به گزارش مشرق، فصل تابستان، ایام ثبت‌نام دانش‌آموزان در مدارس است و امور پیش از شروع سال تحصیلی جدید در این فصل انجام می‌شود.
اولیای دانش‌آموزان با مراجعه به مدارس، کار ثبت‌نام و امور تحصیلی فرزندانشان را پیگیری می‌کنند و یکی از موضوعات مورد اهمیت، لباس فُرم دانش‌آموزان برای رفتن به مدرسه است.
چند سالی است که پوشیدن لباس فرم دانش‌آموزی در مدارس برای تمام پایه‌های تحصیلی مرسوم شده است تا تمام محصلان با یک شکل و با یک نظم خاصی در مدارس حضور داشته باشند.
پیش‌بینی لباس فرم در شرایطی است که از گذشته تاکنون مسئولان آموزش و پرورش پیچیدن نسخه واحد لباس فرم دانش‌آموزی را برای تمام دانش‌آموزان رَد می‌کنند و اعتقاد دارند که هر استان و هر شهر و هر مدرسه بر اساس اقلیم و شرایط محیطی در این خصوص تصمیم گیری می‌کند.
اما، در چند سال گذشته یکی از دغدغه‌های اولیای دانش‌آموزان، فارغ از موضوع ثبت نام، به تهیه لباس فرم بر می‌گردد. قیمت و کیفیت این لباس‌ها و همچنین الزام به خرید لباس‌های فرم دانش‌آموزی از یک جای به خصوص، مشکلاتی را برای اولیا ایجاد کرده است.
**اولیای یک دانش‌آموز: در اتاق خواب منزل مسکونی اندازه دانش‌آموزان دختر را می‌گرفت
اولیای یکی از دانش‌آموزان ضمن گلایه از موضوعی که لباس فرم فرزندش ایجاد کرده است گفت: دخترم در دبیرستان یکی از مناطق غرب تهران ثبت نام شده و اکنون در پایه نهم ادامه تحصیل خواهد داد.
وی افزود: مدرسه برای تهیه لباس فرم شماره تلفنی در اختیارمان قرار داد و اعلام کرد که در همین نزدیکی مدرسه جایی برای گرفتن اندازه دانش‌آموز و تهیه لباس فرم وجود دارد.
این اولیای دانش‌آموز با بیان اینکه با شماره تلفنی که مدرسه داده بود تماس گرفتم و آدرسی به من داد، خاطرنشان کرد: آدرس مربوط به یکی از محله‌های تهران بود که با محدود مدرسه فاصله بسیار زیادی داشت و از روی اجبار به همراه همسرم و فرزندم به آدرس مورد نظر مراجعه کردیم.
وی افزود: آدرس در کوچه پس کوچه یکی از محلات جنوب غرب تهران بود و نزدیک‌تر که شدیم مشخص شد آدرس یک منزل مسکونی به ما داده شده است. وارد ساختمان شدیم و به یکی از واحدها رسیدیم. خانمی آنجا در واحد مسکونی خود که جای نامناسبی برای این کار بود اندازه دانش‌آموزان را می‌گرفت. یعنی در اتاق خواب این منزل اندازه‌ها را می‌گرفت.
وی ادامه داد: بر اساس چه رویکردی در منزل باید اندازه دانش‌آموزان دختر را در یکی از اتاق خواب‌های واحد مسکونی و شخصی خودشان بگیرند.
این اولیای دانش‌آموز با بیان اینکه مراتب اعتراض خودم را به مدیر مدرسه اعلام کردم، گفت: ابتدا احساس می‌کردم که مدیر از این اتفاقات با خبر نیست، اما وقتی دیدم با خبر است و از این کار هم دفاع می‌کند، تعجب کردم.
وی تصریح کرد: جایی که اندازه بدن دانش‌آموزان دختر را می‌گیرند جای وحشتناکی بود؛ از طرفی ناجا برای محل عرضه و تهیه پوشاک بانوان شرایط خاصی دارد که باید مجوز داشته باشند. چطور می‌شود پوشاک ۳۰۰ یا ۴۰۰ دانش‌آموز دختر از این طریق تهیه شود و باید متوجه شد که پشت پرده این جریانات کیست؟
آموزش و پرورش متولی کار تربیتی در کشور است و باید به دور از هرگونه مداخله در جریاناتی از قبیل تهیه لباس فرم باشد و نباید وارد کار اقتصادی و همکاری با برخی تولیدی‌ها و خیاطی‌ها شود.
