به گزارش مشرق، اگر صحبت از تنیس جهان می شود، بی شک کسی پرافتخارتر و بزرگتر از این مرد سوییسی نیست، راجر فدرر.

چیزهای زیادی درباره سوییس نمی‌دانیم، ساعت‌های کوکو، ساعت مچی‌های گرانقیمت و برنامه دقیق راه آهن و ... نه بیشتر اما کشور واقع در رشته کوه آلپ یک پسر محبوب دارد که نگاه‌ها را تغییر داده؛ راجر فدرر.
پیتر پن تنیس مردان، ماشین زمان خود را به روتردام برد و با پیروزی 2 بر یک مقابل روبین هاس هلندی به نیمه‌نهایی مسابقات ABN AMRO صعود کرد. با این پیروزی و صعود او برای نخستین بار بعد از نوامبر 2012 به صدر جدول رده‌بندی جهانی برترین تنیسورها راه یافت. این پدر 36 ساله دوجفت دوقلو حالا مسن‌ترین بازیکنی است که نفر اول تنیس جهان شده و جانشین آندره آغاسی شده که در سال 2003 در 33 سالگی نفر اول جهان شد. تنها این رکورد ثبت نشده و فاصله 5 سال و 106 روز میان دو بار قرار گرفتن در صدر جدول رده‌بندی جهانی نیز بی سابقه است. او نخستین بار در سال 2004 مرد شماره یک جهان شده و با توجه به اینکه آخرین بار در سال 2018 به چنین جایگاهی دست یافته، صاحب رکورد طولانی‌ترین فاصله شده و رکورد رافائل نادال را شکسته، رقیب همیشگی‌اش که با صعود به نیمه‌نهایی مسابقات هلند کنارش زده.
از سال 2012 که فدرر رتبه اول خود را از دست داد و خیلی‌ها فکر کردند او دیگر اوج نمی‌گیرد، نوواک جوکوویچ، نادال و اندی ماری دورانی طولانی در صدر جدول قرار گرفته‌اند اما با افت این مثلث و رقابت شان با یکدیگر، فدرر خودش را بالا کشید و حالا بعد تازه‌ای به تنیس بخشیده.
او یکی از بهترین بازگشت‌های تاریخ ورزش در سنین بالا را رقم زده. ماه گذشته برای دومین سال متوالی قهرمان اوپن استرالیا شد و رکوردش در گرنداسلم‌ها را به 20 قهرمانی افزایش داد؛ بعد از کن راس‌ول که در سال 1972 قهرمان ملبورن شد، فدرر مسن‌ترین فاتح نخستین گرنداسلم فصل محسوب می‌شود. در واقع او بعد از جشن تولد 35 سالگی‌اش که برای بسیاری از ورزشکاران بخصوص در ورزش پرتحرک و دشوار تنیس پایان دوران حرفه‌ای به شمار می‌رود، اوج گرفته و از 5 گرنداسلم سه تا را برده و کسانی که به دنبال عمر جاودان و جوانی ابدی می‌گردند، واقعا باید DNA فدرر را مورد بررسی قرار دهند. فدرر اما با وجود جادوی منحصر به فردی که بازیکنان دیگر تنها می‌توانند رویایش را در سر داشته باشند، در مورد توانایی‌اش برای پشت سر گذاشتن سختی‌های فرآیند پا به سن گذاشتن به دنبال توجیهی کاربردی و عاقلانه است. وقتی او در سال 2016 دچار مصدومیت زانو شد و به اجبار مدتی به حاشیه رفت، نتوانست در اوپن فرانسه شرکت کند و به رکورد 65 حضور متوالی در گرنداسلم‌ها پایان داد اما تصمیم درستی گرفت.
همان سال در ویمبلدون بازی کرد و با زحمت بسیار تا نیمه‌نهایی رفت اما بعد از آن فصل خودش را پایان داد و فرمولی پیدا کرد که از زانو و کمرش مراقبت کند و از آن مهم‌تر فرصتی دوباره پیدا کند تا صفحاتی طلایی به کتاب حرفه خود بیفزاید.
توجه به کیفیت و نه کمیت اساس آن بود و او در سال 2017 در 12 تورنمنت شرکت کرد که در 7 تا قهرمان شد از جمله اوپن استرالیا، ویمبلدون که با هشتمین قهرمانی‌اش رکورد زد و مسابقات مسترز مهمی مثل ایندین ولز، میامی و شانگهای.
او چند روز قبل در شهر بندری هلند گفت: «فلسفه من این است که هر وقت آماده‌ام بازی کنم. کاری که من سال گذشته کردم و آنچه رافائل نادال انجام می‌دهد، چیزی سبکتر از یک برنامه معمولی است اما به دیگران نشان می‌دهد که با کمی سختکوشی و تمرین بیشتر شما بازیکن متفاوت و بهتری می‌شوید. امیدوارم این ترس را از بین برده باشم، این اتفاق مثبتی است که جاافتادنش زمان می‌برد.»
برای یک ورزشکار که به نظر می‌رسد تیک تیک ساعت با عجله او را به پایان سوق می‌دهد، گفتن این حرف‌ها آسان است اما سی و چند ساله‌های دیگر مثل نادال، ماری و جوکوویچ از این حرف‌های عاقلانه درس‌های خوبی می‌گیرند.