به گزارش مشرق، کریستیانو رونالدو که فصل گذشته افتخاراتی همچون قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا و یورو 2016 کسب کرد، 12 ماه اخیر را بهترین مقطع از دوران بازیگری‌اش می‌داند و به همین سبب خودش را شایسته کسب توپ طلا.

رونالدو که امسال برای گسب توپ طلا علاوه بر رقیب همیشگی‌اش لیونل مسی، رقبای دیگری مانند ریاض محرز و آنتوان گریزمان دارد به نشریه فرانس فوتبال گفت: هدف من این است که هر سال توپ طلا را ببرم، هرچند که سال گذشته نتوانستم. امیدوارم این بار آن را دوباره ببرم. اینکه من مدعی اول کسب توپ طلا باشم کاملاً منطقی است، اما من فکر نمی‌کنم که منطق تنها چیزی باشد که مرا به خواسته‌ام می‌رساند.

 

امسال رئال مادرید تحسین‌برانگیز بوده است. ما فصل گذشته تا اواسط فصل تیمی مرده بودیم، اما بیدا شدیم و کاری مشابه قهرمانی پرتغال در یورو 2016 را انجام دادیم. این نشان می‌دهد که فوتبال یک ماراتن است، نه یک دوی سرعت. مهم این است که چه کسی به خط پایان می‌رسد.

وی در ادامه به فینال یورو 2016 و حس و حالی که قبل از آن بازی داشت اشاره کرد. وی اظهار داشت: من همیشه خوب می‌خوانم. روز فینال هم در حالی از خواب بیدار شدم که می‌دانستم روز خاصی در پیش دارم و هنگام صبحانه خوردن بسیار خوش‌بین بودم. من با اعضای خانواده‌ام زیاد صحبت کردم و البته برخی اوقات هم ساکت بودم.

 

مهمترین چیز این بود که به عنوان کاپیتان تیم آرامش داشته باشم و این حس را به دیگر اعضای تیم انتقال دهم که ما می‌توانیم قهرمان شویم و نباید مضطرب شویم. من اطمینان داشتم که آرامش رمز موفقیت ما خواهد بود.

مهاجم پیشین منچستریونایتد تأکید کرد: من قبل از فینال با هم‌تیمی‌های فرانسوی‌ام در رئال مادرید (رافائل واران و کریم بنزما) صحبت نکردم در حالی که همه آنها درباره حذف زودهنگام پرتغال و اینکه من یک تعطیلات تابستانی طولانی مدت خواهم داشت، جوک می‌ساختند.

رونالدو درباره مصدومیتش در فینال یورو که بر اثر ضربه دیمیتری پایت رخ داد، گفت: فکر می‌کنم که پایت فقط یک حرکت معمولی انجام داد، اما زمانی که شروع به دویدن کردم زانوم ورم کرد و احساس کردم که دیگر نمی‌توانم ادامه دهم.

 

آن موقع فکر می‌کردم که رباط زانویم کاملاً پاره شده است، اما پزشک تیم مرا آرام کرد و شروع به تماشای بازی از تلویزیون داخل رختکن کردم. در رختکن (از شدت هیجان) به زمین و هوا می‌پریدم و دیدم نمی‌توانم طاقت بیاورم و به همین دلیل به نیمکت تیم برگشتم.

 

اینکه من از حدم پا را فراتر گذاشتم دست است، اما بهتر است این‌طور بگویم که هدفم این بود که به هم‌تیمی‌هایم انگیزه بدهم، طوری که انگار سرمربی آنها هستم. می‌دانستم که این کار مفید خواهد بود، چون آنها به من احترام می‌گذاشتند.

مهاجم 31 ساله کهکشانی‌ها در پایان گفت: زمانی که شما کارتان را در لیگ قهرمانان شروع می‌کنید، می‌دانید که برای بردن آن شانس دارید، اما در مورد پرتغال اوضاع فرق می‌کنید و شما می‌دانید که از تیم‌ شما پنج شش تیم بهتر هستند. من باید به یک چیز اعتراف کنم، اینکه زندگی من بدون فوتبال فقط رنج و عذاب بود و هیچ چیز برایم معنا نداشت. بدون توپ من کسل می‌شوم.