حسینیه مشرق- یکی از کتاب‏های کهن که در زمینه حضرت رقیه مطالبی نقل نموده، کتاب اللهوف از سیدبن طاووس است. وی می‏ نویسد: «شب عاشورا که حضرت سیدالشهداء (علیه ‏السلام) اشعاری در بی وفایی دنیا می‏خواند، حضرت زینب (علیهاالسلام) سخنان ایشان را شنید و گریست. امام (علیه‏ السلام) او را به صبر دعوت کرد و فرمود: «خواهرم، ام کلثوم و تو ای زینب! تو ای رقیه و فاطمه و رباب! سخنم را در نظر دارید [و به یاد داشته باشید] هنگامی که من کشته شدم، برای من گریبان چاک نزنید و صورت نخراشید و سخنی ناروا مگویید [و خویشتن دار باشید].

ولی الله کلامی زنجانی

بنال ای دل نوا دارد رقیه
به هر دردی دوا دارد رقیه

مرض او را ز پا انداخت ،امّا
مریضان را شفا دارد رقیه

سه ساله کودک و این اوج عزّت؟
مدال مرحبا دارد رقیه

بیا یا فاطمه اندر خرابه
عزای بی ریا دارد رقیه

بدور از دیدهٔ بیگانه امشب
سخن با آشنا دارد رقیه

ز دست ساربان و زجر و خولی
به بابا شکوه ها دارد رقیه

ز خونین چهره میبوسید و می گفت
غم بی انتها دارد رقیه

بیا ای یار پیشانی شکسته
که با مهمان صفا دارد رقیه

چه با جا آمدی ای جان جانان
ببین جا در کجا دارد رقیه

از آن روزی که افتادی به مقتل
دل پر ماجرا دارد رقیه

دلم در قتلگاه و جسمم اینجاست
وطن در کربلا دارد رقیه

بمیرم از چه لبهایت کبود است
بگو محشر به پا دارد رقیه

پدر بر چهره ام یک دم نظر کن
رُخ زهرا نما دارد رقیه

به جرم عاشقی جان بر لب آمد
شکایت زاشقیا دارد رقیه

خدا خواهد اگر ،می میرم امشب
که هر شب این دعا دارد رقیه

میلاد حسنی

ارثی ز یاس طایفه بی‌شک نداشتم
بر پهلویم اگر گُل میخک نداشتم

بعد از تو هیچ شب به مدارا سحر نشد
بعد از تو هیچ روز مبارک نداشتم

لعنت به کعب نی، تو گواهی که هیچ وقت
پیراهنی کبود و مشبک نداشتم

گفتند گوشواره ندارد چه دختری‌ست!
بابا به عُجب باطنشان شک نداشتم

با دختران شام اگر حرف می‌زدم
دست خودم نبود، عروسک نداشتم

حسین صیامی

ﺳﯿﻼﺏ ﺍﺷﮏ ﭼﺸﻢ ﺗﺮﺵ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ
ﺭﺩ ﺧﺴﻮﻑ ﺷﺐ ﻗﻤﺮﺵ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ

قبلا صدای ناله او سوز و آه داشت
این مشت آخری اثرش را گرفته بود

آن زیر ﭘﺎ فتادن مابین کوچه ها
تاب و توان بال و پرش را گرفته بود

بازار شام عمه نشد یاریش کند
 چون تازیانه ها سپرش را گرفته بود

 هر جا که خورده بود نگاهش به دست زجر
بی اختیار باز سرش را گرفته بود

شیرین زبان خانه ارباب ای دریغ
تلخی این سفر شکرش را گرفته بود

ﯾﮏ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﯾﺶ ﺑﺮﺩ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺳﺮ ﭘﺪﺭ
ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﺩﯾﮕﺮﺵ ﮐﻤﺮﺵ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ

ﻣﺎﺑﯿﻦ ﺯﺧﻤﻬﺎﯼ ﻋﻤﯿﻖ ﺳﺮ ﭘﺪﺭ
ﺟﺎﭘﺎﯼ ﺧﯿﺰﺭﺍﻥ ﻧﻈﺮﺵ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ

