به گزارش مشرق، اسماعیل یغمایی - سرپرست  فصل سوم برنامه «شناخت راه شاهی هخامنشی شوش-تخت جمشید و مطالعات تطبیقی آن با راه دوران ساسانی و اسلامی این مسیر با اعلام این خبر افزود: این برنامه که اسفند ماه سال گذشته آغاز شده بود به مراحل پایانی خود رسید.

وی  گفت: این جاده سنگفرش  -که امروزه بقایای آن بیش از یک کیلومتر درازا دارد- دشت ارژن را در محدوده کوه پهن به گذرگاه ابوالحیات پیوند می داده است.

این باستان شناس گفت: جاده سنگفرش باستانیِ تنگ ابوالحیات از بقایایی است که معماری و مهندسی راههای کهن ایران را نشان می دهد و به سبب آنکه هنوز درباره این راه ها مطالعات درخوری انجام نگرفته ضرورت حفاظت از آن دوچندان می شود.

به گفته وی  گذرگاه بوالحیات معبری باستانی است که طی دوران ساسانی و اسلامی همواره مورد توجه و استفاده بوده اما بقایای باستان شناختی راه در آن به دست نیامده بود.

یغمایی با اشاره به اینکه این جاده سنگفرش باستانی روی دامنة جنوب غربی کوه پَهن با استفاده از لاشه و تخته سنگ ساخته شده است، تصریح کرد : پهنای راه در طول مسیر کم و بیش حدود دو متر است.

وی در تشریح ویژگی های این جاده اظهار داشت: قسمت های زیادی از این جاده باستانی سالم مانده، اما بخشهایی از آن نیز در اثر فرسایش ناشی از عوامل طبیعی نابود شده و در حاشیه یا لبه بیرونی آن سنگفرش بقایای جان پناهی به ارتفاع نیم متر ایجاد شده بوده است.

وی افزود: به منظور مهار شیب طبیعی کوه در فواصل معینی پله هایی ساخته شده بود که موجب آسانی رفت وآمد در آن می شده است.

برنامه «شناخت راه هخامنشی شوش-تخت جمشید و راه دوران ساسانی و اسلامی این مسیر» که با همکاری اسماعیل یغمایی، محمدتقی عطائی و شهرام زارع صورت می پذیرد که  با مجوز ریاست پژوهشگاه میراث فرهنگی در دست انجام است.