به گزارش مشرق، دو سال است که «مصطفى الموسى» شهروند سوری حاضر در دیرالزور طعم گوشت و شیرینی‌جات را نچشیده است. وضعیت او مانند بسیاری از ساکنان دیرالزور است که داعش آنان را محاصره کرده است.
مصطفی که 12 سال دارد می گوید: «از دو سال پیش به خاطر محاصره گوشت (انواع گوشت)، میوه و بیسکویت نخورده‌ام... همه این عذاها را می‌خواهم».
«ام باسل» که یک زن 50 ساله است با حسرت تمام میگوید: «از محاصره خسته شده‌ایم... آنان (عناصر داعش) انسانیت ندارند. ما را گرسنه نگه داشته اند. ما میخواهیم که محاصره لغو شود تا حس کنیم که انسانیم و حق زندگی داریم».
به گزارش خبرگزاری فرانسه، پس از اشغال حدود 60% از خاک استان دیرالزور توسط داعش در سال 2014، این گروه تروریستی توانست در آغاز سال 2015 شهر را (مرکز استان را) به صورت کامل محاصره کند. از آن زمان تاکنون، رفتن به مناطق تحت کنترل ارتش فقط از طریق بالگرد میسر است. هواپیماهای سوریه و روسیه از طرق هوایی کمکهای غذایی به 200 هزار غیر نظامی میفرستند که در غرب دیرالزور حاصره هستند. 50 هزار غیر نظامی دیگر نیز در بخش شرقی که تحت اشغال تروریستهاست، محاصره هستند.
در منطقه «الجوره» دهها فروشنده بساط خود را پهن کرده‌اند. آنان مقداری سبزی از جمله کاهو، کلم و تربچه و کنسرو و سیگار میفروشند. در این شهر سبزی و میوه به ندرت یافت میشود. اگر پیدا هم شود، قیمتهای سرسام آوری دارد. به عنوان مثال یک کیلو گوشت با کیفیت پایین به 30 دلار فروخته میشود. سینی‌های فلافل نیز دیده میشود که با لوبیا طبخ شده است، نه نخود؛ زیرا نخود بسیار کمیاب است و بیشتر مردم مجبورند که از لوبیا استفاده کنند.
با وجود اینکه دو سال از محاصره این شهر می‌گذرد، ولی با اشغال روستای «البغیله» که در آغاز سال جاری صورت گرفت، وضعیت بدتر شده است؛ چرا که این روستا گذرگاهی برای قاچاق مواد غذایی به دیرالزور به شمار میرفت. یکی از تاجران میگوید که قاچاق در مقابل مبالغ بالا صورت می‌گیرد و در حال حاضر فقط از رودخانه فرات صورت می‌گیرد که در حد فاصل مناطق تحت سیطره ارتش و مناطق تحت اشغال تروریستها قرار دارد.
ام خالد که یک کارمند شصت ساله بازنشسته است در برابر نانوایی خیابان «الوادی» ایستاده و میگوید: «ساعتها [در صف نان] می ایستیم تا بتوانیم نانی به دست آوریم تا ما را زنده نگه دارد».
طبق این گزارش، دولت سوریه در حال حاضر سه نانوایی تحت کنترل خود در شهر دایر کرده است. از دو هفته گذشته هفت هزار قرص نان به صورت مجانی در میان خانواده‌های بی‌بضاعت توزیع کرده و مجریان این طرح می‌گویند که تا پایان ماه جاری 17 هزار قرص نان توزیع خواهد شد.
نبود آب نیز یکی دیگر از مشکلاتی است که مردم دیرالزور با آن دست و پنه نرم می‌کنند. به علت کمبود آب، ساکنان مجبور شدند چاههایی حفر کنند.
«أحمد السرور» یکی از این مردم است که میگوید «از دو سال پیش با مشکل تأمین آب مواجه بودیم؛ زیرا برق و سوخت به اندازه کافی وجود ندارد... آب آشامیدنی هفته ای یک بار به دست می آوریم. اما آب شست و شو و سایر مصارف از چاههایی برداشته میشود که در مناطق مختلف حفر شده است».
«خلف الصالح» از دیگر شهروندان سوری است که میگوید چگونه یک پارک در منطقه «الجوره» به گورستان تبدیل شده است. وی میگوید که این پارک «پر از درختهای سرسبز بود و گردشگاهی برای ساکنان و کودکان به شمار میرفت. ولی به خاطر محاصره، این پارک به گورستانی برای دفن مردگان بدل شده است».
پس از اینکه تروریستها نیروگاه اصلی تولید برق دیرالزور را اشغال کردند دیگر مردم از برق بی‌بهره شدند و فقط از موتور برق برای تأمین برق استفاده می‌کنند که آن هم به خاطر کمبود سوخت میسر نیست. مردم از باطری خودروها برای روشنایی اندک داخل خانه های خود استفاده می‌کنند.
«محمد العبید» که جلو منزلش ایستاده و در حال شکستن هیزم است، میگوید: «وسایل منزل خود از جمله کمدها را به من میفروشند ... تا بتوانند چیزی برای خوردن بخرند». او با حسرت میگوید که «مجبور شدم کمد خانه ام را برای گرم کردن فرزندانم بشکنم و اره کنم... قبلا راننده تاکسی بودم ولی پس از نبود سوخت، هیزم فروش شدم».
