تعیین پاداش ۵۰ میلیون تومانی برای مدال طلا مسابقات قهرمانی آسیا، پاداش ۳۰ میلیون تومانی برای مدال نقره و پاداش ۲۰ میلیون تومانی برای کسب مدال برنز رقابت های قهرمانی آسیا اگرچه اتفاقی خوب در این رشته بود اما قطع حقوق، خیلی از ملی پوشان را که کار و فعالیتی جز دوومیدانی نداشتند را با مشکل روبه رو کرد.
لیلا رجبی پرافتخارترین دوومیدانی کار بانوی ایرانی در این خصوص گفت: «وقتی حقوق یک ورزشکار را قطع می‌کنند چه انگیزه‌ای برای تمرین باقی می‌ماند؟ بیشتر ورزشکاران رشته دوومیدانی بخصوص آقایان ازدواج کرده‌اند و باید هزینه‌های زندگی خود را تامین کنند بنابراین کدام ورزشکار بدون حقوق تمرین می‌کند؟ از کجا معلوم که همه بتوانند به مدال دست پیدا کنند؟ با این وضعیت قراردادهای پایین در لیگ و تعویق پرداخت همین اندک قراردادها شرایط برای دوومیدانی کاران خیلی دشوار شده است. من که دیگر به این رشته برنمی گردم اما وضعیت برای دیگر دوومیدانی کاران سخت است.»
اما برخی دیگر نیز موافق این طرح هستند. به عقیده آنها پرداخت پیوسته حقوق به جمع زیادی از دوومیدانی کاران که برخی از آنها حتی دیگر فعالیتی ندارند انگیزه ورزشکاران این رشته را کم می کند. تیمور غیاثی در همان جلسه ای که این طرح را به تصویب رساندند گفته بود که در همه کشورهای پیشرفته ورزشی دنیا مرسوم است که برای ترغیب قهرمانان ملی جهت کسب موفقیت در مسابقات و یا ثبت رکوردهای مد نظر، پاداش های خوبی در نظر می گیرند و این کار باعث می شود تا ورزشکاران برای کسب موفقیت انگیزه بیشتری داشته باشند. مدیر سابق تیم های ملی پرداخت حق الزحمه ماهیانه به قهرمانان را یکی از مشکلاتی می دانست که انگیزه ورزشکاران را برای رسیدن به موفقیت کاهش می‌دهد.
سجاد مرادی عضو سازمان تیم های ملی دوومیدانی هم در خصوص طرح جدید فدراسیون دوومیدانی در جایگزینی پاداش به جای حقوق گفت: حقوقی در فدراسیون دوومیدانی قطع نشده است بلکه شکل ارائه حقوق تغییر کرده است. به جای اینکه هر ماه به ورزشکاران حقوق داده شود به آنها پاداش داده می شود. مثلا در فاصله ۶ ماه تا آغاز رقابتهای قهرمانی آسیا حدود ۵-۶ رقابت وجود دارد که ورزشکاران مدال آور می توانند پاداش مطلوبی از این رقابتها بدست آورند.
وی در پاسخ به این سوال که با این شرایط تنها ورزشکاران مدال آور پاداش می گیرند و سایرین از حقوق محروم می شوند گفت: به هر حال ما کاری کرده ایم تا این انگیزه در ورزشکاران به وجود بیاید که دوومیدانی کاران در تمام مسابقات شرکت کنند. برخی از ورزشکاران از جمله خود من بودند که بدون حضور در مسابقات حقوق دریافت می کردند. شرایط باید طوری شود همه برای بهتر شدن و کسب نتایج مطلوب با هم رقابت کنند.
اگرچه این طرح در مجموع منطقی به نظر می رسد اما برخی از ورزشکاران هنوز برای رسیدن به شرایط مدال آوری از استانداردهای لازم به دورند و نیاز به حمایت دارند. این درست که پرداخت حقوق به جمع زیادی از ورزشکاران توجیه درستی ندارد اما سازمان تیم های ملی می تواند با فاکتور گرفتن از ورزشکاران دارای شانس مدال که فرصت کسب نتیجه و دریافت پاداش را دارند شمار محدودی از ورزشکاران دارای آتیه و با فاصله کم از مدال را تا رسیدن به سکوهای قهرمانی حمایت مالی کند.
