سرویس ورزش مشرق - کاپیتان تیم ذوب آهن در آخرین دقایق روز نهم خرداد 1395 موفق شد برای سومین بار در زندگی اش جام قهرمانی یکی از معتبرترین رقابت های فوتبالی در ایران را بالای سر برده و آن را در هوای گرم و شرجی خرمشهر به پرواز درآورد. پسر شیرازی باشگاه اصفهانی ها رابطه زیادی با دیگر استان های ایران دارد که برای دانستنش بهتر است اصل ماجرا را از زبان خودش بخوانید.

مهدی رجب زاده در گفت و گو با مشرق، به بخش هایی از زندگی اش پرداخت که شاید تا امروز کمتر در رسانه ها به آن پرداخته است. فوتبالیست تمام نشدنی شیرازی هنوز هم مانند جوانان 18، 19 ساله بازی می کند و رمز این توانمندی جسمانی اش را هم در صحبت هایش لو می دهد.

 

متن کامل این گفت و گو را در ادامه می خوانید:

 

- واقعا خوشحالم که در برد تیم مان نقش داشتم و فکر می کنم کاشته ای که زدم خوب جایی رفت وگرنه دروازه بان استقلال خوزستان مهارش می کرد.

 

- زمان می برد. البته ما تیمی داریم که بیشتر بازیکنانش چند سالی می شود که کنار هم کار می کنند. از این رو در ماهیت کلی کارمان تغییرات زیادی بوجود نیامده و می دانیم که باید چکار کنیم. ناسلامتی ما قهرمان جام حذفی قبل هستیم و باید از این عنوان مان دفاع کنیم.

 

- دقیقا! ما در آن بازی اول گل خوردیم و بعد ضمن جبران هر دو گل در وقت اضافه دو گل دیگر زدیم. البته من در آن بازی تعویض شدم ولی بچه ها خیلی زحمت کشیدند. استقلال خوزستان انصافا تیم خوبی است که من در این سالها کمتر تیمی را دیده ام به این اندازه با جسارت و شجاعت بازی کند.

 

- خیلی لذتبخش بود. آن شب در خرمشهر اتفاقاتی رخ داد که باور کردنش برای هر انسانی سخت است. زمین نه چندان مطلوب و نور کم ورزشگاه باعث شده بود تا بازی از آن کیفیت خوب و همیشگی برخوردار نباشد ولی ما کارمان را کردیم. خیلی خسته بودیم و بدن های مان نای تکان خوردن نداشت ولی مانند سربازانی که به آنها گفته شده اگر نجنگید می میرید ما هم باید تا آخرین قطره توان مان را بکار می بستیم.

 

- اصلا باور نمی کنید. مانند فیلم ها شده بود. همه بازیکنان ما بدون استثنا از ناحیه عضلات دو قلو (پشت ساق پا) و ران دچار گرفتگی شده بودند و کسی نمی توانست راه برود ولی به محض آن که بازی شروع می شد درد و گرفتگی یادمان می رفت و تا می دیدیم که استقلالی ها حمله می کنند از خود بیخود می شدیم. درست مانند دفاع از مرز و خاک و وطن بود. همه له و لورده بودیم و خلاصه ...

 

 

- شاید اینطور باشد که می گویید (با خنده). خسته بودیم ولی نمی افتادیم.

 

- نه متأسفانه. بازی آنجا برگزار شد ولی ما در آبادان اردو داشتیم و فقط فرصت شد که برای بازی به آنجا برویم و برگردیم. خیلی دوست داشتم به گلستان شهدا بروم و شلمچه را ببینم ولی قسمت نشد.

 

- من 31 خرداد 1357 به دنیا آمدم. در ویکی پدیا هم تاریخ تولدم به همین روز است ولی شناسنامه ام را اول تیر گرفتند.

 

- اینکه زود ازدواج کردم. 23 سالم بود که ازدواج کردم و بعد از یک سال هم پدر شدم.

 

- ازدواج من داستان جالبی دارد. مادرم همیشه می گفت که برای تو از خارج از شیراز دختر نمی گیرم. او بعد از یکی دو سال که  بین دخترهای شیرازی برای من دنبال همسر می گشت به خانه خیلی از دخترهای دور وبری مان رفت اما سرانجام خاله ام که در اهواز زندگی می کرد روزی با مادرم تماس گرفت و گفت به اهواز بیایید تا دختری که برای مهدی پسند کرده ام ببینید. همان شد که شد و مادرم هم حرفش را زیر پا گذاشت و سرانجام برای من از بیرون از شیراز زن گرفت.

 

 

بله یک دختر کلاس هشتمی و یک پسر کلاس دومی.

