ترامپ مطمئنا بلد است که چطور مردم را عصبانی کند. او نشانه های این رفتار را با انتقال هیستری به رسانه های جهانی باقی گذاشته است. تایمز لندن می نویسد: «دونالد ترامپ علامت سوال بی سابقه ای را در مورد جانشینی مسالمت آمیز قدرت در ایالات متحده باقی گذاشته است.» در آلمان اشپیگل این رفتار را این طور تقبیح می کند: «امتناع تکان دهنده در به رسمیت شناختن نتایج انتخابات.». در آمریکا تمامی روزنامه های مهم نظر ترامپ را منتشر و محکوم کردند. نیویورک تایمز نوشت: «این بیانیه ای قابل توجه بود و به نظر می رسد که شک و تردید را در دموکراسی آمریکا زنده کرده است.» واشنگتن پست گفته ترامپ را «انکار نفس گیر دموکراسی آمریکایی» توصیف کرد.
اما تنها چیز شوکه کننده در مورد اظهارات ترامپ این است که همه آن را زیادی شوکه کننده می دانند. هیچ تعحبی ندارد که ترامپ اوضاع را به هم می ریزد تا بازنده ای زجرآور باشد. او تمام عمرش به همین گونه بوده است. همان طور که هیلاری کلینتون در مناظرات انتخاباتی گفت ترامپ حتی در یک شوی تلویزیونی هم شکایت می کند و ادعای تقلب دارد. دقیقا کاری که ترامپ در جوایز امی تلویزیون انجام داد پیش از این که کمپین انتخابات ریاست جمهوری، به راه بیندازد.
بله ترامپ نظرات زشتی می دهد که صدای فاشیسم از آن شنیده می شود. اما باز هم جای تعجب نیست: او همان مردی است که خواستار شده بود تمام مسلمانان آمریکا در برنامه ثبت نام دولتی شرکت کنند تا فعالیت های آنها به طور موثرتر تحت نظارت باشد. او همان مردی است که می خواهد شکنجه و پرتاب موشک روی سر کودکان برای مبارزه با مظنونین تروریستی به برنامه های کشور بازگردد. او همان مردی است که در مبارزه دوم انتخاباتی کلینتون را تهدید کرد، در صورتی که برنده انتخابات شود او را به زندان خواهد فرستاد.
خوشبختانه برای جهان اعتبار ترامپ در انتخابات از بین رفته است. اگر کلینتون در انتخابات 8 نوامبر برنده شود که در حال حاضر احتمالش بسیار بالا است، دادگاه، پلیس، ارتش، کنگره، تمام نهادهای دولتی و اکثریت قریب به اتفاق رای دهندگان آمریکایی او را به عنوان رئیس جمهوری کشور قبول خواهند کرد. ترامپ اگر بخواهد، می تواند نتیجه انتخابات را رد کند. همان طور که او ملت های این سو و آن سوی جهان را رد کرده است. اما این رفتار او اهمیتی ندارد. او می تواند ناله کند، سروصدا کند اما سرویس های مخفی به او اجازه نمی دهند به کاخ سفید برود و هیچ کس کدهای سلاح های هسته ای را در اختیار او قرار نخواهد داد. ترامپ و اظهارات عجیب او، تنها تهدید های بی سابقه برای دموکراسی آمریکایی نیستند. بله ممکن است ترامپ بتواند تعدادی از حامیان ناراضی خود را به تحرکات خشونت آمیز راضی کند اما دوباره باید گفت این مساله هم به سختی چیز تازه ای است.
هر چند بسیاری از آمریکایی ها نمی دانند ـ یا ترجیح می دهند فراموش کنند ـ تاریخ آمریکا مملو از مثال هایی است که در آن تهدید و خشونت سیاسی و انتخاباتی ایجاد شده است. در سال 1834 مخالفان الغای برده داری در نیویورک دست به شورش زدند. در سال 1856 شورش در بالتیمور بر سر انتخابات شهرداری به مناقشه ای بزرگ انجامید. در سال 1871، 30 سیاه پوست در مریدیان ایالت می سی سی پی کشته شدند و شهردار توسط اراذل و اوباش سفیدپوست به زور از دفترش رانده شد. در نوامبر 1898 کودتای خشونت آمیز نژادپرستان سفید پوست محلی، دولت منتخب ویلمینگتون را در کارولینای شمالی سرنگون کرد. در نوامبر 1920 خشم سفیدپوستان محلی از رای دادن مردی دورگه باعث شد که بیش از 50 نفر از ساکنان اوکوئی در فلوریدا قتل عام شوند. در سال 1968 ترور مارتین لوتر کینگ و بابی کندی را شاهد بودیم و درگیری های خشونت آمیز میان پلیس و معترضان در شیکاگو در طول کنوانسیون ملی دموکرات ها صورت گرفت.
