به گزارش مشرق، جام‌جهانی روسیه بیش از همیشه نشان داد که دوران ستاره‌محوری به پایان رسیده است و تیم‌هایی به موفقیت رسیدند که یازده بازیکن داشتند نه یک ستاره. با این حال باز هم نمی‌شود از نقش کلیدی بعضی از بازیکنان در تیم‌های مختلف گذشت. بازیکنانی که همیشه برای تیمشان بیش از یک بازیکن ارزش داشته‌اند و موفقیت یا عدم موفقیت تیم به ساق‌هایشان گره خورده است. ستاره‌هایی که در لیگ برتر خودمان از آنها کم نداشته‌ایم و حالا به بهانه جدایی امید ابراهیمی می‌شود دوباره آنها را بررسی کرد.
جلال حسینی (پرسپولیس)
پرسپولیس با حضور جلال حسینی در قلب خط دفاع موفق شد در لیگ سیزدهم رکورد بهترین خط دفاع تاریخ لیگ برتر را بشکند و این عنوان را از آن خود کند. علی دایی برای فصل بعد با این اقتدار دفاعی تیمش نقشه‌های زیادی برای پرسپولیس کشیده بود اما با رفتن این بازیکن به الاهلی همه نقشه‌های او نقش برآب شد. فاز دفاعی پرسپولیس برای فصل بعد فقط دو تغییر داشت؛ جدایی جلال حسینی و پولادی. پولادی به دلیل مصدومیت فصل قبل هم بازی‌های زیادی انجام نداده بود و به همین دلیل افت پرسپولیس را بیش از همه می‌توان به جدایی حسینی مرتبط دانست. در نهایت دایی و درخشان، قربانی ضعف دفاعی تیم شده و در پایان فصل هم پرسپولیس رتبه‌ای بهتر از هشتم بدست نیاورد.
فرهاد مجیدی (استقلال)
لیگ یازدهم ، لیگ خوبی برای استقلال بود. فرهاد مجیدی در صدر جدول گلزنان قرار داشت و استقلال هم مدعی اصلی قهرمانی بود. عمر این روزهای خوب برای آبی‌ها فقط نیم‌فصل دوام داشت. مجیدی به گفته خودش به خاطر دخترش تیام و مشکلات شخصی استقلال را رها کرده و راهی الغرافه شد و با این جدایی، استقلال شانس بالای قهرمانی را از دست داد. تیم پرستاره مظلومی مقامی بهتر از سوم بدست نیاورد و آقای سرمربی هم اخراج شد.
امیر قلعه‌نویی (استقلال)
ستاره‌ها همیشه داخل زمین نیستند، گاهی اوقات روی نیمکت نشسته اند. قلعه‌نویی حکم یک ستاره را برای استقلالی‌ها دارد و همیشه برای آنها مترادف با جام و قهرمانی بوده است. قلعه‌نویی لیگ هشتم به استقلال برگشت و توانست تیمی را که فصل قبل رتبه سیزدهم را بدست آورده بود قهرمان کند. او در پایان فصل به دلیل مشکلات با مدیرعامل از استقلال جدا شد و به سپاهان رفت و با این تیم هم قهرمان شد. استقلال قهرمانی بعدی را با بازگشت مجدد قلعه‌نویی تجربه کرد تا جام‌های آبی بیش از هر ستاره دیگری وابسته به امیر استقلال باشد.
احسان حاج‌صفی (سپاهان)
در لیگ چهاردهم با سپاهان قهرمان شد. لیگ پانزدهم را هم زردپوشان با ستاره‌شان در صدر جدول آغاز کردند. ۵ هفته اول صدرنشین بودند و همه چیز بر وفق مراد بود تا این که حاج‌صفی تصمیم گرفت لژیونر شود. او در حالی که به در نمرات سایت نود بهترین بازیکن لیگ بود و از ۵ بازی هفته اول ۴ بازی را با تیمش برنده شده بود با گلزنی از اصفهان خداحافظی کرد. ۱۲ بازی و فقط یک برد حاصل سپاهان بدون حاج‌صفی بود که در پایان فصل رتبه‌ای بهتر از یازدهم بدست نیارود.
ادینیو (تراکتورسازی)
ادینیو به تراکتور هفتم جدولی پیوست و توانست با ۲۰ گل آقای گل شده و تیمش را هم تا آخرین هفته مدعی قهرمانی نگه‌دارد. تراکتوری‌ها حتی در آخرین بازی هم برای دقایقی طعم قهرمانی را چشیدند. اگرچه جام به تبریز نرسید اما ادینیو و تراکتور در آن سال بهترین فصل فوتبالی خود را گذراندند. ادینیو به واسطه درخشش در این فصل مشتری پروپا قرص پیدا کرد و بار سفر را بست. تراکتورسازی بدون یک مهاجم ششدانگ فصل بعد، شرایط خوبی را تجربه نکرد و در مقطعی از فصل حتی تا رده یازدهم سقوط کردند و در نهایت با خرید چند بازیکن و سختی زیاد توانستند خودشان را تا رده چهارم بالا بیاورند.
