به گزارش سرویس دفاع و امنیت مشرق، کره شمالی، مثال خوبی برای برخی سیاست ورزان تیترساز است؛ روزی هواداران انقلاب و طرفداران ایستادگی مقابل زیاده خواهی غرب را مواخذه می کردند که می خواهند، ایران را کره شمالی کنند و روزی دیگر، سرکوفت می زنند که چرا همچون کره شمالی دست دوستی نفشاریم. غافل از آنکه، آنهایی که از کره شمالی شدن و علف خوار شدن مردم می گفتند، مرگی را برای ملتی هشدار می دانند که خود، با دروغ و توهم می خواستند مسمومش کنند. اما همان موج سوارها، خوب یاد گرفته اند که هزینه ندهند، لکن سود اقدامات را به حساب خود و تفکرشان بریزند؛ درست مثل بتونی که در برنامه هسته ای و فضایی ریخته شده اما موفقیت می نامندش.

موشک های بالستیک و فناوری فضایی به خصوص ماهواره برها از جمله بحث های بسیار مهم و استراتژیک برای امور دفاعی و علمی کشورها به حساب می آیند. برای جمهوری اسلامی ایران نیز این توان موشکی به عنوان رکن اصلی بازدارندگی کشور از سالهای بعد از جنگ تحمیلی وارد کارزار دفاع از میهن شده و پس از آن نیز، فناوری فضایی نیز به عنوان یکی از علوم برتر روز از جمله مباحثی بود که در دهه ۸۰ و اوایل دهه ۹۰ با جدیت پیش گرفته شد تا ایران، به سرعت وارد باشگاهی پولساز و اقتدارساز شود. با سوء استفاده از این موضوع که بخشی از این دو فناوری دارای فصل مشترک و همپوشانی هستند و علومی که برای طراحی و ساخت موشک های بالستیک کاربرد دارد، در بخش هایی زیربنای بحث ماهواره برها و رسیدن به ماوراء جو زمین نیز محسوب می شود، با تعریف ایران هراسی غرب، تلاش شد برنامه فضایی کشور و پس از آن، برنامه موشکی، دچار توقف و ایستایی کامل شده و اکنون حدود ۱ سال است، خبری از برنامه های امیدبخش و اقتدارآفرین در این حوزه ها نباشد.

یک سال از حمله موشکی به داعش گذشت

۲۸ خرداد ماه سال ۹۶ شاهد حمله موشکی سپاه به دیرالزور سوریه در تلافی حمله تروریستی گروهک داعش به مجلس شورای اسلامی و حرم حضرت امام (ره) بودیم. بعد از پایان جنگ تحمیلی و حمله موفق موشکی علیه تروریست های منافقین در خاک عراق، این اولین استفاده عملیاتی از توان موشکی کشور به حساب می آمد که البته ویژگی های متفاوت و فضای سیاسی - بین المللی خاص نسبت به رخدادهای قبلی داشت.

در این عملیات؛ عمدتا از موشک های تاکتیکی ذوالفقار با سوخت جامد استفاده شد که در حقیقت می توان از آنها به عنوان دقیق ترین موشک های ساخت ایران نام برد. موشک ذوالفقار که در جریان رژه نیروهای مسلح  در ۳۱ شهریور ۱۳۹۵ رونمایی شده و بر اساس اعلام فرمانده نیروی هوافضای سپاه چیزی در حدود ۷۵۰ کیلومتر برد دارد. این حمله دقیق که با استفاده از ۶ تیر موشک انجام شد بازتاب های فراوان داخلی و خارجی داشته و نشانه ای از عظم جدی جمهوری اسلامی ایران برای مقابله با پدیده شوم تروریسم بود. با انجام این حمله، سیل روایت های تبریک به خود، از سوی برخی مسئولین دولتی به راه افتاد، وزیر اطلاعات گفت که "رییس جمهور به نیروهای مسلح دستور یورش کوبنده را به مقر داعش صادر کرده" و روحانی با کنایه بیان کرد که " سازنده این موشک دولت و وزارت دفاع است و پول آن را بخش اقتصادی کشور تامین می‌کند. "

البته هیچ کس نیز جواب نمی داد که چرا در موارد مشابه و رزمایش هایی که در مناظرات، تلاش برای به هم زدن برجام معرفی می شد، کسی صحبت از پولهای دولتی نمی کرد و هزینه اش را متقبل نمی شد؟

رژه ۳۱ شهریور : آخرین رونمایی موشکی تا به امروز

اما آخرین تحول موشکی کشور مربوط به رژه ۳۱ شهریور ماه سال ۹۶ بود؛ جایی که موشک بالستیک خرمشهر برای اولین بار به نمایش درآمد. یک موشک بالستیک با برد ۲ هزار کیلومتر و توان حمل سر جنگی به وزن ۱۸۰۰ کیلوگرم که از سوخت مایع بهره می برد. به نظر می رسد موشک خرمشهر توانایی حمله چند سر جنگی جدا شونده را نیز داشته باشد.

در همان ایام، فیلمی از آزمایش آن موشک که توسط وزارت دفاع ساخته شده بود، منتشر شد اما از ۳۱ شهریور سال گذشته تا به امروز که تقریبا به پایان بهار سال جدید رسیده ایم، خبری از دستاورد یا تحول جدیدی در بخش موشک های بالستیک نیست؛ چیزی در حدود ۲۷۰ روز تمام.

