در جریان بازی های جام جهانی فوتبال برخی شرکت ها مجبورند کارکنان خود را برای تماشای این بازی ها به خانه بفرستند یا ساعاتی را برای دیدن این بازی ها اختصاص دهند.

هر کشور بسته به میزان دوری خود از روسیه، محل برگزاری بازی های جام جهانی، صدمه بیشتری را در اقتصاد خود به دلیل برگزاری این بازی ها تجربه می کند.

کشورهای آسیایی و استرالیا مشکلی از این بابت ندارند زیرا بازی ها در این کشورها شب ها و پس از اتمام ساعات کاری آغاز می شود. اما مثلا در کشورهای آمریکایی و آمریکای لاتین این بازی ها عمدتا در روز برگزار می شود که مشکلاتی را برای واحدهای اقتصادی پدید آورده است.

در برزیل که فوتبال جایگاه ویژه ای نزد مردم و اقشار مختلف این کشور دارد بیش از 60 ساعت از بازی های جام جهانی فوتبال در ساعات کاری برگزار می شود و مدیران واحدهای اقتصادی به ویژه در زمان برگزاری بازی های تیم کشورشان مجبورند ساعاتی را برای دیدن این بازی ها اختصاص دهند.

در شهر ریو 64 ساعت و 30 دقیقه از بازی های مرحله گروهی و حذفی جام جهانی در ساعات اداری و کاری برگزار می شود. این رقم برای نیویورک 60 ساعت، لندن 36 ساعت و لوس آنجلس 33 ساعت و 45 دقیقه برآورد شده است.

در ملبورن استرالیا، توکیو و شانگهای هیچ یک از بازی های فوتبال در ساعات کاری این شهرها برگزار نمی شود. در ایران نیز بجز یک بازی که در ساعت 14 و 30 دقیقه برگزار شد بقیه بازی ها در ساعات غیرکاری برگزار شده و خواهد شد.