به گزارش مشرق، شیخ مفید در کتاب «الإرشاد» آورده است که: زید بن أرقم روایت کرده است که من در آن روزی که سرهای شهداء کربلا را در میان کوچه‎های کوفه بر روی نیزه‎ها حمل می‎کردند، در میان یک غرفه‎ای نشسته بودم که سر بریده امام حسین علیه‌السلام را که بر فراز یک نیزه جا داشت از برابرم گذشت و در آن هنگام شنیدم که سر امام حسین آیه‎ای از سوره کهف را تلاوت می‎فرمود: 

«أَمْ حَسِبْتَ أَنَّ أَصْحابَ الْکَهْفِ وَ الرَّقِیمِ کانُوا مِنْ آیاتِنا عَجَباً»

آیا چنان گمان می‌‏کنی که آنچه بر اصحاب کهف و رقیم از آیات ما گذشت شگفت‌‏انگیز بود؟» مورخان گفته‌‏اند که: چون یزید بن معاویه نواده پیامبر (ص)، حسین بن علی (ع) را کشت، سر او را بر بالای نیزه گذاشت و فرمان داد تا برای عبرت مردم آن را در شهرها بگردانند، و آن سر در این مسیر پیوسته همین آیه مبارکه را قرائت می‌‏کرد. آیا می‏دانی که چرا مخصوصا به تلاوت این آیه مبارکه ادامه می‏‌داد؟ شاید برای این معادله جهانی بود و برای آن که مردمان از این دچار شگفتی نشوند که آن سر شریف قرآن می‏‌خواند.

بدین گونه آن سر مبارک به این امر اشاره می‏‌کند که جهان در ضمن معادله‏‌ای حکیمانه جریان می‏‌کند که یکی از جمله‏‌های آن حمایت کردن خداوند متعال از مظلومان و ستمدیدگان است، بدان جهت که یاری دادن به ستمدیدگان جزئی از این معادله به شمار می‏‌رود که پروردگار ما سبحانه و تعالی در همه ابعاد جهان به جریان انداخته بوده است.

معنی این آیه آن است که: ای انسان! آیا چنان گمان می‌‏کنی که آنچه بر آنان گذشت چیزی عجیب و غریب است؟ هرگز چنین نیست.

بنابراین، تلاوت قرآن هم توسط سر بریده شده، عجیب و محال نیست؛ زیرا امام بنده خاص خدا بود که مظلومانه به شهادت رسید و خدا برای نشان دادن آیت بودن او و ظالم بودن دشمنانش این کرامت را به ایشان عطا فرمود.

آری، امام حسین (ع)، برادران و فرزندان و برادرزادگان و دیگر عزیزان و دلدادگان خود را مصداق آیه شریفه، قلمداد کردند و از رهگذر قرائت آیه شریفه، شرح حال خود را می‌داد که عزیزان سرافرازی که در حادثه خونین کربلا جان دادند و به مقام رفیع شهادت نائل آمدند، جوانان و جوانمردان برومندی بودند که سرلوحه کارشان ایمان به خدا بود و خداوند متعال هم بر هدایت آنان افزود و به بالاترین درجات هدایت، رسیدند و به مقام والای شهادت در راه خدا دست یافتند.