 

- آیناز و محمدمهدی.

 

- آیناز یعنی ماه ناز. این اسم مورد علاقه هر دو نفرمان بود و آن را انتخاب کردیم.

 

- پسرم را بیشتر "محمد مهدی" صدا می کنیم و فقط من هستم که بیشتر او را مهدی صدا می زنم. در واقع می خواستم اسمش را مهدی بگذارم ولی اطرافیان گفتند که هر دو نفرتان با یک اسم جور در نمی آید ولی به همسرم وصیت کردم که بعد از من پسرم و پسرش و تا ابد حتما اسم مهدی را در خانواده مان حفظ کنیم تا انشااله یکی از این خانواده از یاران حضرت مهدی (عج) بشود.

 

 

- از همه چیز مهمتر همسرم بوده است که در این سالها زندگی ام را مدیریت کرده است. باید برای مخاطبان شما که از همه سن و سالی هستند بگویم که مدیریت خانم ها در زندگی آقایان خیلی مهم است. من الان هیچ چیز از خودم ندارم و همه چیزم به نام همسرم است. نقش من در این زندگی فقط فوتبال بازی کردن بوده و باقی کارها را او انجام داده است. اگر می خواستم همین یک کار را هم بد انجام بدهم که دیگر هیچ. (با خنده)

 

- آن اوایل ازدواج کمک می کردم ولی الان دیگر دنده ام پهن شده و ترسی از کتک خوردن ندارم(با خنده). بیشتر کارهای بیرون خانه با من است و داخل خانه من کار خاصی نمی کنم. ضمن اینکه الان یک دختر 14 ساله دارم که پا به پای مادرش در کارهای خانه به او کمک می کند.

 

- عالی است. اصلا در این سالها یکبار به یاد ندارم که به او گفته باشم درس بخواند ولی پسرم برعکس است.

 

- به کاسکو علاقه دارم و اتفاقا دوتا داشتم که یکی از آنها را به دوستم دادم و حالا یک جوجه آورده ام تا بچه ها آن را به حرف بیندازند.

 

 

- فردای آن شب که به خانه آمدم فهمیدم دختر و پسرم زمان بازی گریه و دعا می کردند که پدرشان قهرمان شود و وقتی بازی تمام شده پسرم در خانه فریاد می زده که بابای من قهرمانه... و فردای آن شب که آمدم خانه مدالم را انداخته بود بر گردنش و با آن عکس می گرفت.

 

دخترم بسکتبال و والیبال بازی می کند اما نه در حد حرفه ای بلکه برای سلامتی و سرگرمی. او درس خوان است و می خواهد پزشک اطفال شود. پسرم تازه امسال با فضای فوتبال آشنا شده و می خواهد وارد این بحث ها شود.

 

- چون می خواهم دیگر در اصفهان زندگی کنم با بخشی از آن یک ساختمان خوب می سازم و خودم هم در آن خانه ای برای خودم می سازم چون من هنوز در اصفهان خانه ندارم و تا امروز در شیراز سرمایه گذاری کرده ام. بقیه اش را هم یک حسینیه خیلی خوب یا یک مهدیه خیلی خوب برای برگزاری مراسم دینی مان در کازرون برپا می کنم.

 

- بله اما پدر و مادرم کازرونی هستند و به این خاطر می خواهم برای کازرون این کار را بکنم.

 

- من به دعا و توسل اعتقاد ویژه ای دارم اما معتقدم که تقدیر را خداوند برای ما مقدر می کند و رقم می زند. گاهی ممکن است در یک جمع خداوند به خاطر یک نفر یک گروه را نجات دهد و برعکس ممکن است که در یک جمع به خاطر گناه یک نفر همه را تنبیه کند. آن شب هم تقدیر این بود که ما قهرمان شویم و تقدیر غیر قابل تغییر است.

 

 

- خوشبختانه من در زندگی ام تا امروز به هر آنچه خواسته ام رسیده ام و البته شاید آرزوهایم کوچک بودند ولی برای همسر و فرزندانم بهترین ها را آرزو دارم. می خواهم پدری خوب برای بچه هایم و مردی خوب برای همسرم باشم.

 

* حرف پایانی؟
از همه کسانی که برای موفقیت من و رسیدنم به این مرتبه از زندگی زحمت کشیده اند به ویژه پدر و مادر و همسرم تشکر می کنم و امیدوارم که همه سلامت باشند. از شما هم ممنونم و امیدوارم قهرمانی ذوب آهن دل اصفهانی ها که به من لطف زیادی در این سالها داشته اند را شاد کرده باشد.