اول کار پرسپولیس را تمام کند و دست پرسپولیس به آنها نرسد. اینکه باشگاه ها باید در خدمت تیم ملی باشند و صدای کسی هم در نیاید شاید مثل این باشد که اول مرغ بوده یا تخم مرغ. اگر قرار باشد تیم ملی به بازیکنانش آسیب بزند آیا سرمربیان تیم های باشگاهی حقی برای اعتراض ندارند؟ شاید هیچ وقت نمی توان به این سوال جوابی داد و کسی نداند باید منفعت تیم ملی را بگوید یا به ضرر باشگاهی صحبت کند که پول این بازیکنان را می دهد. هر چند معتقد هستیم که وحید امیری شاید اگر با تجربه تر بود در بازی تیم ملی مقابل چین وقتی مصدوم شد همان موقع به کی‌روش می توانست این مصدومیت را اعلام کند و شاید اگر زودتر از بازی خارج می شد می توانست دیروز کمک دست برانکو شود.

** رضاییان تنبیه شد اما چه حاصل برای پرسپولیس؟

شاید خیلی از طرفداران پرسپولیس روز گذشته حرص خوردند که چرا برانکو از رامین رضاییان استفاده نمی کند؟ شاید حتی با دیدن قیافه مغموم و شاید عصبانی رضاییان در دقایق پایانی بازی بیش از پیش برانکو را ملامت کردند اما واقعا برانکو دیروز کار بدی کرد؟ رامین رضاییان و مهدی طارمی پیش از فصل با یک تصمیم اشتباه کمر پرسپولیس را شکستند. چرا می گوییم شکستند چون در دربی این ضربه ای که آنها با جوانی شان به سرخپوشان زدند بهتر دیده شد. نه این طارمی، طارمی فصل قبل است و نه این رضاییان مرد جنگنده فصل قبل. در واقع این دو با یک حرکت غلط هم خودشان را از آمادگی دور کردند هم دست برانکو را در حنا گذاشتند. این وسط چوبش را تیم می خورد و بس. روز گذشته در تفکرات هواداران و شاید خیلی از اهالی فوتبال این می گذست که رضاییان باید در میدان باشد اما برانکو نشان داد عقایدش برایش مهمتر از این تفکرات است. اما یک سوالی باقی می ماند. مرد کروات سرخپوشان می گوید حاضر نیست دست به ترکیب تیم برنده اش بزند اما آیا پرسپولیس دو هفته است نتیجه می گیرد؟ آیا زمان این نرسیده که به این ترکیب دست زده شود؟ پایان تنبیه رضاییان چه وقت است؟ آیا برانکو می خواهد تا پایان فصل این رفتار را با رامین ادامه دهد؟ اگر این طور باشد باید این سوال را از باشگاه پرسید که چرا با جدایی ساسان انصاری که دو هفته است برای فولاد گلزنی می کند موافقت شده است؟ آیا ساسان انصاری روز گذشته نمی توانست مرد گره گشای برانکو باشد؟

** برانکو و فوتبال اقتصادی

این پرسپولیس که دیروز انگار تازه بازی اش به چشم آمد آن تیمی نیست که سال قبل جان حریف را می گرفت. این تیم تیز نیست و چاقویش پرسپولیس برنده نیست. اینکه در سر برانکو چه می گذرد را باید در آینده دید اما بردهای این فصل سرخپوشان و فوتبال روز گذشته نشان می‌دهد برانکو تفکراتش را تغییر داده است. در فصلی که پرسپولیس توانسته بعد از سال های سال دروازه بان مطمئنی جذب کند بازی رو به جلوی فصل قبل خود را از ویژگی هایش حذف کرده است. برانکو به دنبال مدیریت کردن بازی ها و سپس جمع آوری امتیاز است. روز گذشته پرسپولیس هر گاه اراده کرد توانست خط دفاع استقلال را بهم بریزد اما گویی به بازیکنان پرسپولیس گفته می شد بعداز هر حمله توقف کنند و انگار وزنه ای به پای بازیکنان باشد دنبال توپ ریختن به دروازه حریف نبودند. دربی 82 از این نظر توانست پرچم پرسپولیس را بالا ببرد که بازیکنان این تیم سیراب شدنی نبودند اما عصر جمعه انگار به پای سرخپوشان وزنه بسته بودند.

** منصوریان جان تازه ای گرفت

اما استقلال؛ تیمی که حسابی هوادارانش را مایوس کرده است. منصوریان با سروصدای زیادی به استقلال آمد. مردی که در اولین نشست خبری خود بی پروا سخن گفت و فکر فردا را نکرد. با منصوریان و عملکردش حرفهای زیادی داریم. با منصوریانی که شاید گاهی خودش هم نمی داند چه می خواهد و چه نمیخواهد. شاید خودش هم در شوک است. شاید تصور او این چیزی که اکنون هست نبود.

