به گزارش مشرق،‌ تفاوت در مدیریت را در قضیه بیرانوند می‌شود حس کرد. مدیری که هزینه‌هایش را از نهاد دیگری دریافت نکند، در چنین شرایطی ستاره‌اش را می‌فروشد اما در پرسپولیس و حتی استقلال خبری از این تصمیم‌ها نیست. پولی می‌آید و هزینه می‌شود. بنابراین چه نیازی هست که ستاره تیم به فروش برسد و پولی نصیب باشگاه شود؟ 30 میلیارد عدد بزرگی است اما این مدیران عادت ندارند ریسک کنند و روی پای خودشان بایستند. هم ما به این رفتارها عادت کرده‌ایم و هم بازیکنانی که خودشان هم امیدی به دریافت رضایتنامه ندارند. دریافت رضایتنامه و سودآوری میلیاردی برای باشگاه. نظر شما چیست؟

بعد از بازی‌های درخشانی که علیرضا بیرانوند در جام جهانی انجام داد، عزم چند باشگاه اروپایی برای جذب او چندان هم غیر طبیعی نیست. دروازه‌بان 26 ساله‌ای که با مهار پنالتی کریس رونالدو برای چند روز سوژه رسانه‌های ایرانی و خارجی شد. درباره بیرانوند و پیشنهادهایش شایعه فراوان است. از دیناموکیف، ریزه‌ اسپور، آلانیا اسپور گرفته تا تورینو، ساسولو و حتی فنرباغچه. البته هنوز نمی‌دانیم کدام‌شان رسمی است و کدام در حد گمانه‌زنی.

اگر بنا را به دریافت پیشنهاد رسمی بگذاریم، می‌توانیم بررسی کنیم که باشگاه پرسپولیس از فروش دروازه‌بان اول خود سود می‌کند یا ضرر. مدیر برنامه‌های بیرانوند در مصاحبه‌ای مدعی شده که یکی از تیم‌های خواهان علیرضا، مبلغی در حدود 3 میلیون یورو پرداخت می‌کند. مبلغی نجومی که اگر واقعی باشد می‌تواند تمام معادله‌ها را بر هم بزند و سرنوشت بیرانوند را تغییر بدهد.

3 میلیون یورو بخش بسیاری از هزینه‌های پرسپولیس را تامین می‌کند. اگر قیمت هر یورو 10 هزار تومان باشد، صدور رضایتنامه مبلغی در حدود 30 میلیارد به خزانه پرسپولیس اضافه می‌کند. مبلغی که می‌تواند بخش بسیاری از بدهی‌های این باشگاه را تسویه کند و پرسپولیس را به درآمدی رویایی برساند.

شاید بپرسید در صورت فروش بیرانوند، پرسپولیس درون دروازه چه کند. تنها مشکل پرسپولیس بازی مقابل الدحیل در مرحله یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان آسیا است. تیمی قدرتمند با خط حمله زهردار و 102 گل زده در یک فصل. بی‌شک حضور بیرانوند در این بازی، یک قوت قلب برای هواداران، کادر فنی و بازیکنان پرسپولیس است اما حرفه‌ای این است که 30 میلیارد را فدای یک بازی نکرد و درآمدزایی را به نتیجه ترجیح داد.

کسی نمی‌داند نیم فصل چه اتفاق‌هایی رخ می‌دهد. این احتمال وجود دارد که پرسپولیس با بیرانوند نیز مقابل الدحیل شکست بخورد و این امکان هم هست که پرسپولیس بدون او برابر الدحیل به پیروزی برسد. تمام این احتمال‌ها را می‌توان کنار گذاشت و به درآمدی فکر کرد که شاید نیم فصل یا انتهای فصل دیگر در کار نباشد و تیمی تا این حد سمج برای جذب بیرانوند اقدام نکند.

پرسپولیس برای پر کردن جای خالی بیرانوند در نیم فصل دوم می‌تواند 2 میلیارد از این 30 میلیارد را به ذوب‌آهن بدهد و رضایتنامه رشید مظاهری را بگیرد. یا محمدرضا اخباری را جذب کند که این روزها با سایپا به مشکل خورده و بدش نمی‌آید پیراهن یک تیم پرطرفدار را بر تن کند. حتی علیرضا حقیقی که بارها گفته فقط در ایران برای پرسپولیس بازی می‌کند می‌تواند گزینه مناسبی برای دروازه پرسپولیس باشد. سوشا مکانی هم که آزاد است و با تجربه بازی برای پرسپولیس لحظه شماری می‌کند تا به ترکیب این تیم برگردد.

برانکو در جدیدترین اظهارنظر خود با جدایی بیرانوند مخالفت کرده. او سرمربی است و مسوول فنی تیم. برای برانکو مهم نیست که پرسپولیس چگونه درآمدزایی کند و از فروش ستاره‌هایش پول آنچنانی به جیب بزند. او می‌خواهد نتیجه بگیرد و رسیدن به این هدف با حضور بازیکنانی نظیر بیرانوند آسانتر است تا امثال رادووشویچ و درویشوند. این وسط مدیران باشگاه پرسپولیس می‌توانند تصمیم بگیرند که بیرانوند را بفروشند یا هم نظر با برانکو او را حفظ کنند.

تفاوت در مدیریت را در قضیه بیرانوند می‌شود حس کرد. مدیری که هزینه‌هایش را از نهاد دیگری دریافت نکند، در چنین شرایطی ستاره‌اش را می‌فروشد اما در پرسپولیس و حتی استقلال خبری از این تصمیم‌ها نیست. پولی می‌آید و هزینه می‌شود. بنابراین چه نیازی هست که ستاره تیم به فروش برسد و پولی نصیب باشگاه شود؟ 30 میلیارد عدد بزرگی است اما این مدیران عادت ندارند ریسک کنند و روی پای خودشان بایستند. هم ما به این رفتارها عادت کرده‌ایم و هم بازیکنانی که خودشان هم امیدی به دریافت رضایتنامه ندارند. دریافت رضایتنامه و سودآوری میلیاردی برای باشگاه. نظر شما چیست؟