کیف انگلیسی و دستکش آمریکایی از یک سنخ اند، هنر هر دوی آنها این است که بر حسب شرایط زمان و مکان جابجا میشوند! یا در یک جبهه و هماهنگ هم عمل میکنند و یا دو لبه ی یک قیچی اند!

زنده یاد سید ضیاء الدین دری کارگردان متعهد و انقلابی در سریال تاریخی کیف انگلیسی حکایت داستانی را به تصویر می کشاند که غارت اخلاق فردی و سیاسی است! روایت آرمان هایی که پیش از دستیابی به قدرت سیاسی مقدس هستند اما به محض قرار گرفتن در پشت میز سیاست و وارد شدن به بازار داد و ستدهای سیاسی،سیاست اخلاقی و استکبار ستیزی رنگ می بازد و جز شعار از آنها چیزی باقی نمی ماند؛ سریال، وضعیت نیروهای شبه اپوزیسیونی را بازگو می کند، قهرمان سریال و خیل نمایندگان در حالی که دست هر یک از آنها کیف انگلیسی است بعنوان دست نشانده و مواجب بگیر اجنبی عمل می کنند!

بیشتر بخوانید:

زندگینامه ضیاءالدین دری در آخرین مصاحبه +فیلم

مضمون تاریخی سریال،وقایع سیاسی در دهه 1320 ایران و بعد از آن است؛ پایان جنگ جهانی دوم، سقوط رضا شاه و ظهور جریانهای سه گانه ملی، مذهبی و مارکسیستی و نفوذ تدریجی آمریکا در کشور! موضوعی که به دلیل جذابیت های هنری و تاریخی و به لحاظ دراماتیک قابلیت های فراوانی برای پرداخت داشت!

زنده یاد دری با ساخت این سریال همان اندازه که در میان مردم محبوبیت داشت، دشمن هم داشت، آن هم در میان روزنامه نگاران خصوصا روزنامه های زنجیره ای سالهای 78و79 و شبه روشنفکران چون خیلی ها تصویر خودشان را در کیف انگلیسی دیدند! البته دور از انتظار هم نبود که برخی از نمایندگان مجلس ششم در زمان پخش این سریال از رسانه ملی در نطق پیش از دستور از سریال کیف انگلیسی انتقاد می کردند و روزنامه های زنجیره ای و افراد منتسب به ملی و مذهبی ها بجای نقد سازنده سریال، بیرحمانه زنده یاد دری را تخریب می کردند!

اکنون این سریال یک انگاره ملی است و جزو گنجینه های دراماتیک تلویزیون! سریالی که تنها برای حوادث نیست؛ بلکه سعی در شکافتن پوسته هایی از عنصر سیاست دارد، سیاستی آمیخته از نیرنگ و فریب که بیگانگان نقش اول آن را بر عهده داشته اند و در موقعیت های مختلف از سیاهی لشگرهای خود بهترین استفاده را برای منافع خود بردند!

آری! روشنفکری در ایران بیمار، ناسالم و معیوب متولد شد. از میرزا ملکم خان ارمنی و فتحعلی آخوندزاده گرفته تا حاج سیاح محلاتی! اکنون هم رگه هایی از این جریان روشنفکری بیمار در کشور قابل رویت است.در قالب استراتژیست های پشت صحنه و بعضا در صحنه نقش آفرینی می کنند! آن روز میرزا ملکم خان که داعیه روشنفکری داشت و می خواست علیه دستگاه استبداد ناصرالدین شاه روشنگری کند، خود دلال معامله استعماری و زیانبار«رویتر» شد! میرزا فتحعلی آخوندزاده هم بجای اینکه به مبارزه با استبداد و جهات سیاسی آن بپردازد، اعتقادات دینی و مذهبی مردم و سنت های اصیل جامعه را به سخره گرفت! حاج سیاح هم تلاش کرد، تا در جایی که پای یک روحانی انقلابی و مبارز در میان باشد با او برخورد شود و یا نام او کتمان شود!

