گروه فرهنگ و هنر مشرق - آرش فهیم از خبرنگاران و نویسندگان فعال روزنامه کیهان است. او در زمینه های فرهنگی و هنری فعالیت می کند و پدرش محمدتقی فهیم از منتقدان سینمای ایران است. او در تازه ترین نوشته اش در شبکه های اجتماعی، خاطره اش از اولین صعودش به قله دماوند را با سالگرد پیروزی انقلاب گره زده است. آرش فهیم این روزها در روزنامه کیهان، صفحه فرهنگ مقاومت را نیز مدیریت می کند.

صعود به بلندترین نقطه خاک ایران یعنی قله دماوند ، یک تجربه شگفت انگیز است. من دوبار این اتفاق را تجربه کردم.

اولین بار سال 79 بود؛ موقعی که فقط 16 سال سن داشتم. پایین وقتی راهپیمایی را شروع کردیم، دماوند مثل یک کوه معمولی به چشم می آمد و رسیدن به قله کار چندان دشواری به نظر نمی رسید. اما هر چه پیش می رفتیم به عظمت کوه و جان فرسا بودن راه، بیشتر پی می بردیم. وقتی به میانه مسیر رسیدیم، نیمی از همراهان خسته شدند و به پایین برگشتند. هر چه بالاتر می رفتیم، سخت تر می شد. 500 متر مانده به قله، رفتن که هیچ، حتی ایستادن هم غیرممکن شده بود. خستگی و کوفتگی بدن یک طرف، افزایش شیب، کاهش اکسیژن، سوز سرما و گازهایی که متصاعد می شدند، همه دست به دست هم داده بودند تا ما را از ادامه مسیر بی خیال کنند.

اما رویای فتح قله، همه فشارها را خنثی می کرد و ما -چند نفر باقی مانده از گروه- تسلیم نمی شدیم. هنوز فراموش نکردم که فشار به حدی شده بود که 100 متر آخر تا قله را سینه خیز و چار دست و پا بالا می رفتم. اما بالاخره رسیدم؛ من دماوند را فتح کردم. این عکس هم مال چند دقیقه بعد از همان لحظه رویایی است.
40 سالی که از 22 بهمن 57 تا به حال گذراندیم، خیلی به تجربه «دماوند نوردی» شباهت دارد. گویی الان در فاصله 500 متری قرار داریم. خستگی امانمان را بریده است. همه فشارها به ما تحمیل می شود. اما «آن بالا» آنقدر خوش می درخشد که تسلیم نمی شویم؛ تا فتح قله و بلندترین نقطه زمین، چسبیده به آسمان!