وزیر صنعت وجود برخی فیش‌ها با حقوق‌های بالا در دنیا را طبیعی خواند و اظهار داشت: به نظر ما نیازی به این همه سر و صدا نبود و وجود چنین فیش‌هایی هم مرسوم است.
وی تأکید کرد: هیچ ذی‌نفعی حق ندارد برای خودش تصمیم بگیرد و یک هیئت مدیره نمی‌تواند بنشیند برای خودش تصمیم بگیرد که برای خودش پاداش یا حقوقی مشخص کند.
با این اوصاف معلوم نیست که همین مقام ارشد دولتی چگونه 3 ماه بعد مدعی می‌شود دریافت کنندگان حقوق‌های نجومی که مبالغی از 33 و 57 و 87 میلیون تا 130 و 234 میلیون تومان- در کنار پاداش‌های نجومی- دریافت کرده‌اند، تخلفی مرتکب نشده‌اند. یکی از این افراد البته صفدر حسینی رفیق گرمابه و گلستان آقای جهانگیری بود که نوبخت سخنگوی دولت در مراسم معارفه‌اش، وی را سرمایه نظام و امانتدار کشور معرفی کرد!! (البته در ماجرای شرکت سیمان تهران، نام آقای جهانگیری نیز به عنوان یکی از پاداش گیرندگان مطرح شد).
به صورت خلاصه می‌توان پرسید «‌آیا حقوق‌های نجومی بخشی از مدیران که گاهی به ماهی بیش از 200 میلیون تومان نیز می‌رسیده است آگراندیسمان و بزرگ‌نمایی است‌؟ آیا در شرایطی که بخش اعظمی از مردم با حقوق‌های بسیار اندک و زیر یک میلیون تومانی زندگی خود را ادامه می‌دهند اعتراض به مدیران اشرافی که ماهیانه صدها میلیون دریافت و در عین حال پاداش‌های میلیونی نیز می‌گیرند بزرگ‌نمایی بوده و نیت خیری در آن نیست؟»