به گزارش مشرق، برزیل با جان و دل در نیمه دوم جنگید و می‌خواست در جام جهانی باقی بماند ولی اوضاع برای شاگردان تیته خوب پیش نرفت. در خانه ها و کافه ها و ساحل ها و کلیساهای برزیل (زیرا فوتبال در برزیل یک چیز مقدس است)، همه بازی را تماشا کردند و منتظر بودند که تیمشان به بازی برگردد و خیلی دعا هم کردند.

ولی هیچ چیز برای بازگشت این برزیل کافی نبود. آنها به یک دلیل خیلی ساده از جام جهانی حذف شدند. نمایش آنها به اندازه کافی خوب نبود.  شاید نتیجه 2-1 نشان دهنده بازی به درستی نباشد. بلژیک بازی یک چهارم نهایی در کازان را برد زیرا تیم بهتری بود. تاکتیک‌های بهتری به کار گرفت، سازمان یافته تر بود، روحیه و انگیزه خوبی داشت. توانایی بهتری برای خروج از فشار داشت. در بیشتر نقاط زمین، بازیکنانشان به صورت انفرادی عالی بودند.

برزیل هم روی کاغذ تمام مهره های لازم را دارد ولی در واقعیت اینطور نیست. بله نام بزرگی پشتش است و هنوز می‌تواند لبخند را به لب فوتبال دوستان بیاورد، چه آنها اهل ریو باشند، چه روسیه و چه هر جای دیگری.

پیراهن‌های زرد بیش از همیشه می‌درخشیدند ولی در فوتبال مدرن، برزیل آنچه که لازم است را از دست داده است. تیمی که تا سال 2002، از 12 جام برگزار شده، 5 جام را می‌برد، حالا برای چهارمین جام پیاپی است که ناکام است و تنها 1 بار از این 4 دوره به نیمه نهایی رسیده که با نتیجه 7-1 مقابل آلمان شکست خورده است.

این تیم نیاز داشت که محکم تر راه برود. لحظاتی از بازی بود که تکنیک انفرادی هواداران را به وجد می‌آورد ولی در نهایت ثمری نداشت. برزیل بین دوره فوتبال روان گذشته و فوتبال مدرن گیر کرده است. ترکیب‌های امروزی اکثرا در اروپا رشد می‌کنند و به همین علت است که تیم‌های اروپایی در جام خوش درخشیده اند. خط دفاع بلژیک همیشه آماده بود، جلوی شوت ها را می‌گرفت، نیمار را از جریان بازی خارج کرده بود و فضاهای خوبی برای حمله پیدا می‌کرد.

در این قسمت از زمین، آنها مقابل برزیل کاملا برنده بودند. برای همین است که برزیلی ها انقدر سعی کردند که با شیرجه زدن و شبیه سازی کردن از حریف موقعیت بگیرند، شاید بیش از هر بازی دیگری. به خصوص نیمار که اگر بیخیال بازیگری شود، جواهر این ورزش است.

اگر نیمار به شیرجه زدن و شبیه سازی مشهور نبود، آیا ممکن بود داور تصمیماتش را تغییر دهد و یک پنالتی برای آنها اعلام کند؟ هیچکس نمی‌تواند قضاوتی داشته باشد. رفتار او در طول رقابت ها باعث شده بود که برزیل نسبت به همیشه، کمتر دوست داشتنی باشد. بلژیک اما چون اینگونه نبود، قلب همه را ربوده و هواداران بسیاری دارد.

پیش از حضور رناتو آگوستو در زمین، بازی در نیمه اول با دو گل بلژیک همراه شد ولی در دقایق پایانی، برزیل توانست یک گل را جبران کند و بازی 2-1 تمام شد. نیمار را کسی در حال گریه کردن ندید ولی مطمئنا از این شکست خیلی ناراحت بود. قرار بود که رستگاری باشد برای چهار سال پیش، وقتی که برزیل با امید و آرزو در میدان حاضر شد و شکستی خورد که هیچ میزبانی آن را تجربه نکرده بود. قرار بود این بازی ناجی آنها باشد، باید باهوش تر، سازمان یافته تر و اروپایی تر می‌بودند. به جایش آنها خودشان را وسط بحران پیدا کردند.

گذشته برزیل باعث شده استانداردهای ویژه ای برای تیم در حال حاضر اخذ شود. برخی کشورها هر چیزی می‌دهند که سه بار به یک چهارم نهایی برسند و یک بار نیمه نهایی. اما برزیل نه، برای برزیلی ها فقط جام معنی می‌دهد و نه چیز دیگری.

حالا با عبور بلژیک از برزیل، تیم زمان خودش با بازیکنان فوق العاده و با رهبری روملو لوکاکو و کوین دی بروین شجاع، به همه نشان داده که فوتبال چگونه بازی می‌شود. برزیل بار دیگر خواهد آمد، بار دیگر مدعی ولی اگر می‌خواهند موفق باشند، باید آن را پیدا کنند.