مصطفی که 12 سال دارد می گوید: «از دو سال پیش به خاطر محاصره گوشت (انواع گوشت)، میوه و بیسکویت نخورده‌ام... همه این عذاها را می‌خواهم».
«ام باسل» که یک زن 50 ساله است با حسرت تمام میگوید: «از محاصره خسته شده‌ایم... آنان (عناصر داعش) انسانیت ندارند. ما را گرسنه نگه داشته اند. ما میخواهیم که محاصره لغو شود تا حس کنیم که انسانیم و حق زندگی داریم».
به گزارش خبرگزاری فرانسه، پس از اشغال حدود 60% از خاک استان دیرالزور توسط داعش در سال 2014، این گروه تروریستی توانست در آغاز سال 2015 شهر را (مرکز استان را) به صورت کامل محاصره کند. از آن زمان تاکنون، رفتن به مناطق تحت کنترل ارتش فقط از طریق بالگرد میسر است. هواپیماهای سوریه و روسیه از طرق هوایی کمکهای غذایی به 200 هزار غیر نظامی میفرستند که در غرب دیرالزور حاصره هستند. 50 هزار غیر نظامی دیگر نیز در بخش شرقی که تحت اشغال تروریستهاست، محاصره هستند.
در منطقه «الجوره» دهها فروشنده بساط خود را پهن کرده‌اند. آنان مقداری سبزی از جمله کاهو، کلم و تربچه و کنسرو و سیگار میفروشند. در این شهر سبزی و میوه به ندرت یافت میشود. اگر پیدا هم شود، قیمتهای سرسام آوری دارد. به عنوان مثال یک کیلو گوشت با کیفیت پایین به 30 دلار فروخته میشود. سینی‌های فلافل نیز دیده میشود که با لوبیا طبخ شده است، نه نخود؛ زیرا نخود بسیار کمیاب است و بیشتر مردم مجبورند که از لوبیا استفاده کنند.
با وجود اینکه دو سال از محاصره این شهر می‌گذرد، ولی با اشغال روستای «البغیله» که در آغاز سال جاری صورت گرفت، وضعیت بدتر شده است؛ چرا که این روستا گذرگاهی برای قاچاق مواد غذایی به دیرالزور به شمار میرفت. یکی از تاجران میگوید که قاچاق در مقابل مبالغ بالا صورت می‌گیرد و در حال حاضر فقط از رودخانه فرات صورت می‌گیرد که در حد فاصل مناطق تحت سیطره ارتش و مناطق تحت اشغال تروریستها قرار دارد.
ام خالد که یک کارمند شصت ساله بازنشسته است در برابر نانوایی خیابان «الوادی» ایستاده و میگوید: «ساعتها [در صف نان] می ایستیم تا بتوانیم نانی به دست آوریم تا ما را زنده نگه دارد».
طبق این گزارش، دولت سوریه در حال حاضر سه نانوایی تحت کنترل خود در شهر دایر کرده است. از دو هفته گذشته هفت هزار قرص نان به صورت مجانی در میان خانواده‌های بی‌بضاعت توزیع کرده و مجریان این طرح می‌گویند که تا پایان ماه جاری 17 هزار قرص نان توزیع خواهد شد.
نبود آب نیز یکی دیگر از مشکلاتی است که مردم دیرالزور با آن دست و پنه نرم می‌کنند. به علت کمبود آب، ساکنان مجبور شدند چاههایی حفر کنند.
«أحمد السرور» یکی از این مردم است که میگوید «از دو سال پیش با مشکل تأمین آب مواجه بودیم؛ زیرا برق و سوخت به اندازه کافی وجود ندارد... آب آشامیدنی هفته ای یک بار به دست می آوریم. اما آب شست و شو و سایر مصارف از چاههایی برداشته میشود که در مناطق مختلف حفر شده است».
«خلف الصالح» از دیگر شهروندان سوری است که میگوید چگونه یک پارک در منطقه «الجوره» به گورستان تبدیل شده است. وی میگوید که این پارک «پر از درختهای سرسبز بود و گردشگاهی برای ساکنان و کودکان به شمار میرفت. ولی به خاطر محاصره، این پارک به گورستانی برای دفن مردگان بدل شده است».
پس از اینکه تروریستها نیروگاه اصلی تولید برق دیرالزور را اشغال کردند دیگر مردم از برق بی‌بهره شدند و فقط از موتور برق برای تأمین برق استفاده می‌کنند که آن هم به خاطر کمبود سوخت میسر نیست. مردم از باطری خودروها برای روشنایی اندک داخل خانه های خود استفاده می‌کنند.
«محمد العبید» که جلو منزلش ایستاده و در حال شکستن هیزم است، میگوید: «وسایل منزل خود از جمله کمدها را به من میفروشند ... تا بتوانند چیزی برای خوردن بخرند». او با حسرت میگوید که «مجبور شدم کمد خانه ام را برای گرم کردن فرزندانم بشکنم و اره کنم... قبلا راننده تاکسی بودم ولی پس از نبود سوخت، هیزم فروش شدم».
