به گزارش مشرق، در دوره زمانی مابین اواخر دهه 50 تا اوایل دهه 70، اتحاد شوروی سابق سردمدار برخی کشورهای سوسیالیستی و عربی بود که سیاست نزدیک‌تری به اتحاد شوروی سابق داشتند.
این موضوع برخلاف موضع برخی از کشورهای منطقه به خصوص کشورهای دارای پیشینه تمدنی و تاریخی مانند عراق، سوریه، لبنان و مصر بود که از رابطه با کشورهای جهان سرمایه‌داری همچون آمریکا استقبال چندانی نمی‌کردند.
در مصر عبدالناصر، رئیس جمهور ملی‌گرای این کشور همواره مانعی در مسیر تحقق رویاهای آمریکا بود، پس از آن نوبت سوریه حافظ اسد، رئیس جمهور فقید این کشور بود تا تنها کشور عربی دارای مناسبات ویژه با ایران باشد.
مناسباتی که اسد با تهران برقرار کرد، حامل این پیام بود که در آینده دور زمانی خواهد رسید که ایران بیش از هر کشور دیگر منطقه به دولت و ملت سوریه نزدیک خواهد بود.
پس از بازگشت روسیه به صحنه جهانی و مطرح کردن خود به عنوان دومین قدرت بین المللی از دروازه سوریه، ایده احیای قدرت سابق کرملین در پوتین شکل گرفت.
رئیس جمهور روسیه دریافت اگر نتواند احیاگر قدرت سابق کشورش در عرصه جهانی باشد، دستکم با وجود کشورهایی همچون سوریه و مصر شرایط به گونه‌ای رقم خورده که زمینه بازگشت روس‌ها به عرصه منطقه‌ای را فراهم کند.
برای احیای این ایده مسکو تلاش‌های خود را بر افزایش حضور خود در این کشور متمرکز کرد و در عرف بین الملل و ائتلاف‌های جهانی این خواسته‌ای مشروع و قانونی بود، همانگونه که برای سوریه و مصر خواسته‌ای مشروع می‌نمود.
پایگاه دریایی طرطوس و پایگاه هوایی حمیمیم در سوریه که به پایگاه‌های دائمی روسیه در سوریه تبدیل شدند، می‌تواند، پیش زمینه تلاش روسیه برای ایجاد پایگاهی دریایی در مصر باشد، اگرچه برخی از نگاه روس‌ها به یمن نیز سخن می‌گویند تا مسکو حضور اثرگذار خود در مهمترین نقاط دریایی خاورمیانه و مرکز جهان ثبت کند.
همچنین از اطلاعات منتشره مبنی بر اینکه مسکو ناو هواپیمابر آدمیرال کوزنتسوف خود را با تمام تجهیزات نظامی راهی آب‌های سوریه می‌کند تا پس از انجام ماموریت محوله راه سواحل مصر را پیش بگیرد، اینگونه برداشت می‌شود که طرح راهبردی روسیه با موفقیت درحال اجراست.
طبیعی است این شرایط نگرانی محور غربی را به دنبال باشد که برای مدت‌های طولانی یکه تاز عرصه منطقه بود و جز سوریه و ایران و جنبش‌های مقاومت مانعی پیش روی خود نمی‌دید.
شرایط اکنون بیش از هر زمان دیگری برای بازگشت روسیه هموار است، سوریه موجب شد روسیه به عنوان یک قطب جهانی بار دیگر مطرح شود، مصر به تبادل پیام با مسکو تا گشایش کامل درب‌هایش به روی روس‌ها ادامه می‌دهد.
انصارالله در یمن مجروح نیز می‌تواند روسیه را فرصتی برای مجهز کردن خود به سلاح‌های بازدارنده در برابر عربستان متجاوز ببیند و اگر این امر محقق شود، از ریاض کاری جز شکوه از آمریکایی‌ها برنخواهد آمد.
این موضوع برخلاف موضع برخی از کشورهای منطقه به خصوص کشورهای دارای پیشینه تمدنی و تاریخی مانند عراق، سوریه، لبنان و مصر بود که از رابطه با کشورهای جهان سرمایه‌داری همچون آمریکا استقبال چندانی نمی‌کردند.
در مصر عبدالناصر، رئیس جمهور ملی‌گرای این کشور همواره مانعی در مسیر تحقق رویاهای آمریکا بود، پس از آن نوبت سوریه حافظ اسد، رئیس جمهور فقید این کشور بود تا تنها کشور عربی دارای مناسبات ویژه با ایران باشد.
مناسباتی که اسد با تهران برقرار کرد، حامل این پیام بود که در آینده دور زمانی خواهد رسید که ایران بیش از هر کشور دیگر منطقه به دولت و ملت سوریه نزدیک خواهد بود.
پس از بازگشت روسیه به صحنه جهانی و مطرح کردن خود به عنوان دومین قدرت بین المللی از دروازه سوریه، ایده احیای قدرت سابق کرملین در پوتین شکل گرفت.
رئیس جمهور روسیه دریافت اگر نتواند احیاگر قدرت سابق کشورش در عرصه جهانی باشد، دستکم با وجود کشورهایی همچون سوریه و مصر شرایط به گونه‌ای رقم خورده که زمینه بازگشت روس‌ها به عرصه منطقه‌ای را فراهم کند.
برای احیای این ایده مسکو تلاش‌های خود را بر افزایش حضور خود در این کشور متمرکز کرد و در عرف بین الملل و ائتلاف‌های جهانی این خواسته‌ای مشروع و قانونی بود، همانگونه که برای سوریه و مصر خواسته‌ای مشروع می‌نمود.
پایگاه دریایی طرطوس و پایگاه هوایی حمیمیم در سوریه که به پایگاه‌های دائمی روسیه در سوریه تبدیل شدند، می‌تواند، پیش زمینه تلاش روسیه برای ایجاد پایگاهی دریایی در مصر باشد، اگرچه برخی از نگاه روس‌ها به یمن نیز سخن می‌گویند تا مسکو حضور اثرگذار خود در مهمترین نقاط دریایی خاورمیانه و مرکز جهان ثبت کند.
همچنین از اطلاعات منتشره مبنی بر اینکه مسکو ناو هواپیمابر آدمیرال کوزنتسوف خود را با تمام تجهیزات نظامی راهی آب‌های سوریه می‌کند تا پس از انجام ماموریت محوله راه سواحل مصر را پیش بگیرد، اینگونه برداشت می‌شود که طرح راهبردی روسیه با موفقیت درحال اجراست.
طبیعی است این شرایط نگرانی محور غربی را به دنبال باشد که برای مدت‌های طولانی یکه تاز عرصه منطقه بود و جز سوریه و ایران و جنبش‌های مقاومت مانعی پیش روی خود نمی‌دید.
شرایط اکنون بیش از هر زمان دیگری برای بازگشت روسیه هموار است، سوریه موجب شد روسیه به عنوان یک قطب جهانی بار دیگر مطرح شود، مصر به تبادل پیام با مسکو تا گشایش کامل درب‌هایش به روی روس‌ها ادامه می‌دهد.
انصارالله در یمن مجروح نیز می‌تواند روسیه را فرصتی برای مجهز کردن خود به سلاح‌های بازدارنده در برابر عربستان متجاوز ببیند و اگر این امر محقق شود، از ریاض کاری جز شکوه از آمریکایی‌ها برنخواهد آمد.
