به گزارش مشرق، در این دوره چند فیلم کوتاه به همراه ۱۳ فیلم بلند به نمایش در می‌آیند. فیلم‌هایی مانند «خوک»، «کله سرخ»، «لَرد»، «هندی و هرمز»، «اسرافیل»، «تابستان داغ» که اغلب تصویر واقعی از جامعه ایرانی نمایش نداده و به جعل تصاویری سیاه و چرک و فاجعه بار از این جامعه پرداخته‌اند. برخی از آنها نیز مانند «لَرد» نه تنها پروانه ساخت و نمایش ندارند بلکه در حمایت از فرقه بهائیت ساخته شده‌اند.

جشنواره فیلم‌های ایرانی در کلن آلمان در ۳۰ اردیبهشت سال ۱۳۹۳ با کنفرانسی مطبوعاتی در خانه سینما با حضور فرهاد توحیدی رئیس‌هیئت‌مدیره و سخنگوی وقت خانه سینما، شهرام مکری (فیلمساز) و سیامک پور شریف (مقیم آلمان) به عنوان رئیس‌هیئت‌مدیره و دبیر این جشنواره کلید خورد و اولین دوره‌اش هم در روزهای ۲۹ مه تا اول ژوئن ۲۰۱۴ برابر با ۸ تا ۱۱ خرداد ۱۳۹۳ در آلمان با حضور فرهاد توحیدی در شهر کلن آلمان برگزار شد. علاوه‌بر سازمان سینمایی، وزارت امورخارجه نیز از جمله حامیان جشنواره مذکور بود که فرهاد توحیدی در مصاحبه‌اش با وب سایت BBC فارسی به تاریخ ۱۳ خرداد ۱۳۹۳، صریحا به آن‌اشاره داشت.

این جشنواره که ۴ دوره قبل آن نیز بحث برانگیز بود با همکاری بنیاد هاینریش بل آلمان و البته برخی حمایت‌های دولت این کشور برگزار شده و همواره محلی برای نمایش آثاری از این سینما بوده که یا پروانه نمایش نداشتند و یا تصویر نابهنجاری از جامعه ایرانی را به نمایش می‌گذاردند. این تصویر آنچنان نامطلوب و سیاه بود که سال گذشته و پس از برگزاری چهارمین دوره، صدای رسانه‌های خارجی حامی این فستیوال را نیز در آورد چنانچه وب سایت رادیو دولتی آلمان (دویچه وله) درباره آن نوشت:

«... فیلم‌هایی که در این دوره از جشنواره به نمایش در آمدند، به شکل ویژه‌ای تلخ و پردرد بودند. فیلم‌های اجتماعی سرانجام به فاجعه خانوادگی ختم می‌شوند؛ کمدی‌های شاد و سبک نیز دست آخر به مصیبت و ماتم می‌انجامند...»

همچنین تحلیل وب سایت رادیو دولتی فرانسه (rfi) نیز درباره فضای فیلم‌های فستیوال، چنین بود:

«...امسال در مجموع ۲۳ فیلم کوتاه و بلند سینمایی و مستند در فستیوال فیلم کلن به نمایش درآمد. فضای بسیاری از این فیلم‌ها، مثل سال گذشته تیره، ناامیدکننده، ملال انگیز و در مواردی خشن و مازوخیستی بود. شاید به این دلیل بود که امسال به عنوان نمونه، هنگام نمایش دو فیلم ... تنها چند ده نفر در سالن حضور داشتند و تعدادی نیز به عنوان اعتراض آشکار، سالن را ترک گفتند...»

به نظر می‌آید دوره پنجم این جشنواره نیز با توجه به فیلم‌های انتخابی بر همان سبک و سیاق سیاه‌نمایی دوره‌های پیشین است. حال مشخص نیست با توجه به مسئولیت‌های سازمان سینمایی وزارت ارشاد، برای ممانعت از این فلاکت‌نمایی جامعه ایرانی در جشنواره یاد شده که در واقع با تعامل مابین محافل به اصطلاح سینمایی داخل و خارج کشور برگزار می‌شود، چه تمهیداتی اندیشیده شده تا مخاطبان خارج کشور اینچنین در برابر هجمه سیاه اندیشی و تاریک نگری طیفی از فیلمسازان این سینما قرار نگیرند.