به گزارش مشرق، روزنامه «کیهان» در ویژه‌های خود نوشت:
نیویورک تایمز می‌نویسد: آمریکا باید بتواند بر رویکرد منفی خود در نادیده انگاشتن ایران غلبه کند؛ رویکرد منفی که بر هراس از نفوذ ایران متکی است.
پویش‌ها در عراق، به هیچ وجه ساده نیستند با این حال، به نظر می‌رسد که برخی در واشنگتن و دیگر پایتخت‌ها، با کوته‌بینی تنها بر یک مولفه تمرکز می‌کنند؛ ایران که از نظر آنها مسلط بر عراق و کنترل‌کننده آن است سیاست خارجی بلندپروازانه و توسعه‌طلبانه‌ای را دنبال می‌کند.
«رناد منصور» پژوهشگر خاورمیانه اندیشکده «چاتهام هاوس» معتقد است: «حیدر العبادی» نخست‌وزیر عراق برای پس زدن هژمونی ایران تلاش کرده و پیش و بیش از هر چیز، یک ملی‌گرای عراقی است و بی‌گمان طرفدار ایدئولوژی انقلابی حاکمیت ایران هم نیست.
بیشتر شیعیان عراقی، مقتدی صدر و آیت‌الله «علی سیستانی» همین گونه‌اند.
حتی در نیروهای بسیج مردمی هم که از طرفداران شصت گروه شیعه حاضر در پارلمان عراق شکل گرفته‌اند، برخی طرفدار ایران و برخی مخالف آنند.»
نویسنده در ادامه تأکید می‌کند: «عبادی برای توازن بخشی به نفوذ ایران، درپی هم پیمانی با دیگر بازیگران محلی منطقه‌ای و بین‌المللی برآمده است. اینها برخی از واقعیت‌های بافت کنونی عراق است که افراد بسیار زیادی در واشنگتن، آن را نادیده می‌گیرند و تنش‌های میان بغداد و کردها را به عنوان نمونه‌ای از تلاش ایران برای اعمال کنترل می‌بینند.»
البته که ایران در سیاست‌ها و کشمکش‌های همسایه نزدیک خود درگیر است. در واقع ایران، نیرومندترین بازیگر خارجی در عراق است و هنگامی که بحث عراق مطرح است، تهران همیشه یک گام از واشنگتن و متحدان آمریکا جلوتر است و این به دلیل مناسبات نزدیک با گروه‌هایی از جناح‌ها و قومیت‌های مختلف است که ایران را به فهم بهتری از سپهر سیاسی عراق مجهز می‌کند.
این نفوذ، تبدیل به گرایشی برای انهدام عراق نمی‌شود. ایران با خاطره‌ای که از جنگ مرگبار دهه ۱۹۸۰ میلادی با عراق دارد، بی‌گمان می‌خواهد که عراق نیرومند نباشد اما منافع ایران شامل ثبات نسبی وضعیت عراق و مرزهای امن هم می‌شود.
سقوط بخش‌هایی از عراق به دست گروه داعش در سال ۲۰۱۴، ایران را در حالت هشدار قرار داد. از همان سال ۲۰۰۳، مقام‌های واشنگتن، برداشت نادرستی از ایران داشته‌اند؛ همیشه هیجانات بر واقعیت غلبه داشته تا فهم واشنگتن را محدود سازد.
اما ایران، هنگامی که به حضور آمریکا در خاورمیانه می‌پردازد، از سیاست عملگرایی سرمشق می‌گیرد و به موفقیت‌های بیشتری هم می‌رسد. ایران یک بازیگر هوشمند در منطقه است. این واقعیت را نمی‌توان انکار کرد.
