سرویس جهان مشرق- تاریخ سند، ۲۴ ژوئیه ۲۰۱۷ میلادی است و نهاد صادرکننده، تیم مشترک ارزیابی‌های ضدتروریسم (متشکل از اداره ضدتروریسم اف‌بی‌آی، ان‌سی‌تی‌سی، وزارت امنیت میهنی و دیگران). مخاطب اصلی این نگرانی، سازمان‌هایی هستند که پس از وقوع حادثه، اولین نهادهای رسمیِ رسیدگی‌کننده به آن هستند یعنی پلیس، نهادهای قضایی، نیروهای امداد و اورژانس، آتش‌نشانی و مانند آن. اما موضوع نگرانی فقط به آنها مربوط نمی‌شود بلکه هر نوع واکنش نسبت به وقع حادثه و حمله در ایالات متحده را شامل می‌شود و حتی قابل تعمیم به سایر کشورها است.

نگرانی عبارت است از اینکه گروه‌های مخفی می‌توانند با روش‌های مختلف امکان واکنش سریع به حادثه یا حمله را از نهادهای مسئول، سلب کنند. از آنجا که این واکنش‌ها عمدتاً با استفاده از وسایل ارتباطی یا بواسطه سامانه‌های رایانه‌ای انجام می‌شود، هک و حمله سایبری مهمترین راه برای ایجاد تأخیر در واکنش است. حملات سایبری در این مورد می‌تواند شامل موارد مختلف باشد: هک سایت و سامانه‌ نهادهای مسئول، تزریق و توزیع ناگهانی اطلاعات غلط در اینترنت و سامانه نهادهای یادشده، ایجاد حملات ایذایی برای گمراه‌کردن نهادها، حمله به شبکه ارتباطات تلفنی، هک‌کردن آن و تماس با نهادها به گونه‌ای که آنها تصور کنند فرد تماس‌گیرنده از فلان نهاد مسئول تماس گرفته است و ... .

دلیل این نگرانی، موارد متعددی است که نهادهای مسئول در ایالات متحده را به راحتی گمراه کرده است: ۷۰% از دوربین‌های مداربسته شهر واشینگتن‌دی‌سی در ژانویه سال جاری و ۸ روز مانده به مراسم تحلیف دانلد ترامپ در این شهر، هک شد و دسترسی پلیس به تصاویر اصلی قطع شد؛ در اکتبر ۲۰۱۶ میلادی فردی به اتهام سه مورد هک رایانه مراکز پاسخ به تماس‌های فوری موسوم به ۹۱۱ دستگیر شد؛ مارس ۲۰۱۶ میلادی اطلاعات فردی ۳۶ افسر پلیس مینه‌سوتا به عنوان «فهرست قتل» توسط هکرها منتشر شد و ... .

دانلود سند اداره ضدتروریسم وزارت امنیت داخلی آمریکا در مورد احتمال اختلال در پاسخ اول به دلیل حملات سایبری

در ادامه سند، روش‌های مختلف برای ایجاد اختلال در واکنش نهادی مسئول نسبت به حوادث و حملات را اشاره کرده است (مانند اینکه سامانه‌های رایانه‌ای یک نهاد  اما سوالی که از همین قسمت از سند مبتادر می‌شود، این است که اگر هکرها به اندازه‌ای حرفه‌ای بودند که سامانه نهادهای عالیرتبه‌تری مانند وزارت دفاع را هک کنند (کمایانکه پیش‌تر نیز با اهداف دیگر علیه پنتاگون صورت گرفته است) در آن صورت واشینگتن چگونه می‌خواهد به حملات خارجی واکنش نشان دهد؟ مگر تسلیحات پیشرفته و بمب اتم برای ایجاد بازدارندگی نسبت به حمله به ایالات متحده نیست؟ اگر هکرهای یک دولت (مثلاً کره شمالی) موفق شوند سامانه‌های دولتی را به گونه‌ای با تزریق اطلاعات نادرست هک کنند که واشینگتن از پاسخ‌دادن به اولین حمله درمانَد، حمله دوم می‌تواند کار را یکسره کند.

این زنگ خطری برای همه دولت‌ها به ویژه ابرقدرت‌ها است. پاسخ به حملات مهلک به ویژه حملات هسته‌ای که از آن به توانمندی حمله دوم (Second Strike) تعبیر می‌شود، از زمانی به دغدغه جدی ابرقدرت‌ها تبدیل شد که پای بمب اتم به درگیری آنها باز شد و احساس کردند ممکن است  در اثر حمله اول، آن‌چنان زیرساخت‌های خود را از دست بدهند که امکان پاسخ متقابل را بالکل از دست بدهند. در نتیجه هر یک برای قراردادن بخشی از بمب‌های خود در جایی غیر از سرزمین خود (مکانی نامعلوم زیر دریاها یا در پایگاه‌های مطمئن نظامی خارج از کشور) برنامه‌ریزی کردند. حتی پاکستان در ژانویه سال جاری پرتاب یک موشک کروز مجهز به کلاهک هسته‌ای را از زیردریایی آزمایش کرد تا به آنچه سال‌ها منتظرش بود، یعنی توانایی حمله دوم دست یابد، اگر چه از ۲۰۱۵ میلادی آن را ادعا کرده بود.

حالا اگر این بازدارندگی با هک‌شدن حرفه‌ای سامانه‌ها و مختل‌شدن واکنش نسبت به حمله اول منتفی شود، حمله به ایالات متحده با حمله به جیبوتی چه فرقی خواهد داشت؟

منابع:

https://publicintelligence.net/dhs-fbi-nctc-cyber-threats-first-responders

http://www.thedrive.com/the-war-zone/۶۹۵۹/pakistan-closer-to-nuclear-second-strike-capability-after-sub-missile-test

http://internationalrelations.org/second-strike-capability