به گزارش مشرق، معصومه ابتکار، رئیس سابق سازمان حفاظت از محیط زیست در پاسخ به سؤالی، مبنی بر اینکه با اجرای توافق پاریس و کاهش 12 درصدی گازهای گلخانه‎ای که عمدتاً از منابع نفت و گاز تولید می‌شوند، محدودیت‌هایی در رشد اقتصادی کشور، ایجاد خواهد کرد، گفت: نه، من این مسأله را وارد نمی‌دانم؛ تمام این‌ها محاسبه شده است و اصلاً این‌طور نیست؛ توفق پاریس محدودیتی برای رشد اقتصادی ایجاد نمی‎کند.

وی ادامه داد: تقریباً 24 ماه روی اقتصاد کم‌کربن کار کرده‌ایم و در محاسبات آن رشد 8 درصد برای اقتصاد ایران لحاظ شده است و اقتصاد ایران مگر می‌تواند با آلودگی هوا رشد کند؟

معاون رئیس‌جمهور در واکنش به این مطلب که کاهش CO2 هیچ ارتباطی به آلودگی هوا ندارد؛ چراکه آنچه باعث آلودگی هوای کلان‌شهرها می‎شود، مونواکسیدکربن است نه دی‌اکسیدکربن که مورد بحث توافق پاریس است، گفت: آلودگی هوا دقیقاً به کاهش کربن و گازهای گلخانه‌ای ربط دارد.

وی در پایان تصریح کرد: رویکرد اصلی دولت این است که اقتصاد ایران باید به سمت کاهش کرین، کاهش گازهای گلخانه‌ای و کاهش آلودگی هوا حرکت کند و این‌ها دقیقاً با هم مرتبط هستند.

این در حالی است که طبق گزارش منتشرشده سازمان محیط زیست در مورد تبعات اقتصادی موافقت‌نامه پاریس در صفحه 28، آمده است که کاهش 12 درصدی انتشار گازهای گلخانه‎ای(تعهد داده شده در سند INDC ) موجب کاهش ارزش تولید به میزان 180078 میلیارد ریال (متناسب با قیمت های سال 83)خواهد شد که این میزان چیزی در حدود 7٫2 درصد از حجم کل اقتصاد خواهد بود.

از طرف دیگر، آلاینده‎های هوای شهرها عبارت از گازهای NOX، SOX و PM2.5 و PM10 هستند که هیچ ربطی به گازهای گلخانه‎ای به‌خصوص دی‌اکسیدکربن که در توافق‌نامه پاریس برای جلوگیری از کاهش گرمایش زمین مدنظر است، ندارند.

 به عبارتی دیگر توافق‌نامه پاریس با هدف کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای به خصوص دی‌اکسید کربن تدوین شده است و براساس آن تمامی کشورهای عضو کنوانسیون تغییرات آب و هوا سازمان ملل در صورت پذیرش این توافق‌نامه ملزم به کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای خود هستند تا از گرمایش زمین تا بیش از 2 درجه جلوگیری شود. در نتیجه، پذیرش توافق‌نامه پاریس به امید کاهش آلودگی هوای کلان‌شهرها سرابی بیش نیست.

جالب اینجاست که اساسا مهم‌ترین گاز گلخانه‌ای بخار آب است و دی‌اکسید کربن نیز نه تنها گاز آلاینده محیط‌زیست محسوب نمی‌شود، بلکه بخش اعظم آن در جو ناشی از فعالیت‌های زیستی در دریا و خشکی تولید شده است.

در عین حال دو نکته کلی درباره توافق پاریس باید مد نظر قرار گیرد:

1- باید توجه داشت که ایران رتبه اول در مجموع منابع نفت و گاز در دنیا را داراست و اجبار کشورها به کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای در توافق‌نامه پاریس، منجر به کاهش استفاده و فروش نفت و گاز در دنیا می‌شود. این در حالی است که کشورهای در حال توسعه مانند ایران در مسیر پیشرفت، نیاز به مصرف این سوخت‌ها برای احداث زیر ساخت‌ها و دستیابی به رشد اقتصادی دارند. در نتیجه، پذیرش این توافق‌نامه می‌تواند زمینه عقب افتادگی اقتصادی و صنعتی کشورهای در حال توسعه باشد. جالب اینجاست که آمریکا علت کنار کشیدن از توافق آب و هوایی قبلی یعنی پیمان کیوتو را جلوگیری از کاهش توسعه اقتصادی در این کشور عنوان کرده بود.

2- بر اساس توافق‌نامه پاریس، کشورها در سال‌های آینده باید تعهدات بیشتری را بپذیرند و در برای اجرای آن‌ها بکوشند. بنابراین توافق‌نامه پاریس می‌تواند به ابزاری برای فشار سیاسی بر کشور در سال‌های آینده مانند ابزارهایی چون حقوق بشر و انرژی هسته‌ای تبدیل شود زیرا در صورتی که کشور قادر به اجرای تعهدات خود نباشد با تهدیداتی چون تحریم‌های جدید روبرو است.