استقلال و امتیاز 4! استقلال و رده 15 جدول! نه حتی بدبین‌ترین هواداران استقلال هم نمی توانستند بعد از رفتن پرویز مظلومی از جمع آبی پوشان این نتیجه و این جایگاه را برای خود متصور شوند.

استقلال در نقل و انتقالات دلها را برد. هوادارانش را به اوج رساند. تب و تاب رسیدن به دربی بابت جبران دربی 82 و وعده های منصوریانی که با سری پر باد قدم به استقلال گذاشت همه و هم دست به دست هم داد تا استقلال جان تازه ای بگیرد اما منصوریان شروع ناامید کننده ای داشت.

او دیروز در نشست خبری تاکید کرد که از نتیجه بازی راضی نیست. نمی دانیم باید این صحبت را به پای غلو او بگذاریم یا به پای دید متفاوتش از خودش. آری ما توقع خیلی بالاتری از استقلال و منصوریان داشته ایم و داریم اما واقع بین هم هستیم.

استقلال در 6 هفته گذشته لیگ تمام تمرکز خود را روی جناح راست خود گذاشته است. این که در سر کادرفنی استقلال چه می گذرد هنوز نتوانسته ایم آن را کشف کنیم؟ اینکه در تمرینات استقلال چه گذشته و می گذرد هم منصوریان باید پاسخ دهد.

استقلال لیست بلند بالایی از بازیکنان را دارد اما چه بر سر برخی آمده را نمی دانیم. راستی جای بهترین خرید آبی ها در دربی کجا بود؟ روی نیمکت؟

دلیل اینکه یعقوب کریمی، نورافکن و زکی پور بیرون می مانند چیست؟ آیا برای این نفرات هزینه نشده است؟ آیا این هزینه ها شده این نفرات روی سکوها باشند یا از روی نیمکت بازی ها را دنبال کنند؟ چه کسی به منصوریان این مشاوره را می دهد که کاری به سمت چپ تیمش نداشته باشد؟ شاید اگر استقلال در این بخش هم فکری به حال خود کرده بود می توانست پرسپولیس را شکست دهد.

استقلال در دربی 83 با وجودی که بازی چشم نوازی را نمایش نداد اما با توجه به اینکه پرسپولیس روی کاغذ قوی تر از آبی ها بودند بیشتر از رقیب خود به هدفش رسید. منصوریان حتی اگر از کی روش هم مشاوره گرفته بود توانست پرسپولیس را فلج کند البته با اغماض به اینکه استقلال در 6 هفته گذشته به شدت از نظر بدنی در نیمه دوم کم می آورد. با اغماض به اینکه استقلال در کناره های زمین فقط به زدن وخطا کردن روی بازیکنان پرسپولیس برنامه های خود را ریخته بود و با اغماض به اینکه منصوریان این قدر خوش شانش بود که پرسپولیس هرگز به اندازه توقعش در زمین ظاهر نشد.

منصوریان اما برخلاف صحبت هایش در نشست خبری در چهره اش رضایتی بود دیدنی. مقایسه چهره منصوریان در نشست قبل از بازی و سپس کنار خط بعد از بازی گواه این است که او جان گرفت و روحش تازه شد. شاید او حق داشته باشد. سخت است برایت فرش قرمز پهن کنند و هنوز 6 هفته نشده این طور تحت فشار باشی. شاید علیمنصور باید بیشتر از اینها به آنچه گذشته و تصمیم گرفته فکر کند. رفتن به منزل مظلومی قدم کوچکی از این تلنگر است.

** هوادارانی که استقلال را تنها گذاشتند

منهای انتقاداتی که به منصوریان وارد است که گاهی فنی است و گاهی غیر فنی اما باید پذیرفت که او سرمایه این روزهای استقلال است. همین هوادارانی که روز گذشته تیمشان را تنها گذاشتند - سکوهای خالی جایگاه استقلالی ها به شدت آزار دهنده بود - همان هایی بودند که بعد از انتخاب منصوریان به عنوان سرمربی در فضای مجازی چنان به پایکوبی پرداخته بودند که خود منصوریان هم فکرش را نمی کرد باگذشت 6 هفته این طور به او پشت کنند. هواداران استقلال همان طور که بردها و موفقیتهای تیم خود را دوست دارند بهتر است کمی هم انصاف را چاشنی تفکرات خود کنند و بدانند پشت هر تیم موفقی هوادارانی هستند که دست از حمایت برنمی دارند. انتقاد جای خود مهم و خوب است اما اینکه تیمت را در حساس ترین بازی فصل تنها بگذاری نه تنها دلسرد کننده است بلکه نا امیدکننده هم هست.

**

دربی 83 خیلی بی ریخت و بی هیجان تمام شد تا نفع این بازی بیهوده و بی حاصل به سود رقبای سرخابی باشد. ما هم جای امیر قلعه نویی و ویسی و سایرین بودیم از ته دل بابت این بازی محتاط و به شدت نتیجه گرا خوشحال می شدیم.