به گزارش مشرق، پس از رحلت رسول گرامی اسلام(ص) به دلیل تندروی برخی صحابه، امت اسلام با یکی از عظیم‌ترین فتنه‌ها روبرو شد که همان موضوع غصب خلافت امیر مؤمنان(ع) بود. پس از این واقعه این سؤال همواره مطرح بود که فلسفه وصیت پیامبر(ص) نسبت به سکوت امام علی(ع) در این شرایط چه بود. 

بیشتر بخوانید:

مقابله با غاصبان فدک؛ به بهای شهادت در راه خدا

نفرینی که در سایه دستور ولی اجرا نشد

آیت‌الله بهجت در بیاناتی در این باره گفت: «حضرت امیر شمشیرش را برداشت که برود مطالبه حق فاطمه بکند؛ اذان را شنید. گفت می‌خواهی این اذان پابرجا باشد یا بروم بکشم کسانی را که مخالفت با نور اللّه با فاطمه می‌کنند. گفت نه می‌خواهم اذان باشد. اسلام صوری باشد. همان اسلام صوری را مراعات کردن کار را به جایی رساند که «إرتد الناس بَعدَ رسول الله إلا ثلاثه؛ بعد از رسول الله؛ فقط سه نفر مرتد نشدند»؛ آن ثلاثه شد به اندازه 500 میلیون. تقیه این کار را کرد. و إلا اگر از همان اول به سب و طعن و فلان و اینها مشغول می‌شدیم کجا زیاد می‌شد؟ همین زیادی‌ها هم از دست می‌رفتند.»

متن سخنرانی را در ادامه مشاهده کنید: