به گزارش مشرق، حامد مظاهریان- معاون وزیر راه و شهرسازی گفت: در سال ۱۳۴۱ ساختمان پلاسکو با ارتفاع ۴۲متر بلندترین ساختمان تهران بود و در کنار ساختمان آلومینیوم از اولین آسمان‌خراش‌های تهران شمرده می‌شدند.
به باور بسیاری این ساختمان نماد تهران جدید و معماری مدرن در پایتخت و به عنوان یک نماد شاخص شهری محسوب می‌شد اما در ۳۰دی ماه ۱۳۹۵ درحالی بعد از ۳.۵ ساعت سوختن، فروریخت که هنوز تعداد زیادی آتش‌نشان درحال مهار آتش‌سوزی، در بیرون و داخل ساختمان بودند.در این یکسال بارها و بارها به حادثه دردناک پلاسکواشاره شده است.
آنچه در گزارش ملی پلاسکو می خوانیم به دیدگاه من نزدیک است؛
ساختمان پلاسکو ناباورانه فرو ریخت تا پرسش هایی بزرگ مطرح شوند. نویسنده ای به ظرافت نوشته بود "پلاسکو فرو نریخت بلکه به پا خاست" و درست می گوید که پلاسکو به پا خاست تا ساختار و انسجام مدنی ایران را به پرسش بگیرد. پلاسکو به پا خاست تا بپرسد " شما ایرانیان چه کردید وچه نکردید که من در آتش سوختم و فرو ریختم؟"
این حادثه آزمونی از کارایی دانشی، فناوری و مدیریت شهری بود که در مرکز پایتخت و در نزدیک ترین محل از نظر دسترسی به امکانات دولتی بود. با خود هزاران پرسش از دانش و فن آوری و مدیریت شهری را مطرح کرد و نهایتا دانش امروز ما را زیر سوال برد، تا از آن درس بگیریم ...
اگر بخواهیم صادقانه صحبت کنیم در جهان امروز وقوع حوادث مشابه اجتناب ناپذیر است مصداقش هم حوادث فراوانی است که در گوشه کنار جهان توسعه یافته نیز اتفاق می افتد، در تابستان امسال برج گرنفل در لندن آتش گرفت و حداقل ۷۹ نفر کشته یا مفقود و ۷۰نفر زخمی شدند.
گزارش ملی پلاسکو توصیه می کند چنین حوادثی را باید در حافظه تاریخی ملت زنده نگه داشت و با تدوین قوانین و رویه های مناسب، راهکارهایی برای تاثیرگذاری مثبت این حادثه بر زندگی ملت ارایه داد.
حادثه پلاسکورا باید هشداری بدانیم تا حقیقت آسیب پذیری جدی شهرهای بزرگ و دارای تمرکز جمعیت و سرمایه های کشور، به باور همگان به ویژه مدیران دستگاه ها بنشیند. بلکه از این آزمون بیدار شویم و برای آزمون بزرگ تر بعدی آماده شویم.
موضوع نگه داری ساختمان در ایران عمق کمی دارد، تا قبل از پلاسکو کمتر از آن سخن گفته شده و قوانین وضع شده به شدت از عدم کارآیی در رنج هستند.
نسخه جدید مبحث ۲۲ مقررات ملی ساختمان مراحل آخر تدوین را می گذراند. این نسخه باید در بردارنده آخرین تجارب جهانی بوده و با در نظر گرفتن واقعیت های امروز جامعه ایران قابلیت اجرا داشته باشد.
این مبحث فرصت مناسبی است تا مهندسان ساختمان سهم خود را در داشتن شهر و خانه هایی ایمن به مردم شهرشان ادا کرده و در حفظ جان و مال آنان ایفای نقش کنند.
