هواپیمای «اونجر» (انتقام‌جو) ساخت شرکت «جنرال اتمیکس»، هواپیمایی براق با موتور جت است که از ارتقای هواپیماهای نظامی مشهور «پرداتور» (شکارچی) و «ریپر» (دروگر) ساخته شده و به عنوان یک «وسیله آزمایشی» مسلح به سوی افغانستان فرستاده می‌شود. به گزارش «زاک روزنبرگ» از سایت «فلایت گلوبال»، نیروی هوایی خود اعلام کرده که عاشق «محفظه اسلحه‌های داخلی و محل 4 موشک تعبیه شده روی بال‌های این هواپیما» است که به آن «انعطاف‌پذیری بیشتر و اجازه استفاده از انواع بسیاری از سنسورها و اسلحه‌های نسل بعد را می‌دهد.»

 

مشکل این جا است که در افغانستان به چنین هواپیمایی نیاز نیست. محفظه اسلحه داخلی که ردپای راداری بمب و موشک را مخفی می‌کند، در مأموریت‌های مخفی مورد استفاده قرار می‌گیرد. اکثر جنگنده‌ها چنین قابلیتی را ندارند؛ و در شرایط کنونی «طالبان» موشک‌های تحت هدایت رادار ندارد تا هواپیماهای ناتو را مورد هدف قرار دهد. به علاوه هم اکنون هم ده‌ها هواپیمای بدون سرنشین و مسلح در افغانستان حضور دارند؛ یک هواپیمای بیشتر ضرورتی ندارد.

 

این باعث می‌شود سؤالی پیش بیاید: آیا هواپیمای «اونجر» که 41 پا طول دارد، واقعاً به هدف افغانستان پرواز می‌کند؟ یا طراحی شده است تا در آسمان همسایه‌های سرکش افغانستان گشت بزند؟ همسایه‌هایی که هر دو موشک‌های تحت هدایت رادار دارند. این وظیفه به عهده هواپیمای «آر کیو 170» شرکت «لاک‌هید مارتین» بود؛ اما دو هفته پیش یکی از این هواپیماها در ایران سقوط کرد. مسلماً نیروی هوایی چند «آر کیو 170» دیگر نیز برای استفاده علیه ایران و پاکستان دارد. به هر حال، این هواپیماهای پیشرفته در افغانستان، کره جنوبی و ژاپن کشف شده‌اند. اما هواپیمای «اونجر» که اولین پرواز خود را دو سال پیش انجام داد، جدیدتر و دارای توانایی‌های بیشتری از «سنتینل» دارد، که به عقیده غالب اوایل دهه اول قرن حاضر ساخته شده است.

 

«اونجر» ظاهراً دارای یک رادار نقشه‌برداری سطح زمین و همان دوربین‌های فوق پیشرفته هواپیمای «اف 35 جنگنده جوینت استرایک» است؛ امکاناتی که این هواپیما را به گزینه‌ای عالی برای گشت مخفی بر سر، به عنوان مثال، تأسیسات هسته‌ای مشکوک و یا کمپ‌های تروریستی تبدیل می‌کند که تحت پوشش رادارهای پدافند هوایی و موشکی هستند؛ و برای پیروزی در جنگ روانی نیز بهترین گزینه پرواز مخفیانه یک هواپیمای پیشرفته بدون سرنشین و مسلح بر فراز ایران برای تلخ کردن شادی تهران از در اختیار گرفتن یک هواپیمای «آر کیو 170» ظاهراً سالم است.

 

لازم به ذکر است: نیروی هوایی «اونجر» را صرفاً به عنوان پاسخی به اقدام تهران به افغانستان نمی‌فرستد. شاخه هوایی [ارتش] خرید «اونجر» را در ماه ژوئیه آغاز کرد؛ مدت زیادی پیش از آن که ویدیوی سپاه ایران در «یوتیوب» منتشر شود. در این ویدیو ظاهراً به یک «سنتینل» اشاره می‌شود که در مکانی شبیه به حیاط یک دبیرستان قرار گرفته است.

 

همچنین مشخص نیست که آیا این هواپیمای «اونجر» اقدامی در افغانستان صورت می‌داد یا خیر. فضای جنگ در افغانستان کاملاً رو به آرامش است. به گزارش فرماندهی مرکزی آمریکا، جنگنده‌های ناتو ماه گذشته تنها 310 بمب بر سر افغانستان ریختند که در مقایسه با 866 بمب نوامبر 2010 تعداد اندکی است. حمایت از طریق هواپیماهای پیشرفته بدون سرنشین طبیعتاً برای افزایش عملیات‌های نظارتی بر روی ایران و پاکستان مورد استفاده قرار می‌گیرند و نه جنگ افغانستان.

 

هواپیمای «اونجر» ظاهراً اولین خرید نیروی هوایی آمریکا بوده است. هواپیمای شرکت «جنرال اتمیکس» که بال‌هایی رو به عقب دارد، با همان سیستم‌های کنترلی مستقر در زمین «پرداتور» و «ریپر» (و احتمالاً همچنین «آر کیو 170») سازگار است. احتمالاً «اونجر» نیز به راحتی در اسکادران هواپیماهای بدون سرنشین نیروی هوایی آمریکا جای خواهد گرفت.

 

«اونجر» به همراه هواپیمای «ایکس 45 سی» شرکت «بوئینگ» و «ایکس 47 بی» شرکت «نورتروپ گرومان»، نماینده قدرت یگان هوایی جنگنده‌های بدون سرنشین نیروی هوایی و همچنین نیروی دریایی در آینده هستند. اما «اونجر» در ابتدا باید امتحان خود را در (ایران و پاکستان و) افغانستان پس دهد.