به گزارش مشرق، در نوامبر سال ۱۹۴۸ پیش از دیدارهای هفته بیست و پنجم لیگ آرژانتین اعتراض‌های دسته جمعی شد. بازیکنان خواستار دستمزدهای خود شدند و توانستند آن را به دست آورند. آنها بهترین دستمزدشان را دریافت کردند اما مقدارش را کم می‌دانستند. آنها ۱۵ درصد ارزش قراردادها را دریافت کردند. فدراسیون فوتبال آرژانتین صدای معترضین را شنید اما فکر نمی‌کرد که بتوانند تهدیدهایشان را به انجام برسانند. آنها اعتصاب کردند و در روز یک‌شنبه مسابقه فوتبال برگزار نشد. این قضیه عواقبی داشت.

باشگاه‌ها سعی کردند با بازیکنان ذخیره و جوانان به بازی‌های خود ادامه دهند و فکر می‌کردند بازیکنان حرفه‌ای زمانی که متوجه شوند از پول بیشتری خبری نیست به تیم‌های خود بازخواهند گشت. مورنو، بازیکن مشهور آن دوران به خاطر استعدادی که داشت و او را "لا ماکینا" ریور پلاته می‌دانستند با تیم اونیورسیداد کاتولیکا شیلی قرارداد امضا کرد. این اتفاق یک فقدان بزرگ برای لیگ آرژانتین به حساب می‌آمد اما اتفاق‌های بدتر در راه بود.

در سال ۱۹۴۹ شرایط بدتر شد. گفت‌وگوها، بدقولی‌ها و اعتصاب‌ها وجود داشت. برخی از بازیکنان به میادین بازگشتند اما بعضی دیگر نه. در میان معترضان یک جوان همیشه سرکشی بود که آلفردو دی استفانو نام داشت. در این شرایط در پانزدهم جولای یک روزنامه‌نگار به کلمبیا اشاره کرد که لیگ این کشور قوانین فیفا را زیر پا گذاشته است. آنها به بهترین بازیکنان آرژانتین پیشنهادهای جدی دادند و از این اختلاف‌ها بهره لازم را بردند. کلمبیا در این ماه‌ها بدون پرداخت هزینه انتقال نه تنها بازیکنان آرژانتینی را جذب می‌کرد بلکه از آمریکای جنوبی و اروپا نیز با این روش لیگ خود را تقویت می‌کرد. با این حال بازیکنان آرژانتینی را به خاطر شرایطشان به راحتی جذب می‌کردند.

مهاجرت بازیکنان بیش از حد شد. بازیکنان، کلمبیا را سرزمین "ال دورادو" (سرزمین طلایی که در یک افسانه کلمبیایی به آن اشاره شده است و گفته می‌شود همه چیز این شهر از طلا بوده است) می‌نامیدند. ۵۷ بازیکن به این کشور رفتند. در میان آنها دی استفانو با انجام ۶۶ بازی و به ثمر رساندن ۵۹ گل برای ریورپلاته نیز بود. با این حال بازیکنان بزرگی همچون پدرنرا، روسی، بائس، رودولفو، دئامبروسی، ریال، رِیِس، پونتونی، ساستره، فریرو، کوتسی، فریرا و ... کشورشان را به مقصد کلمبیا ترک کردند. این موضوع یک سقوط برای فوتبال آرژانتین به حساب می‌آمد که جذابیتش را از دست داد.

با وجود این که آرژانتین به راحتی می‌توانست فوتبالیست‌های با استعدادی را پرورش دهد. این اتفاق باعث بر هم ریختن همه چیز شد. کاهش فروش بلیت و درآمدزایی از جمله آنها بود. این شرایط باعث شد مدیران باشگاه‌ها تعهد بدهند ۱۵ درصد قراردادها را بازیکنان دریافت کنند. فیفا مجبور شد وارد این قضیه شود و معاهده لیما را در سال ۱۹۵۱ به امضا رساند تا شرایط لیگ کلمبیا عوض شود و تعهدی میانشان وجود داشته باشد. توافق شد که قراردادهای باشگاه‌های کلمبیایی بر اساس قوانین فیفا انجام شود با این هدف که آن بازیکنان به باشگاه‌های قبلی خود بازگردند. با گذشت زمان کلمبیا قبول کرد که دیگر با بازیکنی بدون پرداخت هزینه انتقال قرارداد امضا نکند.