غلامرضا سازگار 

امشب به دامن من خورشید آرمیده
یا ماه آسمان‌ها در کلبه‌ام دمیده

دختر همیشه جایش آغوش گرم باباست
کس روی دست دختر رأس پدر ندیده

از دل، چراغ گیرم از اشک، گل فشانم
از زلف، مشک ریزم بابا ز ره رسیده

از بس که چون بزرگان بار فراق بردم
در سن خُردسالی سرو قدم خمیده

بابا چه شد که امشب با سر به ما زدی سر
جسمت کدام نقطه در خاک و خون طپیده؟

هم کتف من سیاه است، هم روی من کبود است
هم فرق من شکسته، هم گوش من دریده

داغم به دل نشسته آهم ز سر گذشته
چشمم به راه مانده اشکم به رخ چکیده

از بس پیاده رفتم پایم ز راه مانده
از بس گرسنه خفتم رنگم ز رخ پریده

تو رفع تشنگی کن از اشک دیده‌ی من
من بوسه می‌ستانم از حنجر بریده

انگشت‌های عمّه بگرفته نقش گُل‌زخم
از بس نشسته و خار، از پای من کشیده

جسمم رود شبانه در خاک مخفیانه
یاد آورد ز زهرا دفن من شهیده

خفتم خموش و دادم بر بیت بیت (میثم)
صد محنت نگفته صد راز ناشنیده

محمدجواد شیرازی

تاب و تبم، ذکر لبم هر دم رقیه است
زیباترین نامِ در این عالم رقیه است

از فتنه های این زمانه در امانم
تا آن زمان که محور دینم رقیه است

مثل علی و فاطمه، مانند زینب
بر رازهای آسمان محرم رقیه است
 
آب دهانش برکت آب است و نور است
نور فرات و کوثر و زمزم رقیه است

در عین وحدت کثرت از توحید دارد
هم فاطمه هم زینب است و هم رقیه است

هرجا که پرسیدند بنده صاحبت کیست؟
گفتم همان که دوستش دارم، رقیه است

اصلا نپرس این اطعمه از جانب کیست
روزی رسان حضرت مریم رقیه است

در وادی عشق و جنون تحقیق کردم
گشتم جهان را مرجع اعلم رقیه است

عمری است در قلبم نشاندم رایةِ عشق
عمری است ذکر روی این پرچم رقیه است

مدیون او هستم اگر که گریه کردم
بانی اشک و رازق ماتم رقیه است

از این طرف بر زخم او مرهم حسین است
از آن طرف بهر پدر مرهم رقیه است

درهم شده مویش ولی خیلی کریمه است
آن کس که ما را می خرد درهم رقیه است

یک جمله می گویم برای روضه کافی است
تنها سه ساله پیرِ قامت خم رقیه است

 
مهدی رحیمی

تا نفهمد هیچکس ناچار بازی می کنم
بین سرها بین این نیزار بازی می کنم

تا نبینم بیشتر شرمندگی عمه را
روزها با بچه ها بسیار بازی می کنم

بیشتر شرمندۀ چشم ربابم ای پدر
به خدا با بچه ها هر بار بازی می کنم

خواب را تا پر دهم از چشم هایم با خودم
تا سحر تا موقع دیدار بازی می کنم

درد دارم مثل زهرا مادرت اما همه
معتقد هستند با دیوار بازی می کنم

هی لگد خوردم در یک خانه از مردی بزرگ
تا به او گفتم که با مسمار بازی می کنم

زخم گوشم را همه فهمیده اند اما کسی
شک نکرده که چرا با خار بازی می کنم

هادی جانفدا

تو وقتی اومدی گفتم
که تقصیر دل من بود
تو که دیدی بابات خوابه
چه وقت گریه کردن بود

حالا که اومدی پیشم
بازم آغوشتو وا کن
بغل کن بغضمو بازم
غریبی مو تماشا کن

حالا که اومدی پیشم
بزار خلوت کنم با تو
بزار تعریف کنم ، بعدش
ببین من پیر شدم یا تو

ببخش حرفای تعریفی م
دیگه حرفای خوبی نیست
ببخش واسه پذیرایی
خرابه جای خوبی نیست

خرابه بسترش خاکه
خرابه بالشش خشته
تو خیلی خاکی ای اما
برای دخترت زشته

برای دخترت زشته
که خونش این طوری باشه
بزار چیزی نگم شاید
تو حرفام دلخوری باشه

کدوم خانوم با این حالش
پیش مهمون معذب نیست
ببخش از راه طولانی
سر و وضعم مرتب نیست

اگه مهمون داری باید
براش با جون مهیا شی
خجالت می کشی وقتی
نتونی از زمین پاشی

نگی من بی ادب بودم
نگی این دختر عاشق نیست
نمی تونم پاشم از جام
پاهام پاهای سابق نیست

حالا چشمای کم سومو
به هر چی جز تو می بندم
به زورم باشه پامیشم
به زورم باشه می خندم

مگه تو صورتم امشب
بغیر از خنده چی دیدی
که از وقتی پیشم هستی
یه بار حتی نخندیدی

یکی دستش تو تاریکی
به گونم خورده ٬ چیزی نیست
یکی از من یه گوشواره
امانت برده ٬ چیزی نیست

فقط دلتنگ تو بودم
که اعصابم به هم ریخته
یه قدری خسته راهم
یه کم خوابم به هم ریخته

میخوام امشب سرت تا صبح
به روی دامنم باشه
میخوام امشب شب خوب
ازینجا رفتنم باشه

دیگه اخماتو واکردی
منم با بغض میخندم
بیا آغوشتو وا کن
منم چشمامو میبندم

حامد خاکی

دیدنِ دستای بسته اومدی
پیش کاروان خسته اومدی
حالا که دیگه نمیتونم پاشم
حالا که پاهام شکسته اومدی

دخترت خیلی گرفتار شده
مثل عمه دست به دیوار شده
یه چیزی میگم به هیچکسی نگو
چشام از گرسنگی تار شده

بگو تو خرابه بندم نکنن
بیشتر از این گله مندم نکنن
به خدا خیلی سرم درد می کنه
بگو از موهام بلندم نکنن

ناله هام به آسمون رسیده بود
بسکه زجر موی منو کشیده بود
جلوش و اگه نگرفته بودن
سر دخترات و هم بریده بود

شنیدم موی تو هم کشیده شد
خیلی طول کشید سرت بریده شد
شنیدم یکیش به کوفه برنگشت
نیزه هایی که واست خریده شد

کی روی سینه ت نشسته بابایی
چشمای نازت و بسته بابایی
هنوزم داره خون از لبت میره
دندونات و کی شکسته بابایی