به گزارش مشرق، ابر شهر تهران با جای دادن انبوهی از بزرگراه‌ها، تونل‌ها و پل‌های مدرن در خود هم اکنون مدعی رقابت با کلان شهرهای کلاس اول جهانی است. اما واقعیت این است که این ادعا چندان واقعی نیست.
در این رابطه محمد جعفریان - مددکار اجتماعی و رئیس اسبق سازمان جوانان هلال احمر در مطلب پیش رو نوشت: شهر تهران اکنون تبدیل به ارگانیسمی شده است که صرفاً پاهایش بسیار حجیم شده است و سایر اندام های آن لاغر و نحیف باقی مانده اند. طبیعتاً این ارگانیسم کارکرد اصلی خود را از دست داده است و نمی تواند به طور مناسب با شرایط مختلف سازگاری داشته باشد و امکان بقای آن در خطر است.
برهمین اساس بوده که اندیشه‌های مدرن توسعه شهری بر ساخت و سازها و مداخلات عمرانی شهرها کمتر تمرکز می‌کنند و تأکید بر توسعه اجتماعی شهرها دارند. بدین مفهوم که اگر شهر را یک زیست بوم اجتماعی بدانیم لاجرم قبل از شروع پروژه‌های عمرانی و اصولاً اداره شهر اثرات و عواقب اجتماعی- فرهنگی آن را باید مورد بررسی قرار دهیم و در حقیقت مبنای تصمیم گیری را پیوست اجتماعی پروژه‌های عمرانی بدانیم.
در این خصوص نگاه به گذشته کارنامه مناسبی را پیش روی ما نمی‌گذارد و نشان دهنده آن است که رویکرد اجتماعی در شهر تهران توسط هیولای سیاست، عمران و اقتصاد بلعیده شده است و موجب پدید آمدن حجم زیادی از مسائل و مشکلات اکنون مردم تهران شده است.
مسائل اجتماعی کلان شهر تهران به مانند یک گلوله برف در حال حرکت از بالای کوه هستند که هر چقدر دیرتر به خود بجنبیم کنترل این گلوله برف غیرممکن و آسیب‌های آن خطرناک تر خواهد شد. آنچه که من بدان باور دارم آن است که کلید حل بسیاری از مسائل و مشکلات زیست محیطی، ترافیکی و اجتماعی فعلی و جلوگیری از بحران‌های آتی شهر تهران در گرو میزان عملکرد مدیریت شهری آتی در عرصه توسعه اجتماعی پایدار خواهد بود.
