سرویس ورزش مشرق- ششم خرداد ماه سال جاری و بازی با پرتغال بود که تکلیف تیم خوب و دوست داشتنی جوانان را یکسره کرد. تیمی که می رفت تا همه رکوردها را بشکند و برای نخستین بار به دور دوم راه یابد، بعد از پیش افتادن از زامبیا و پرتغال منهدم شد! در شرایطی که 4 تیم سوم از 6 گروه حاضر در مسابقات نیز به دور بعد راه می یافتند، تیم ما اینقدر بد نتیجه گرفت که یکی از چهار تیم سوم هم نشد (!) و خداحافظی تلخی با جام جهانی داشت.
بر اساس این گزارش، در آن تورنمنت هدایت تیم جوانان در دست امیرحسین پیروانی بود. مربی جوانی که دلایل خودش را برای آن حذف داشت و بلافاصله در رسانه ها نیز اعلام کرد که مسئولیت شکست و وداع تلخ را بر گردن می گیرد!
هنوز ششم مرداد نشده همین مربی یکی دیگر از تیم های فوتبال این مملکت را به تورنمنتی دیگر برد و این بار در رده زیر 23 سال و در گروهی که یکی از تیم هایش (سریلانکا) هم کنار کشیده بود، با یک برد و یک باخت نتوانست شرایط لازم برای صعود به دور بعد را احراز کرده و بار دیگر از گردونه مسابقات حذف شد!
این بار هم شاهد رشادت مربی بودیم که برای راحت کردن خیال یک مملکت 80 میلیونی، پشت تریبون رفت و مسئولیت حذف را بر گردن گرفت!
فدراسیون هنوز تیم بعدی و تورنمنت بعدی که احتمالا این مربی می خواهد مسئولیت حذف یکی دیگر از تیم های را در آن برگردن بگیرد، اعلام نکرده است. تیم دیگری نیست که به این مربی بدهیم تا مسئولیت حذفش را بر گردن بگیرد؟ ظاهرا پیروانی جرأت ویژه ای در این زمینه دارد!
*امیرحسین پیروانی بعد از اینکه مسئولیت این باخت را بر گردن گرفت گفت:
- برخی باشگاه ها بازیکنانشان را در اختیار ما قرار ندادند.
- بازی تدارکاتی به اندازه کافی برگزار نکردیم.
- سن تیم ما نسبت به رقبا خیلی کمتر بود.
- عمان با 6 بازی تدارکاتی بین المللی به مسابقات آمده بود؛ ولی ما با تراکتورسازی بازی کردیم.
- بازیکنان خیلی دیر به اردو ملحق شدند.
- ... و از این قبیل دلایل که بیشتر شبیه توجیه هستند یا شاید هم برای برخی (...) قانع کننده!
اما سئوال اینجاست که اگر قرار بود یک نفر با تیم به سفر خارج از ایران برود و تیم را حذف کند و برگردد (آن هم بعد از حذف دو ماه پیش یکی دیگر از تیم های ایرانِ 80 میلیونی) نمی شد این فرصت را در اختیار یک نفر دیگر قرار می دادند تا بخت خود را بیازماید؟ یا لااقل به یک کشور جدید سفر کند!؟
امیرحسین پیروانی که می دانست این همه کاستی و کمبود در تیمش دارد، چرا نباید جرأت داشته باشد و پای پلکان هواپیما قید سفر و پولی که قرار است بابت این کار از فدراسیون بگیرد را بزند؟ ... و با همین دلایلی که عنوان شده (که در آنصورت خیلی هم قانع کننده به نظر می رسیدند)، از همراهی تیمی با این همه ایراد سرباز می زد!
چرا کسی پیدا نمی شود که رودرروی فدراسیون بایستد!؟
به گواه آرشیو رسانه های مجازی و مکتوب، سرپرست تیم امید (اخُوّت) رسما از قول رییس فدراسیون اعلام کرده بود که فدراسیون قول داده همه بازیکنان را قبل سفر به اردوی تیم امید اضافه می کند. چرا پیروانی در مواجهه با این عهدشکنی نتوانست از همراهی تیم امید انصراف بدهد؟ جرأت و رشادت او فقط بعد از حذف تیم ها حلول می کند؟ آن روز که بازیکنان مدنظرش را در اختیارش نگذاشتند جرأتش مرخصی بود؟
-چرا یکبار برای همیشه نباید تعارفات را کنار بگذاریم؟
-چرا نمی توانیم قید سفر خارج از ایران را بزنیم؟
-این همه ضعف برابر نشستن روی صندلی نیمکت تیم ملی برای چیست؟
-مگر با پشت کردن به فدراسیونی که بد قولی می کند حکم اعدام مربیان را امضا می کنند که تا این حد با فدراسیون و کار کردن در آن با رودربایستی برخورد می شود؟
-تیم ملی یک مملکت 80 میلیونی مهمتر است یا ناراحت نشدن مهدی تاج و علی کفاشیان؟
-این بار اول نبود که تیم های ایران در رشته های مختلف به ویژه فوتبال با رودربایستی کردن مربیان و احتمالا به حکم دست بوسی قلع و قمع می شوند و (متأسفانه) قطعا آخرین بار هم نخواهد بود!(افسوس)
مادامی که منِ ایرانی بیش از وطن دلم برای خودم، جیبم و موقعیت شغلی ام می سوزد و پیروانی هایی مشابه با امیرحسین خودمان، در قامت سرمربی "به هر قیمتی" دنبال نشستن روی نیمکت تیم های ملی ورزش این مملکت هستند، آش همین آش و کاسه همان کاسه است.
۰۷:۱۲ - ۱۳۹۶/۰۵/۰۴
۱۱:۰۴ - ۱۳۹۶/۰۵/۰۴
