به گزارش مشرق، دولتی‌ها و طرفدارانشان این روزها نگرانند. نه نگرانِ اقتصاد ایران، نگران آن هستند که به زودی و با تغییرات احتمالی صورت گرفته در قوه مجریه دستشان بعد از 4 سال برای ملت ایران رو شود. نگرانند اگر دولت بعدی به غیر از خودشان سرکار بیاید و بخواهد وعده افزایش یارانه نقدی را بدون افزایش قیمت حامل‌های انرژی عملیاتی کند، چه پاسخی به ملت خواهند داشت؟

 به همین دلیل حمله‌ها آغاز شده است. حمله به کسانی که مدعی‌اند امکان افزایش یارانه نقدی وجود دارد. کلید واژه هم "پوپولیستی" و "امکان ندارد" است.
این روزها همه ی دولتی‌ها دست به کار شدند، از روزنامه رسمی دولت- ایران- تا ایرنا و روزنامه وابسته به هلال احمر در نقد افزایش یارانه نقدی و عدم امکان چنین رویدادی سخن می‌گویند. عبده تبریزی از مشاوران غیر رسمی دولت یازدهم، 48 ساعت یکبار در رسانه‌های دولتی حاضر می‌شود و درباره معایب، پوپولیستی بودن و امکان نداشتن 3 و 2 برابرکردن یارانه نقدی صحبت می‌کند. حتی فرشاد مومنی اقتصاددان اصلاح طلب که دشمنی عجیبی با لیبرال‌های دولتی مانند مسعودنیلی و محمد نهاوندیان دارد نیز وارد صحنه شده است.

همه آمده اند، از وزیر و معاونانش تا نمایندگان سابق مجلس. طیب نیا وزیر اقتصاد فقط برای گفتن چند جمله درباره امکان نداشتن افزایش یارانه نقدی نشست خبری برگزار می‌کند. عباس آخوندی وزیر راه و شهرسازی حسن روحانی هم بدون آنکه مبحث افزایش 3 برابر کردن یارانه نقدی ربطی به حوزه تخصصی و حیطه کاری وی داشته باشد به کسانی که این شعار را مطرح کردند حمله می‌کند....

حتی این روزها مدیرعامل شرکت ملی پخش و پالایش فرآورده‌های نفتی هم به جای اینکه درباره عملکرد ضعیفش درباره دلایل تاخیر در افتتاح پالایشگاه ستاره خلیج فارس به افکار عمومی پاسخ دهد وارد میدان شده و به یاران نقدی 150 هزار تومانی کنایه می‌زند و می‌گوید نکند گنج پیدا کرده‌اند!

حالا سوال این است، آیا مدیران روحانی و نزدیکان حقوق بگیر دولت یازدهم، نگران مردمنند یا می‌ترسند در صورت انتخاب نشدن مجدد حسن روحانی به عنوان رئیس جمهور، دستشان برای مردم رو شود. چرا که هر دو نامزد جریان جبهه انقلاب یعنی ابراهیم رئیسی و محمد باقر قالیباف قول داده اند در صورت پیروزی در انتخابات سال 96، رقم یارانه نقدی را بدون آنکه قیمت حامل‌های انرژی را افزایش دهند بالا ببرند. پس اگر چنین مکانیزمی وجود دارد چرا تاکنون این اتفاق رخ نداده است؟ اگر می‌توان رقم یارانه نقدی را افزایش داد، پس چرا در 48 ماه گذشته، روحانی و یارانش همواره برای پرداخت یارانه نقدی از عبارات "مصیبت" و "عزا" استفاده کرده اند؟

بدون شک رقم یارانه نقدی بدون افزایش قیمت حامل‌های انرژی و حتی بدون حذف حتی یک نفر، برای همه ایرانی‌ها قابلیت دو برابر شدن دارد.

فقط کافی است به این محاسبات ساده نگاه کنید. تا قبل از اجرای قانون هدفمندی یارانه‌ها و تا شب 28 آذر 1389 قیمت هر لیتر بنزین فقط ۱۰۰ تومان بود. بعد از اجرای  مرحله اول هدفمندی، قیمت بنزین ۳۰۰ تومان گران شد و به ۴۰۰ تومان رسید. دولت دهم هم، برای جبران هزینه مردم ناشی از افزایش قیمت بنزین و سایر حامل‌های انرژی، یارانه نقدی ۴۰٬۵۰۰ تومانی را به حساب مردم واریز کرد. این یارانه نقدی از محل درآمد حاصله از گرانی ۳۰۰ تومانی بنزین و سایر حامل‌های انرژی به دست آمده بود.

اما دولت یازدهم تقریبا یکسال و نیم بعد از روی کارآمدنش، بنزین ۴۰۰ تومانی را در دو مرحله به 1000 تومان افزایش داد. نکته اینجاست که بر اساس قانون هدفمندی یارانه‌ها درآمد حاصل از ۶۰۰ تومان گرانی بنزین در هر لیتر در دولت یازدهم باید بین مردم و سایر مصارف مشخص‌شده در قانون مذکور، توزیع می‌شد که تاکنون چنین اتفاقی رخ نداده است و مشخص نیست در 2.5 سال اخیر با گران شدن بنزین و سایر حامل‌های انرژی، مابه التفاوت آن کجا هزینه شده است؟!

البته در مورد نان نیز داستان همین گونه است. دولت قبل وقتی قیمت نان را در سال 89 افزایش داد، به ازای یکبار افزایش چیزی در حدود 4000 تومان به حساب تمام ایرانی ها واریز کرد، اما دولت یازدهم وقتی چند سال پیش نان را گران کرد، ریالی بابت هزینه ای که به مردم تحمیل کرده است اضافه نکرد!

سوال این است، پول‌ها کجاست؟ این همه پول کجا رفته؟ جالب‌تر اینکه در سه سال اخیر هیچ گزارش رسمی ازسوی دولت درباره دخل و خرج هدفمندی یارانه‌ها به مراکز نظارتی ارسال نشده است! طبق برآوردهای کارشناسی در 3 سال گذشته رقمی معادل 120-100 هزار میلیارد تومان از منابع هدفمندی یارانه‌ها ناشی از افزایش قیمت حامل‌های انرژی و نان در 3 سال اخیر به حساب خزانه واریز نشده است. آیا باز هم نمی‌توان رقم یارانه نقدی را بدون افزایش قیمت حامل‌های انرژی بالا برد؟