 ۱۳ بهمن ۹۳ آخرین پرتاب فضایی!

در ۱۳ بهمن ماه سال ۱۳۹۳ یعنی در حدود ۱.۵ سال پس از استقرار دولت اعتدال و امید و... و. ، ماهواره فجر با موفقیت به فضا پرتاب شده و در مدار زمین قرار گرفت. این پرتاب آخرین پرتاب فضایی ایران تا به امروز به شمار می آمد و بعد از آن، برای مدت زیادی است که بخش پرتاب با سکون کامل مواجه شده است. البته در سال گذشته ماهواره بر سیمرغ به صورت آزمایشی پرتاب شد ولی این تست ها تداوم نیافت و با این حساب، بیش از سه سال از پرتاب آخرین ماهواره ایرانی به فضا می گذرد؛ چیزی در حدود ۱۲۰۰ روز.

در ۵ مردادماه سال ۹۶ شاهد پرواز ماهواره بر سیمرغ برای اولین بار بودیم. این ماهواره بر نسل جدیدی از راکت های ایرانی بود. سیمرغ، ماهواره‌ بری دو مرحله‌ای است که در راستای دستیابی به بخشی از اهداف برنامه فضایی ایران طراحی و ساخته شده و با بهره‌گیری از پیشران سوخت مایع می‌تواند ماهواره ‌هایی در رده جرمی سنگین ‌تر نسبت به موشک سفیر را در مدار حدود ۵۰۰ کیلومتری و زاویه میل مداری ۵۵ درجه قرار دهد و همچنین قادر به تزریق ماهواره‌ هایی با جرم چند صد کیلوگرم در مدارهای نزدیک به زمین LEO است.

آنطور که در زمان رونمایی و سالهای اولیه پس از آن توسط مسئولان و کارشناسان کشورمان اعلام شده، این موشک دارای طول کلی ۲۵.۹ متر است که ۱۷.۸ آن مربوط به مرحله اول و ۸.۱ متر آن نیز متعلق به مرحله دوم آن است. قطر مرحله اول این موشک برابر ۲.۴ متر و قطر مرحله دوم آن برابر ۱.۵ متر است. همچنین در زمان رونمایی رانش مرحله اول ۱۴۲ و مرحله دوم نیز ۷.۲ تن-نیرو اعلام شد. البته راکت سیمرغ فاقد ماهواره بوده و صرفا برای آزمایش خود ماهواره بر سیمرغ انجام شد.

اما یکی از اتفاقات مهمی که پس از این شلیک، رخ داد و مورد توجه کافی رسانه ها و افکار عمومی قرار نگرفت، پست اینستاگرامی صفحه رییس جمهور بود. در این پست، تصویری از حضور حجت الاسلام روحانی در مراسمی برای افتتاح رسمی پایگاه ملی فضایی امام (ره) درج شده بود و نکته مهم آن، اعلام «پرتاب ماهواره طلوع» در بنر رسمی درج شده در پشت وی و وزیر وقت دفاع بود؛ اتفاقی که تا زمان چاپ بنر، قطعی بوده و پس از آن، ملغی شده بود.

حال، یا این ماهواره، به سرنوشت اتفاقی که سردار حاجی زاده از آن خبر داد که برخی مسئولان، جلوی پرتاب یک ماهواره بر ایرانی را گرفته بودند، یا آنکه اتفاق فنی و غیرسیاسی رخ داده که دولت، صلاح ندیده بود، آنرا رسما اعلام کند. هرچه بود، تصویر اخم آلود رییس جمهور و وزیر دفاع وقت، در عکس منتشره، پیام امیدبخشی را منتقل نمی کرد؛ چه برسد آنکه بپرسیم ماهواره ایرانی و قدرتمند طلوع چه شد؟

با توجه به بررسی های فوق، ۳۱ شهریور ماه سال گذشته تا به امروز دیگر شاهد حرکتی در بخش فضایی یا موشکی نبوده ایم و همانطور که برخی کارشناسان و مسئولان تاکید کرده اند، طیف وسیعی از دلایل سیاسی - از تلاش بیهوده برای حفظ برجام یا ترس از تشرهای غرب- دلیل این خاموشی و بی تحرکی است. طبیعتا اگر مسئولان مهم اجرایی همچون وزیر اطلاعات، تاکید می کنند که شلیک موشک های سال گذشته با دستور رییس جمهور بوده، پس باید قبول کرد که عدم شلیک ها نیز با فعل و ترک فعل همان مسئول رخ می دهد.

شاید دولتی ها نیز همانند برخی تازه به مدرسه سیاست رسیده ها که معتقدند نمره خوب را خودشان میگیرند و نمره بد را معلم می دهد، زمانی که اتفاق مهمی چون حمله موشکی به داعش رخ می دهد، آنرا متعلق به خود و پولهای دولت می دانند و بهره برداری سیاسی را به سرعت آغاز می کنند اما در روی دیگر سکه، نمی خواهند هزینه تداوم شلیک ها و توسعه توان دفاعی کشور، به پای آنها نوشته شود.