و البته، بزرگترین اعتراض سیاسی خشونت آمیز که آن را به عنوان جنگ داخلی می شناسیم. هنگامی که آبراهام لینکلن در سال 1860 برنده انتخابات شد بیشتر ایالت های جنوبی از اتحادیه جدا شدند و در پایان جنگ در سال 1865 صدها هزارنفر از سربازان و غیرنظامیان کشته شدند.
این لیست جامعی از خشونت سیاسی در انتخابات آمریکا نیست، فقط نمونه هایی آورده شده است. اگر حامیان عصبانی ترامپ به خیابان ها بریزند نفرت انگیز خواهد بود. اما نباید آن را بی سابقه خواند. آمریکا چیزهای خیلی خیلی بدتر از این را نیز دیده و جمهوری هنوز سقوط نکرده است.
بنابراین نترسید. ترامپ دموکراسی آمریکایی را تضعیف نمی کنند چرا که مخلوطی از حاکمیت قانون و فرهنگ باعث می شود از این خطر جان سالم به در ببریم همان طور که از اتفاقات به مراتب بدتر هم زنده بیرون آمدیم. اما همچنین خیلی هم از خودراضی نباشید. دلیل دیگری که ترامپ نمی تواند دموکراسی آمریکایی را تضعیف کند این راز کثیف کوچک است: در هر صورت آمریکا یک دموکراسی واقعی نیست. چه؟ قدیمی ترین، پرافتخارترین و طولانی ترین دموکراسی واقعا دموکراسی نیست؟
نه نیست. اگر دموکراسی در معنای این باشد که رای هر فرد برابر با دیگران باشد، آمریکا هرگز و تا به حال دموکراسی نبوده است. قانون اساسی به شکلی است که تاحد زیادی رفیق نمایندگان است و آنها امتیازات بیتشری نسبت به دبگران دارند. (حتی لازم نیست به برده داری، محدودیت زنان و سیاه پوستان در رای دادن نسبت به مردان سفیدپوست پولدار اشاره کنم.). هر ایالت دو سناتور دارد بدون در نظر گرفتن اندازه و جمعیت. این مساله به رای دهندگان سفید پوست و نمایندگان سیاسی آنها قدرت بیشتری برای ایجاد تغییرات دلخواه در آمریکا می دهد.
در همین حال آرای الکترال تحریف بزرگتری در دموکراسی است: کاندیداها می توانند آرای مردم را از دست بدهند اما در انتخابات ریاست جمهوری پیروز شوند. در سال 2000 آرای مردم به نفع ال گور نامزد دموکرات ها بود اما به لطف سیستم هیئت انتخاباتی و کمکی که از قضات محافظه کار دیوان عالی کشور دریافت شد، جورج بوش، نامزد جمهوری خواهان تبدیل به رئیس جمهور چهل وسوم آمریکا شد.
بازی شیر و خط در کامیابی نژادی، سیاست بازی گروه های ذینفع، قوانین غیرشفاف مالی در مبارزات انتخاباتی که قدرت سیاسی را به نفع طبقه غنی می کند و درهم آمیختگی عجیب وغریب و اغلب تبعیض آمیز قوانین ثبت نام رای دهندگان آنچه از آمریکای مدرن می بینید را موجب شده است: یک الیگارشی (حاکمیت طبقه غنی منتخب بر فقرا) که در آن تقریبا نیمی از رای دهندگان واجد شرایط حتی زحمت رفتن به پای صندوق های رای را به خود نمی دهند.
همه این ها ما را به این نکته می رساند: ترامپ نمی تواند دموکراسی آمریکایی را تضعیف کند چرا که در هرصورت تضعیف شده است.
