به گزارش گروه جهاد و مقاومت مشرق، سردار رشید اسلام، «سید حسین دوستدار»، برادر شهید سید حسن دوستدار، فرزند سید محمود و فاطمه، در نخستین روزهای بهاری سال 42 در روستای ریاب از توابع گناباد دیده به جهان گشود. وی دومین شهید این خانواده بود.

با شروع جنگ به عضویت سپاه درآمد و پس از مدتی با خدمت در کردستان جذب یگان تعاون سپاه سوم قدس شد و در معراج شهدا مشغول به فعالیت گردید. وی از بنیانگذاران و مؤسسین پایگاه شهید هاشمی نژاد ریاب بود.

در عملیاتهایی همچون والفجر 8 و کربلای 4 شرکت فعالی داشت و دو بار دچار مجروحیت شد.  یک بار در عملیات فتح المبین سال 61 از ناحیه پا و یک بار دیگر از ناحیه گردن، اما با علاقه به جبهه و پشتکار فراوان دوباره عازم  خط مقدم شد.

سردار شهید سید حسین دوستدار سرانجام  درآخرین مسئولیت خود در لشکر ویژه شهدا به عنوان معاون قرارگاه خاتم پس از چندین سال انتظار برای رسیدن به حضرت دوست ، در عملیات کربلای 5 منطقه شلمچه بر اثر اصابت ترکش خمپاره به سر و صورت در بهمن ماه سال 65 به فیض شهادت نایل آمد. پیکر مطهرش در روستای ریاب به خاک سپرده می‌شود. 

در ادامه چند خاطره از همرزمان شهید حسین دوستدار را باهم می خوانیم.

همرزم شهید: با توجه به اینکه در مسیر دهلران به گچساران بودیم زمانی که به سپاه گچساران رسیدیم نهار تمام شده بود و بنده برای بچه ها نهار خریدم ولی فاکتور غذا را گم کردم. وقتی که میخواستم هزینه غذا را از شهید بگیرم به من گفت درست است که از یک محله ایم و با هم دوست هستیم ولی تا زمانی که فاکتور نداشته باشی شما را برای گرفتن هزینه به حسابداری معرفی نمی کنم و به همین خاطر مجبور شدم دوباره به آن آشپزخانه مراجعه کنم و فاکتور بگیرم و شهید همیشه می گفت نگذارید ذره ای از بیت المال جا به جا شود.

...

همرزم شهید: معمولا قبل از هر عملیات محل استقرار تعاون هر قرارگاه در پشت جبهه و یا پشت خط پدافندی مشخص می شد. با تحویل شهدایی که از خط می آوردند داخل آن مکان، تعداد زیادی تابوت و وسایل مورد نیاز شناسایی و بسته بندی شهدا آماده می شد. ما با استفاده از تعدادی تابوت و تزیین دیوار و سقف در آن مکان مستقر می شدیم که از دو قسمت تشکیل می شد و به وسیله پرده یا ملحفه ای از هم جدا می شد، یک طرف برای مسئولین و طرف دیگر برای گروه های جمع آوری شهدا و من بارها چه در غرب و چه در جنوب شهیدان دوستدار و ابراهیمی که مسئول تعاون سپاه قدس بودند را در دل شب می دیدم که چه زیبا با خدای خود خلوت کرده و با فانوسی کم نور مشغول نماز شب هستند و اما در حین انجام وظیفه کارهای میدانی بسیاری جدی و قاطع عمل می کردند.

...

همرزم شهید: در آستانه روزهای پایانی عمر شریفش یک روز به همراه یکدیگر در شهر اهواز به حمام رفتیم. داخل حمام یکی از همشهریان را دیدیم و گفتگو شروع شد. در ادامه صحبت ها آن برادر به شهید سید حسین گفت: سید! حاج خانوم قبلی شما تجدید فراش کردند. سید آهی کشید و گفت چقدر بعد از طلاق دادن همسرش ناراحت بودم و حالا خیالم راحت شد و خاطر جمع شدم دیگر شهادتم نزدیک است. به این صحبت ها عمل کرد چرا که رسم بود هر یک از ما که عازم جبهه می شدیم عکسی را آماده و زیر آن اینگونه می نوشتیم:

آنکس که تو را شناخت جان را چه کند؟ فرزند و عیال و خانمان را چه کند؟

دیوانه کنی هر دو جهانش بخشی، دیوانه تو هر دو جهان را چه کند؟

به محض خاطر جمع شدن از بابت مسائل خانوادگی چند روز بعد شربت شهادت را نوشید.

...

همرزم شهید: در ادامه عملیات کربلا5 که هنوز درگیری ادامه داش ما در نزدیکی خرمشهر معراج شهدا داشتیم که با تعدادی از نیروها و امکانات در آنجا بسته بندی و آمارگیری انجام می شد و به اهواز و از آنجا به شهرستان ها اعزام می شدند که در این جمع پدر شهیدان دوستدار و ابراهیمی نیز حضور داشتند. در آن جا تعدادی از رزمندگان هم جز تیم های کار بودند لذا اولین شهیدی را که می آوردند بررسی انجام می شد تا مطمئن شوند که فرزند خودشان است یا نه و یک سنگر کوچک در خط داشتیم که در آن جا مستقر شده و کار شناسایی و جمع آوری شهدای جامانده از یگان ها را انجام می دادیم.

برای این منظور با تعدادی از اسرای عراقی می رفتیم. مرتبا مورد بمباران دشمن قرار می گرفتیم. سید بزرگوار در داخل سنگر به عنوان پیش نماز در حال نماز خواندن بود و حسن ابراهیم هم پشت سرش قرار داشت، سنگر بمباران شد. این دو شهید بزرگوار مظلومانه به شهادت رسیدند.