سرویس ورزش مشرق - روزی که قرعه کشی مرحله نهایی انتخابی جام جهانی 2018 برگزار شد و سوریه در گروه ایران و کره جنوبی و ازبکستان و قطر و چین قرار گرفت خوشبین ترین هوادار سوری هم فکرش را نمی کرد این تیم مدعی صعود به جام جهانی باشد. اما مردان «ایمن حکیم» با وجود میزبانی از رقبا در زمین بی طرف (مالزی) به خاطر اوضاع کشورشان از غیرممکن، ممکن ساختند و با شایستگی بعد از ایران و کره جنوبی و بالاتر از ازبکستان همیشه مدعی و قطر و چین متمول در رده سوم ایستاده و با متوقف کردن ایران در استادیوم آزادی راهی پلی آف شدند.

در پلی آف حریف سوری ها قهرمان آسیا و تیم قدرتمند استرالیا بود که تنها به خاطر تفاضل گل نتوانسته بود به جام جهانی برود. وقتی دیدار رفت دو تیم در مالزی 1-1 شد خیلی ها سوریه را یک حریف از پیش بازنده در دیدار برگشت در سیدنی تلقی کردند؛ خصوصا اینکه عمر خریبین مهاجم زهردار این تیم نیز دو اخطاره شده بود و نمی توانست بازی کند.

اما سوریه در سیدنی هم حریف را از همان ابتدا غافلگیر کرد و روی هنرنمایی «عمر السوما» در دقایق ابتدایی به گل رسید تا استادیوم 85 هزارنفری سیدنی غرق سکوت شود. شاید اگر تجربه کاپیتان «کیهیل» نبود کانگوروها نمی توانستند برنده این دیدار شوند....

هرچند سوریه در پایان 120 دقیقه و در حالی که حدود 25 دقیقه 10 نفره بازی می کرد، به استرالیا 2-1 باخت و از دور مسابقات کنار رفت اما نامی ماندگار در تاریخ انتخابی جام جهانی لقب گرفت و ثابت کرد واژه مردان سختکوش برازنده آنهاست. جمعیت میلیونی حاضر در میادین حلب و دمشق که فارغ از همه مشکلات به تماشای بازی تیم ملی کشورشان نشسته بودند باید سر خود را بالا بگیرند و استقبالی در خور شان از مردان به ظاهر بازنده خود انجام دهند که پیش بینی همین امر هم می شود.

شاید اگر«عمر السوما» که نقش بی بدیلی در 4 بازی اخیر تیمش داشت، از ابتدای مسابقات به دعوت تیم ملی کشورش لبیک می گفت .... شاید اگر توپ این ستاره در دقیقه 120 به جای بوسه بر تیر دروازه به تور می‌چسبید و دهها شاید دیگر، الان سوریه هم بلیت روسیه را در جیب داشت!

به هر حال زیبایی فوتبال به همین برد و باخت ها و شاید و اماهاست و تراژدی 20 سال پیش استرالیایی ها در ملبورن مقابل ایران امروز جای خود را به صعودی سخت اما شیرین داد. اما آنچه که مسلم است باید فارغ از هر گونه مسئله و تعصبی به احترام تیم ملی فوتبال سوریه تمام قد ایستاد و به سبک ایسلندی ها این تیم خوب را تشویق کرد، تیمی که شاید شایسته یک «ایسلند» شدن دیگر بود.