از آن روز تا پیروزی انقلاب اسلامی روشنفکر وطنی میهنی بی غرض و دلسوز و علاقمند،کمتر دیده شد،غالب روشنفکران به حزب توده پیوسته اند و نقش ستون پنجم را در ایران بازی کردند! در جریان نهضت پانزده ساله اسلامی ایران آنها هیچ نقشی نداشته اند، در حالی که زندان های آن روز رژیم ستمشاهی از مردم،روحانیون،دانشجویان،طلبه ها،آحاد مردم،کارگر و کاسب پر بوده اما اثری از روشنفکران نبود،در زندان های آن روز اگر روشنفکرانی بودند بلافاصله به شاه نامه می نوشته اند و گریه و التماس می کردند! حالا همان جریان امروز می خواهد عامل ارتجاع روشنفکری باشد! روشنفکرانی که غالب آنها غربزده هستند، راه نجات کشور از نظر آنها این است؛ که سر تا پا فرنگی و غربی شویم، آدمهای پا در هوا ، هرهری مذهب، التقاطی، نان به نرخ روز خور که نه ایمانی دارند و نه مسلکی و نه مرامی و نه اعتقادی! قریب به اتفاق آنها راحت طلب هستند، نه تنها تخصص ندارند بلکه به قول مرحوم جلال آل احمد همه کاره و هیچ کاره هستند، اگر دست بر قضا اهل سیاست باشند، از کوچکترین تمایلات راست و چپ در کشورهای غربی خبر دارند و سناتورهای آمریکایی را بهتر از وزرای مملکت خود می شناسند!

آنها نسبت به دیکتاتوری خشنی که بعد از شکست مشروطه و ملی شدن نفت یعنی از سال32 تا57 بر کشورمان حاکم بود هیچ وقت لب به اعتراض نگشودند! خودشان در دستگاه حاکم وقت حضور داشته اند! به مردم اینجور تفهیم کرده بودند که شما عرضه ندارید،باید تقلید کنید، تقلید در خوراک، حرف زدن، راه رفتن و حتی تغییر در خط فارسی! از تجدد نمایی تا باستانگرایی، تقلید از آداب و عادات غربی،کشف حجاب زنان و مخالفت با مذهب و فرهنگ ملی!

مگر جرم شیخ فضل ا...نوری چه بود؟ شیخ!  قانونی می خواست بر پایه اسلام و شریعت! او توطئه فراماسونها و روشنفکران غربزده را می دانست! به او پیشنهاد کردند اجازه دهید! پرچم هلند را که کشور بیطرف است بر بام خانه تان نصب کنیم تا در امان باشید، شیخ با تبسمی استهزاء گونه گفت: باید پرچم ما را روی سفارتخانه بیگانه نصب کنند! زنده یاد دری کارگردان متعهد کشورمان در سریال کیف انگلیسی وضعیت نیروهای شبه اپوزیسیونی آن روز را بازگو می کند! روزگاری که دوره قراردادهای امتیازی و باج دهی یکطرفه از سوی دولت ایران بود؛ از قرارداد دارسی که ننگین ترین قرارداد نفتی در تاریخ ایران بوده تا موافقت نامه قوام-ساد چیکف. البته در این میان اگر نقش آفرینی شیخ حسن مدرس ها و برخی دیگر از آزادی خواهان های وطنی نبود قرارداد1299 وثوق الدوله هم عملیاتی می شد!

در هر صورت دیروز سریال کیف انگلیسی ساخته شد! با قابلیت های دراماتیکی و تاریخی که با استقبال گسترده مواجه شد! امروز باید پرده از یک ظلم تاریخی برداشته شود، دیروز دوربین در دست زنده یاد ضیاء الدین دری ها بود و امروز این رسالت بر دوش هنرمندان متعهد کشورمان. طرف مقابل ما دولت لجوج، بدعهد، بد معامله، اهل دبّه درآوردن و از پشت خنجر زدن آمریکاست! یا همان شیطان بزرگ. در حالی برخی از سیاسیون و روشنفکران ما دم از مذاکره با آمریکا می زنند که وزیر امور خارجه آمریکا از تشکیل گروه اقدام علیه  ایران خبر داده است و راهبرد آن را فشار حداکثری دیپلماتیک و اقتصادی دانسته است؟

