به گزارش مشرق، سعد الله زارعی در کانال تلگرامی خود نوشت:

من مرحوم آیت‌الله حائری شیرازی را در صفات زیر برجسته دیده‌ام :

۱ - عالمی باسواد و در حوزه دین ژرف اندیش و دارای نواوری بود . در طول دورانی که پای سخنشان نشسته ام ایشان را پر نکته و باریک بین دیدم ؛

۲ - صاحب سبک در تبیین مسایل دینی و علمی و اجتماعی بود و از این رو در مجامع علمی مورد استقبال بسیار بود و در بین روحانیون شیراز هیچکس را از این حیث نزدیک به ایشان ندیدم .

 تکیه ایشان به تمثیل در تبیین مسایل ، ذهن و دل را پذیرای مطالب ایشان می کرد و مثال ها را چنان می شکافت که نشان می داد ذوالفنون است ؛

۳ - در حد بالایی ادبیات جهان را می شناخت و دایره معلوماتش محدود به متون اسلامی و ایرانی نبود .

گفتگوهای ایشان با پیروان ادیان و مذاهب مختلف که گاهی به زبان خودشان سخن می گفت از این اشراف حکایت داشت .

 کتاب های مشهور جهان را خوانده و در مباحث خویش از انان استفاده می کرد ؛

۴ - مدرسه ای و مسجدی و کتابخانه و بیمارستانی تاسیس نکرد و چیزی از این ها به یادگار نگذاشت ولی شاگردان زیادی تربیت کرد و هزاران جوان از او می اموختند ؛

۵ - در سیاست تندی نداشت و حال انکه بخصوص در فاصله سال های ۶۱ تا ۶۷ شیراز جو تندی داشت . من هیچگاه موضع تندی از او در برابر مخالفانش ندیدم . کم نبودند کسانی که در دوره مورد اشاره مخالف او بودند و بعد یا کاملا و یا تا حد زیادی مسیر سیاسی خود را اصلاح کردند  .
 در عین حال کُندی او در این مسایل بسیاری را ناراحت می کرد ؛
 
روش مدارای سیاسی او در سه دوره پر ماجرای هاشمی ، خاتمی و احمدی نژاد استمرار داشت . او از یک سو با هر سه انان فاصله ای نه چندان زیاد داشت و بطور کلی منتقد آن ها به حساب می امد ، در عین حال کمک کار آنان نیز بود و لذا نزد هر سه همواره محترم شمرده می شد .
البته در این بین و بخصوص این اواخر درجه انتقادش از مرحوم هاشمی فزونی گرفته بود که می دانید این فقط به او محدود نبود و منتقدین هاشمی در بین علما روز به روز بیشتر می شد ؛

۶ - فروتنی و ساده زیستی از ویژگی های برجسته ایشان بود . عدم تقید به امکانات و رفت و امد بسیار اسان بین مردم و زهد ایشان در زندگی شخصی که نمی خواست به چشم هم بیاید ، به مستقل بودن او کمک می کرد ؛

۷ - اهل سرکشی به حوزه مسیولیتی خویش بود حضور پررنگی در جبهه داشت و به بسیاری از شهرهای استان فارس سفر کرد و با مردم عادی حشر و نشر داشت . نوعا دعوت دیگران به سخنرانی و یا حضور را رد نمی کرد و هیچگاه نمی پرسید چند نفرند و اهل چه دسته سیاسی هستند .

 یک بار ایشان را برای سخنرانی در چالوس دعوت کردم بدون چانه زنی قبول کرد و وقتی گفتم برایتان بلیت هواپیما تهیه کنم گفت با ماشین می ایم و امد . در انجا مبرزترین اساتید حوزه و دانشگاه سخنرانی کردند  و او بهترین سخنرانی را در باب مبانی نظریه سیاسی حضرت امام خمینی روحی فداه ارائه کرد و وقتی خواستیم او را برای استراحت به هتل ببریم گفت نه دوست طلبه ای دارم که به منزلش می روم . شما به کارتان برسید .
البته بی شک در میانه ۶۰ سال فعالیت علمی ، اجتماعی و سیاسی بطور طبیعی هم که شده خطاهایی رخ می دهد و ایشان از این قاعده جدا نبود و لذا نقدشان هم اگر به وادی بی انصافی کشیده نشود ، رواست .

خدایش بیامرزد و خدامان بیامرزد .

 او وقتی رفت فقیه عالی رتبه و دقیقی چون ایت الله خامنه ای دامت برکاته در باره اش نوشتند :

این عالم متفکر ، از جمله عالمان دینی برجسته و موفقی بودند که عمر با برکت خود را یکسره در خدمت تربیت نفوس و تعالی بخشیدن به روح و دل و فکر و عمل مخاطبان خود قرار دادند .