در سال گذشته هم مشکلاتی نظیر این موضوعات وجود داشت و مدرسه به اجبار اولیا را به تولیدی‌ها و خیاطی‌های مشخصی می‌فرستاد تا لباس فرم را فقط از آن طریق تهیه کنند، گویی که برخی مدارس با برخی از تولیدی‌ها قرارداد امضا می‌کنند.
در همین راستا، خبرنگار ما با تولید کننده پوشاک مذکور تماس داشت و فردی که مسئول این امور بود، در پاسخ به این پرسش که آیا شما در منزل اندازه دانش‌آموزان را می‌گیرید گفت: بله، در منزل این کار را انجام می‌دهم و صبح‌ها و عصرها امکان انجام این کار وجود دارد. ابتدا اندازه‌ها را در این محل می‌گیریم و سپس برای دوخت، اندازه‌ها را به تولیدی ارسال می‌کنیم.
وی در خصوص هزینه‌های این لباس‌های فرم گفت: قمت یک لباس فرم دخترانه بین ۸۵ تا ۱۱۰ هزار تومان است که افزایش آن به دلیل افزایش سایز و اندازه دانش‌آموز خواهد بود.
وی در پاسخ به این پرسش که چرا شما در نزدیکی مدرسه این کار را انجام نمی‌دهید تصریح کرد: قبلا ۲ روز در هفته در یکی از مساجد نزدیک مدرسه حضور داشتیم اما اولیا استقبال نکردند، زیرا مراجعاتمان زیاد است و یکی دو مدرسه هم که نیست.
خارج از مسائل فرهنگی و اینکه در منزل مسکونی نسبت به اندازه لباس فرم دانش‌آموزان دختر اقدام می‌کنند، یک خانواده معمولی باید برای لباس فرزندش میانگین ۱۰۰ هزار تومان هزینه کند که بعضا هم برای رعایت بهداشت آنها معمولا ۲ دست لباس سفارش می‌دهند.
اما، موضوعات مطرح شده از چندین جهت قابل بررسی است و می‌توان نتایج مختلفی از آنها گرفت.
نخست اینکه، اگر مدرسه با این تولیدی و نظایر آن قراردادی نداشته باشد و موضوع انتفاع در میان نباشد، چرا باید اصرار کند که حتما به فلان تولیدی مراجعه کنید و با اجبار اولیا را به سمت این تولیدی‌های خاص روانه می‌کنند؟
دوم اینکه، وقتی اندازه دانش‌آموزان دختر دبیرستانی در یک منزل مسکونی و در یکی از اتاق‌های خواب آن گرفته می‌شود، ناخودآگاه پدر و مادرها را نگران می‌کند که چرا باید فرزندشان در این مکان و با این شکل حضور یابد و اگر کسی همراه دانش‌آموز نباشد آیا از امنیت کافی برخوردار هستند؟
سوم اینکه، کار و اشتغال به هیچ عنوان دارای اشکال نیست، اما وقتی پای مدرسه و دانش‌آموز به میان می‌آید، نباید در فروشگاه، مغازه با محل‌هایی که دارای مجوز و شرایط برای این کار باشد نسبت به تولید اقدام کنند؟
چهارم اینکه، آموزش و پرورش کار تربیتی و فرهنگی انجام می‌دهد و همین کار تربیتی از چنین موضوعاتی شروع می‌شود؛ آیا فرستادن دانش‌آموزان به مکان‌هایی دور از مدرسه و محل تحصیل، با توجه به مسکونی بودن محل کار و نداشتن مجوز لازم، کاری درست است؟
پنجم اینکه، برخی مدیران مدارس در هنگام چنین اتفاقات و رویدادهای خود را به بی اطلاعی می‌زنند که گویی از چیزی خبری ندارند و برخی هم برعکس کاملا مطلع از این امور هستند و در جایگاه وکیل مدافع اولیای دانش‌آموزان نخواهند بود.
ششم اینکه، مدارس اگر هم می‌خواهند با هر جایی قراردادی داشته باشند و تا از این لباس فرم منتفع شوند، حداقل اصول اسلامی و اعتقادی و موارد دیگر را مد نظر قرار دهند تا اینطور اولیای دانش‌آموزان را مضطرب و ناراحت نکنند.
وقتی در ایام تابستان و در جایی که باید میزان توجهات به اموری همچون این موضوعات لباس فرم و کارهای فرهنگی باشد، مدیرکل فرهنگی و هنری وزارت آموزش و پرورش تغییر می‌کند تا مدیر جدید با شرایط و کارها آشنا شود، این زمان طلایی تابستان از بین رفته است.
