گروه جهاد و مقاومت مشرق - وجیهه سامانی از نویسندگان متعهد در متنی نوشت: این عکس را در بهشت ثامن امام رضاجان که زیر صحن آزادی بود، انداختم. بین آن همه سنگ قبر که از هر طرف تا چشم کار می کرد، پشت هم ردیف بودند، نمی دانم چرا پاهایم جلوی این سنگ درجا قفل شد. بعد نگاهم روی تاریخ ولادت و شهادتش لغزید و...
یک بسیجی عاشقِ چهارده ساله، که نه سرباز بوده و نه هیچ اجبار دیگری او را به ارتفاعات تنگه حاجیان گیلانغرب کشانده...
می توانست نرود. می توانست نجنگد. می توانست نمیرد. می توانست بماند. بماند و گذران عمر کند؛ مثل من و شما و دیگران...
اما رفتنِ غیرتمندانه را انتخاب کرد.
البته که هر آمدنی رفتنی دارد. اما اینکه جوری بروی که رفتن تو باعث ماندن دیگران شود، عزت ابدی است.
این روزها که فضای سیاسی کشور ملتهب و پر از شور و غوغاست، مدام به این عکس نگاه می کنم. و فکر می کنم به نوجوان چهارده ساله مشهدی که اسمش غلامحیدر بوده و روزی روزگاری در کوچه پس کوچه های شهر امام رضا، چنان قد کشیده و بزرگمرد شده که از عزیزترین سرمایه زندگی یعنی جانش، در راه عزت و اقتدار و امنیت و کرامت مردم سرزمینش گذشته...
ما که هرگز جزو غارتگران بیت المال و هتاکان و... عزت و اقتدارِ کشور به باددادگان؛ نبوده و ان شاالله نخواهیم بود.
کاش مراقب باشیم بابت انگشتهای جوهری مان، شرمنده غلامحیدرها نشویم... که شرمندگی روز حساب، از هر آتشی سوزنده تر است.