تمام خط سازی های جریان غربگرا و روشنفکر طی ماه های اخیر برای طرح ایده مذاکره با ترامپ به بهانه جلوگیری از وقوع جنگ بود اما تاکید مقام معظم رهبری مبنی بر اینکه جنگ نخواهد شد و مذاکره هم نخواهیم کرد و اینکه آمریکایی ها با اشاره و کنایه«شبح جنگ» را ایجاد و بزرگ می کنند تا ملت ایران و یا ترسوها را بترسانند و یا در صورت بروز جنگ دیگر دوران بزن و دررو برای آمریکایی ها تمام شده است خط بطلانی به تمام خط سازی های جریان غربگرا بوده است.

حقوق بشر آمریکایی؟ دموکراسی لیبرال؟ تلورانس؟ و مفهوم توسعه؟ راستی! قرائت ما از این مفاهیم چیست؟ آیا  همان خط جریان غربگرایی است؟ یعنی می توانیم بشر و حق را و نسبت حق و بشر را به همان معنایی بگیریم که در فلسفه و اندیشه های اومانیستی مدرن آمده است؟ آیا کشتار مردم و دانش آموزان بی دفاع یمنی و جداکردن بیش از هزاران کودک از خانواده هایشان در آمریکا به معنای حقوق بشر و لیبرال دموکراسی است؟ مگر نه این است که دموکراسی لیبرال، مفهومی محدود به حوزه فرهنگ غربی دارد و تئوری پردازان این مفهوم انسان هایی را که تربیت یافته غیرغربی هستند شهروند جامعه دموکراتیک نمی خوانند؟

چرا داعیه داران روشنفکری از خواب غفلت بیدار نمی شوند؟ مگر ملت ما ارتباط با آمریکا را یک دوره تجربه نکرد؟ مگر غیر این است که آمریکایی ها از سال1332 زمام قدرت استکباری را در ایران بدست گرفته اند، از اواخر دوران قاجار تا روی کارآمدن رضاخان تا بعد سال1332 همه چیز ایران در دست انگلیسی ها بود،خودشان حکومت می آوردند، می بردند، نفت و منابع ایران را می بردند! بعد آمریکایی ها آمدند. راستی چه خیر و سودی برای کشورمان داشته اند؟ جز غارت منابع و دست نشانده کردن حکومت ایران آن روز؟ اکنون آنها با همان دستکش مخملی صحبت از مذاکره می کنند! دیروز با کیف انگلیسی و امروز با دستکش مخملی!

جریان غربگرای داخلی و روشنفکران ما فراموش نکنند که مذاکره با آمریکا به تعبیر مقام معظم رهبری به معنای بازکردن توقعات و طلبکاری های آمریکاست. رییس جمهور قماربازی که نه از سیاست می داند و نه با الفبای غیرت آشنا است! جریان غربگرای داخلی باید بداند که با توجه به تجربه تلخ برجام، مذاکره با آمریکایی ها درباره مسائل منطقه ای برای ما سم مهلک است چرا که اثری از دیپلماسی شرافتمندانه در آنها نیست؛ سیاست های آمریکا در منطقه با جمهوری اسلامی180 درجه اختلاف دارد و نه تنها تصور حل مشکلات کشور با مذاکره  اشتباه است؛ بلکه حل مشکلات اقتصادی در لوزان، ژنو و نیویورک نیست.

سریال کیف انگلیسی اکنون با ژانر تاریخی پیش روی ماست، اکنون متوجه دستکش  مخملی باشیم که دو لبه ی یک قیچی اند. البته آنها باید بدانند تاریخ مشروطه و ملی شدن صنعت نفت در ایران امروز به برکت انقلاب اسلامی و رهبری های داهیانه مقام معظم رهبری تکرار نخواهد شد؛ و این آرزو را به گور خواهند برد.