به گزارش مشرق، هر هولوکاستی بایکوتی از نوع خودش را دارد؛ یک نوع هولوکاست از نوع یهودی سوزی هایی هست که به بهانه آن کشوری اشغال می شود و مردمی آواره و خانه هایشان ویرانه می شود. دور این هولوکاست نوار قرمزی می کشند و رویش می نویسند: منطقه ممنوعه؛ ورود اکیداً ممنوع! این می شود که بعد از شصت و اندی سال هیچ کس نه تنها جرأت رد و انکار واقعه مزبور را نداشته است، بلکه حتی تحقیق و پژوهش هم در مورد آن ممنوع شده تا مبادا هویت وجودی یک رژیم در میان افکار عمومی جهان خدشه دار شود. حتی کار به جایی می رسد که وزیر کشوری، برای شروع یک رابطه جدید با غرب، این وعده را به طرف مقابلش می دهد و می گوید: مردی که هولوکاست را انکار می کرد، رفت!

هولوکاست دیگری نیز هست که تا چندی پیش خیلی ها حتی از آن خبر هم نداشتند؛ این هولوکاست باید بایکوت می شد؛ اگر پژوهش در مورد چرایی و چگونگی هولوکاست معروف، ممنوع می شود، این هولوکاست به کلی باید از تاریخ محو و بایکوت شود. حالا بعد از گذشت نزدیک به یک قرن از کشتار و هولوکاست تمام عیار ایرانی، برگی از این واقعه به دست فیلمسازی به رشته تصویر در آمده است؛ تصویری که از قرار معلوم همچنان قرار است همانطور مبهم در تاریخ باقی بماند.

«ابوالقاسم طالبی» فیلمساز ایرانی، معمولاً پایش را در منطقه ممنوعه می گذارد؛ این بار نیز سراغ یک منطقه ممنوعه دیگر رفته و یک قتل عام تمام عیار را به تصویر کشیده است. «یتیم خانه ایران» روایت طالبی از حدود 6 سال تاریخ حذف شده ایران است. دورانی که نزدیک به نیمی از جمعیت ایران به گواه پژوهشگران تاریخی بر اثر قحطی، طاعون، وبا و... کشته شدند. فاجعه ای عظیم که ثمره توافق سری روسیه و انگلستان برای تجزیه و تصرف ایران بین خودشان بود. قحطی ای که  هیچگاه رخ نمی داد مگر آنکه خیال انگلیس از بابت همراهی برخی افراد در داخل کشور، راحت میشد.

 

و حالا بعد از تمام فراز و نشیب های ساخت یک اثر تاریخی فاخر اما انگار قرار است قصه بایکوت هولوکاست ایرانی همچنان به قوت خود باقی بماند. گویا هنوز خیال روباه پیر از حذف شدن این برگ از تاریخ ایران، راحت است. اینبار اما دقیقاً مشخص نیست که نفع این بایکوت به سود چه کسانی خواهد بود؟( که البته به وضوح مشخص است!)

از پخش و تبلیغات ضعیف این اثر تاریخی که بگذریم پس از حدود دو هفته از اکران فیلم، با یک حساب سرانگشتی از سینماهای مکانیزه و غیر مکانیزه حدود 68 سانس اکران در طول روز برای این فیلم قرار داده شده است و این درحالی است که برخی از فیلم ها بیش از سه برابر یعنی 218 سانس در روز اکران می‌شود و بهترین سالن های کشور را نیز در اختیار خود دارند. اگرچه مقایسه این فیلم ها با هم کار درستی نبوده و نیست ولی این حجم محدود برای فیلمی که تاریخ یک ملت را روایت می کند ناخودآگاه انسان را به این گزاره می رساند که قرار است این فیلم دیده نشود. این در حالی است که به گواه بسیاری از کارشناسان و مخاطبان عام سینما، فیلم توانسته است با روایتی جذاب و سرگرم کننده مخاطب را 120 دقیقه با داستان همراه کند؛ آنها همچنین معتقدند، طالبی توانسته است نسبت به فیلم قبلی خود رشد خوبی را در فرم فیلمسازی در ژانر سختی چون ژانر تاریخی به نمایش بگذارد.

گواه دیگری که نشان می دهد مردم توانسته اند با روایت طالبی ارتباط خوبی برقرار کنند، اکران گسترده و بازخورد خوب کار در دانشگاه ها بوده است. به طوری که طالبی با «یتیم خانه ایران» توانسته است رکورد اکران دانشگاهی را با بیش از 70 دانشگاه که تا کنون فیلم را اکران کرده و ده ها دانشگاه که در صف اکران هستند، جا به جا کند.

«یتیم خانه ایران» چه بخواهند و چه نخواهند، بالاخره دیده خواهد شد؛ هولوکاست ایرانی بالاخره چه بخواهند و چه نخواهند روزی در ذهن مردم حک و نسل به نسل منتقل خواهد شد؛ چرا که یک ملت را هیچگاه نمی توان در تجاهل و تغافل از گذشته خویش قرار داد. حالا اما برخی اگر هنوز امیدی به گشایشی از سازندگان این هولوکاست دارند بهتر است، نام خویش را در تاریخ و پیش چشم آیندگان تاریک نکنند.